Görsel kaygýlarýn dipsiz koþullanmýþlýðýnda her ne hikmetse, andan ve mekândan baðýmsýz gidip gelmelerin sancýlý birlikteliði, özlem duyduðumuz her ne ise. Yerli yersiz devinen bir öfke dalgasý nazire edercesine peyda olan yalnýzlýðýn gök kubbedeki tezahürü. Yeknesak olabildiðince belki de boyutsuz bir kýrgýnlýk, kulaðýný çektiðim hatta emsalsiz bir yörünge þart koþtuðum.

Tedarikli acýlarýn yoldan çýkmýþ söylencesinde ansýzýn seðirten bir kývýlcým, yangýn öncesi. Ayan beyan olmasa da inanýlmaz bir ivme ile tavan yapan.

Hanidir özlem duyduðum ve defalarca kaybolmuþluðun izlekteki o temsili fotoðrafý.

Vuku bulan o kesif sessizlik iken yalýtýlmýþ imgelere naif bir dokunuþla rest çeken ve her nasýlsa ani bir duraksama ile teyit edip, dokunaklý bir lehçede dile gelen sakýncalý üç beþ söylem, adýný bile anmayacaðýnýz boyutsuz pervasýzlýðý ile ayyuka çýkmýþken sebepli sebepsiz…

Ýþtirak ettiðim sessizliðin çalkantýlý ve muðlâk öngörüsü ki üzerinde bile durmaya deðmezken, her nasýlsa esir aldý gölgeli itiraflarýný hayat denen çarkýn. Öncesinde duraksadýðým hangi tümce ise, sefilce bir kayýtsýzlýkla uzaktan seyrediyorum gün batýmýný ve kaçýrdýðým kim bilir kaçýncý sefer.

Ritmik bir telaþla istiflediðim o ketum ve baðnaz cümlelerin tutuklusu ve basireti baðlanmýþ ansýz bir refleks iken yaþadýðýma delalet, hücum eden yýðýnla söz öbeðine yýðdýðým bir hoþ görü nezaketinde, gözümden sakýndýðým mizacý hayatýn alabildiðine zalim ve bir o kadar muhafazakâr.

Çalýntý yýllarýma nazire edercesine, sýðýndýðým öðretileri bir marifetmiþçesine bir bir eliyorum olur da ters düþerim günlük kaygýlarýn yarattýðý o baskýyý görmezden gelmeye mecbur kýlýndýðým. Hangi birine yanayým?

Muðlâk bir týnýsý var o tekdüze ve tanýmsýz aðlak mizaçlý kayýtsýzlýðýnýn. Tek bir kelimeden ibaret oysa hayat: Umut… Sakýncalý ve alabildiðine göreceli üç beþ mefhumdan sadece biri. Olur da düþer yolun ve kayýt dýþý bir selamý esirgemezsin, demek her ne kadar beyhude olsa da bitimsiz bir özlemle gözlüyorum yolunu. Anlýk bir tecelli benimkisi daha doðrusu gönlüme yüklediðim bir teselli. Tedirgin bir lehçeye sýðýnýp, gömüt bildiðim kaçýncý hüsransa teðet geçtiðim dünlerin ve yoksunluklarýmýn gölgesinde hicap yüklediðim anlamsýzlýklara bir bir dokunup, tarýyorum içine düþtüðüm o karanlýk kuyuyu. Dýþarýdan her þey ne kadar yolunda gözükse de, biteviye esen rüzgâra bile rahmet yüklüyorum, olur da sesini taþýr uçuþan bir yaprak iken elimle dokunmaktan kendimi alamadýðým…

Kaçýncý gölgeyim, kaçýncý vazgeçiþ, kaçýncý mihrap?

Hangi boyuttayým da boyutsuzluðumu pelesenk yapmýþým bir kez.

Irgat düþlerimin tecellisinde kýmýltýsý kayýp ölü bir yapraðýn boþ býraktýðý hangi dal ise, konmaktan aciz bir kuþum, sersem sepelek rüzgârýn devirdiði belki de soyutlandýðým bir kývýlcým o yangýn öncesi her halükarda görmekten imtina ettiðin…

An’a ve yokluða rahmet yüklediðim kayýp bir aþkýn rotasý iken tayin edemediðim, sancýlý bir niyazýn tekerrür ettiði bir tecellisin, tesellisi yürekte saklý.

Sakýncalý ne çok imge.

Ansýz ölümlerin bilindik taziyeleri ile dolu ruhum.

Kavuþamadýðým gök kubbe iken, rahmetin tesellisi o saðanak.

Anlamlandýramadýðým sessizliðin tek bir kareye sýðdýrdýðým çatýsýnýn sen aþk…

Yine de yeniden demek ise payýma düþen, bilmiyorum kaçýncý surettir vuku bulan. Kayýp kimliðimin adý yazmayan hanesine týkýþtýrdýðým rakamlardan ibaret bir varlýðým sadece, tek bir tuþuna dokunduðunda klavyenin, yok olmaya mahkûm olduðum. Budur belli ki ait olduðum evrenin nezdinde tekabül ettiðim o boþ sayfa; kâh niyazýmda saklý bir çýðlýk kâh gölgelenmiþ bir kum zerresi ve bil ki gerisi teferruat.

Kaderin önündeki diz çöküþüm, boynumun borcu.

Ödediðim kefaret aslýnda yoksunluðumun varlýk addedilen diðer yarýsý.

Yarým cümlelerime bakma sen ve bakma da asla yüzüme.

Yüz sürdüðüm kaybolmuþluklarýmýn boyunduruðunda, anlýk bir hoþ görü olsa da dilimde, teðet geçtiðim mutluluðun kepenkleri belli ki ilk günden beri inik.

Kýrýk niyazlarým var ve tekerrür eden.

Söz birliði etmiþçesine çalkalandýðým o yeknesak döngüde, eþleþtiðim gölgeler pervasýzlýkla ahkâm kesmekte ki duymaktan imtina ettiðim kaçýncý söylem ise, sýfatlarý ve gizli tanýklarýný evrenin pek de dâhil etmiyorum haykýran iç sesime. Ben bir yandan bastýrýyorum o gürültülü sessizliði ve bir yandan çýðlýk çýðlýða kâinat, adlandýramadýðým bir korkuyu susturamamaktan aciz iken, köreldiðim makamsýz ve kayýp hicranlarda saf tutuyorum: Ölümüne sevmek bu olsa gerek hatta tüketilmiþliðin türettiði sayýsýz izlek, aralarýnda yer bulmadýðým pek çok istem dýþý ve karýnca kararýnca ipotekli beyanat…

Sebepli sebepsiz üzünç çýðlýklarý elem yüklü o ihtiþamýna dokunup da yersiz öfkemin, kaybolmuþluðumun bir göstergesi belki de içinde devindiðim o yeknesak sarkaç ve her nasýlsa ermek adýna son bildiðim duraða belki de sözüm geçmez iken onca þaibeli dokunuþu yok sayýp, cebelleþiyorum kalan yarýmla yarýna odaklý seyrin cefasýný çekip sefasýna hasret iken aþkýn.

Yetinmek belki de ucundan dokunmak mutluluk denen o göreceli mefhumun muðlâk tedirginliðinde yok olmaya aday bir ýþýk iken gök kubbeden süzülen ve karýþýyorum gölgelere ki sonsuzluða tekabül eden bir yok oluþun tam da kýyýsýndayým, var olduðuma dair geliþtirdiðim inancýn eþliðinde, sona geldiðimi bilmez iken.