HÜZNÜMÜZ

Anlamsýz bir hüznün hapishanesindeyiz,
Ellerimiz kelepçeli zihinlerimizle,
Ruhlarýmýz gönlümüzün hücrelerinde güneþe hasret,
Yüreklerimiz müebbet acýya hüküm giymiþ.
Sanki birden bire kaybetmiþiz özgürlüðümüzü,
Sanki birden bire çökmüþ hüzün üzerimize
Ve sanki hiç gitmeyecekmiþ gibi.

Oysa baðrý açýk beyaz gömleðiyle,
Güneþli bir sokakta adýmlayan delikanlýydýk,
Gürül gürül hayat çeþmesinde ýslýyorduk saçlarýmýzý.
Ya da pencere kenarýnda nazlý menekþelerini sulayan bizler,
Her bir çiçekten daha güzel ve daha alýmlýydýk,
Güneþ bizden alýrdý ilhamýný,
Ay bizim için doðardý.

Nasýl oldu anlamadýk,
Birden bire sarardý yapraklar,
Birden bire kirli griye döndü masmavi gökyüzü,
Ve birden bire kuruyuverdi hayat çeþmesi.
Dudaklarýmýz çatladý,
Hayallerimiz kýrýldý,
Umutlarýmýz tükendi,
Bakmaya kýyamadýklarý yüzümüze çizgiler býraktý zaman,
Saçlarýmýza aklar.
Sonra bitmek tükenmek bilmeyen hüzün.

Þimdi her adýmda bir acý,
Bir piþmanlýk, bir iç çekiþ. 
Oysa böyle mi baþlamýþtýk hayata?
Böyle mi çýkmýþtýk yola?
Nerede o temiz yüzlü çocuklar?

MESUT ÇÝFTCÝ