veznini kaybetmiş bir âhengin
çığlığıdır artık her mısram
ve yalnız olduğumun
nişanesidir
yüreğimin yağmasından kalan
bu son hüsrân
bir Nûn deryasında
kader kaleminin
üzerimize
rahmetiyle tecelli etmesi
umut verendir
bilindik üzre söz yoktur üstüne
ki
hüküm ancak kalem sahibinindir
kôr olmuş bir demire su verircesine
bir zılgıtı dudaklarıma
bir düşü bağrıma gömercesine
sadece benden bana
günahlarımın vebalini taşıyorum
bir ayna da seyreyledim bütün ibreti âlemi
ıslanmış gâfletimi kuruttum
yüreğimin yedi renk kanatlarında
külce seslendim
bizler yükseldikçe alçalıyor nefislerimiz
ne çok geçtim
verilmiş mühletin
kıvrılıp
içimizi depreten karmaşasından
oysa sözcük kavuştuğunda mânasına
ve
can pazarımıza üflenenin
çekildikçe ipi
bütün gölgeler kaybolur
kuşlar nasıl seviyorsa göğünü
ve ağaç tutunduğu toprağını
umut eden her y/anım
ve
kuşanıp bütün benliğimle
vaadedilen o sonsuz
zamanı
işte bende böyle sevdim
sevgiyi kalbime koyanı
