Son demlerini yaþayan bir kelebek misali düþercesine yere kondu kalbim. Yine o kelebek gibi yürüyorum arkama bakmadan, dünya umrunda deðil o kelebeðin benimde öyle. O canýnýn son demlerini yaþamakla meþgul bense yarin yokluðunda yalnýzlýðýmla meþgulüm. Kelebeðin gücü, takati kesilmiþ gibi çok duraksýyor. Benim gibi. Bende duraksýyorum elimde yanýp sönen sigaralardan hýncýný almaya çalýþan bir adam gibi. O artýk ýþýðý kovalamýyor bende yarimi. Duraksadýðý yerde çer çöp, yaz yaðmurlarýnýn döktüðü yapraklar çok fazla, benim duraksadýðým yerde ise yorgunluk ve durgunluk. O ihtiþamýný kaybetmiþ, kanatlarýný açýp heybetlice uçamýyor ; bense oturduðum yerde yüzümü gerip rahatça kahkaha atamýyorum. Çalýlarýn arasýnda kanatlarý parçalanýyor benimse yarin açtýðý yara ile gülüþlerim... Haykýrmak istiyorum saða sola ama o gücü kendimde bulamýyorum. Daraldý ruhum hiç olmadýðý kadar. Dost denilenlerden de ses çýkmýyor gibi. Bu rüzgarýn altýnda üþüyorum neyse az ötemde kelebek çalýlarý aþamadan öldü. Çalýlarýn arasýnda ya bir böceðe yem olacak yada toprak olup gidecek. Galiba yanýmda elle tutulur yalnýzlýðým haricinde kimse kalmadý gibi. Uzaklardan gelen köpek sesleri de insaný ürkütecek cinsten yada ben bugün korkmaya meyilliyim. Çalýlar bile kelebeði öldürdüm sýra sende dercesine hýþýrtý çýkartýyor. Üzerimdeki ceketin içine giren rüzgar ''sen yalnýz geldin yalnýz gideceksin.'' diyor ve yalnýz bedenimi soðuk elleriyle sarýyor. Hafif titreme nöbetleriyle kendimden geçiyor gibiyim. Neyse sizde bu yazýyý okuyup gidin. Beni yalnýzlýðýmla baþ baþa býrakýn. Zaten burasý çekilmez bir hal aldý.Rüzgarýn hýrçýn kollarýna kendimi býraktým. Uyumak üzereyim umarým kelebeðin ki gibi uyanmamak üzere olur...