1

Rüzgâr estikçe dökülür aðaçtan yapraklar.
Bir veda busesi olur ölüm ýslýk tadýnda.
Çocuklarýna, evine doyamadan ölen babalar.
Çocuklarýnýn üzülmemesini isterler, toprak altýnda .

Çok gezen mi bilir yoksa çok okuyan mý?
Seyahatler hep ayný tip toprak altýnda.
Okur imam gözyaþlarý içinde salayý.
Deðere biner elbet kömür elmaslarý öldükten sonra.

Ah kesilmiyor ardý arkasý ölümün.
Ölenler zaten öldü, kalanlar yaþayan ölü.
Yas günüdür bugün kömür karasý bir ömrün.
Ne yazýk ki yurdumun ýþýklarý söndü...

2

Ne ölenler hak etti ölümü, ne kalan sahalar bizim.
Ölüm acý, ölüm cinnet, ölüm baki bir mevsim.
Tabuttakiler þehit olduðu için, sevilir toprak kokusu.
Ecel yakamýzda, ölüme susadýk, ölüm Kevser'im.

Tabuttakiler, ne Tahir ne de Zühre.
Koca bir yas, yüklenir mi hiç küçücük bir þehre.
Kendisi küçük, lakin kaybý büyük.
Soma bir þehir deðil, tek baþýna bir ülke...

Topuðum kýrýldý, spor deðil ayakkabým.
Yüreðimdeki ar asýldý, bu benim ayýbým.
Asimile olmuþ ümmet, geçiyor rüzgarýn uðultusuyla.
Çizmemi aþtý bu sel, dünya malýnýn girdabýna daldým.

Söndü sandým bir an için yurdumun güneþi.
Anladým ki Allah Salih kulunu özledi.
Etmemek olmaz bu kutlu davete iþtirak.
Bekletmek olmaz münker ve nekiri.

''Somada hayatýný kaybeden þehitlere...''