Güdümlü yolculuðumun anlamsýz haykýrýþýnda ne varsa gözümden sakýnýp yere göðe sýðdýramazken.

O hülasa tedirginlik peyder pey tüketildiðim evrimin saklý mizacýnda yüklenmiþken korkuyu ve öfkeyi. Kýrýlgan bir devinim, muðlâk bir sancý gönlün yortusu aslýnda þu güz nöbetleri…

Þekillendirildiðim gölgeleri mademki sýðýnak bilmiþim neyin telaþý neyin derdi de sakýnýp bir köþede nöbet tuttuðum.

Islak kaldýrýmlar belli ki eþlik etmekte ekimin çýðlýklarýna bir nebze de olsa dokunan elime hele ki hüzün bulaþmýþken yüzüme.

Mevsimler yas tutar mý sevgili ve yaþlara boðulur mu bir çocuk öldüðünde? Tefekkürü mabedi iken yüreðin tecellisi sadece þükür kýrýk olan o zincire eklediðim her bir halka kadar sýra dýþý ve muðlâk içimde kaynayan fokur fokur.

Sen bakma sessizliðime ve görme de yaþ yüklü gözlerimi.

Anma adýmý hatta inkâr et varlýðýmýn tüm dirayeti sýnanýrken gök kubbede Tanrý’nýn idame ettirdiði þu döngü mademki rahvan bir dokunuþ biz kullara sýðýndýðým kelimelerin yüzü suyu hürmetine haþmetli varlýðý sadece dilimdeki tek kelime, hecelerken teker teker.

Kýrgýn yeryüzü, þiddet yüklü insanoðlu yine de umut beslediðim anlýk varoluþlarýn gizemi kadar yeknesak emsalsiz varlýðým. Yeri geldi mi bir karýnca kadar zararsýz yeri geldi mi akbabalarýn pençesinde sürgün edildiðim cehennem yüklü göçüþler anlamlandýramadýðým, biteviye kaybolduðum…

Gölgede kalan bir dünya benimki: hani kanmazlýkla içerken duyumsadýðým bir acý kadar yeknesak…

Kýsa bir mola versem de kendimi alamadýðým bir buhran ile yüklü þu garip gönül medet umarken yine de ser verip sýr vermediðim münafýk eþkâlli imgeler.

‘’Önce insan ol’’ diye baðýrdý Tanrý. Beyhude bir düþmüþ meðer her yeni gün uyandýðým o belirsizlik. Belli ki sevme yeteneði bahþedilmemiþ çoðu insana her ne kadar Tanrý bile piþmanlýk duysa da. Nasýl oluyor da cennet minik bedenlerle doldu, demek kadar akýldýþý olduðunu bilsem de yadsýyamayacaðým o gölgelerden nasýl da muzdaripim.

Önemi yok, demeyi çok isterdim payidar kýrgýnlýðýmýn yükünü taþýmaktansa haykýrmayý ne çok isterdim. Sessiz çýðlýklarým çarparken boþ duvarlara boþ bir çuvalýn ibresi þu fani bedenim yine de alýkoyamazken düþünmekten düþkün kýlýndýðým ne varsa yok sayýldýðým tarafýnca.

Hür coþkusu yaþama sevincimin, sýðýnak bildiðim kollarý Tanrý’nýn tüm çýrpýnýþý ölüme eþ deðer bir mefta olmanýn verdiði huzur kadar akýl almaz olsa da…

Öfkeli kibirler ile paye biçseler de elbet yola gelecekler günün birinde tüm yoldan çýkmýþlýðý bir meziyet bilmiþken efkârý bir gün elbet tadacaklar.

Sözcük ve imge birliðinin sýrdaþ çatýsý altýnda soluklandýðým ve sonbahar hüznü iliklerime kadar iþlemiþken ben hala umut ediyorum. Ne gam, dediðini duyar gibiyim. Varsýn, varsýl bir görüntü olayým þu savruk ruh hepten görünmezden gelinirken.

Yüreðimin vuruþlarý saatin sarkacýnda saklý bir nefes ne de olsa zaman deðil mi insan merkezli bir dünyanýn metaforu…

Demli bir yalnýzlýk þarkýsý ruhuma pelesenk olmuþ ve tek kiþilik coðrafyamýn o boyutsuz yolculuðu.

Yazgýmla baþ edemezken ve her yeni gün kerelerce ölüp can bulurken, bilincime rest çektim yine. Ve yeni baþtan yazýyorum hikâyemi her yeni þafakta tüm edilgenliðimi imgelere yükleyip sýrdaþ bellemiþken yitiþi.