Olup olmamasýndan ziyade, ne ile iþtigal ettiðimizin sarmalýnda yitip giden ömür denen sarkaç.

Hutbelere sýðdýramadýðýmýz kelamlar deðil mi neferi o izleðin…

Güdümlü birlikteliklerde birbirine paye vermekten ziyade geliþen bir reaksiyon ile verilen tepkinin yine sýzan dumaný ki yüreði boðan anlamsýzlýk kadar göreceli.

Ne çok edim ve ne çok israf belli ki karalamak hanidir sýrlý bir aynayý kýrýp, iç içe geçen olarca akis. Oysa tek gerçek; hâsýl olan benliðin sýkýþtýðý delikte geçip geçireceði evrim. Evrelerden oluþan hayat muhasebesi ki kaydýný sizin tutmanýzdan ziyade mütemadiyen atýlan çentikler belli ki dökümü iç sesin pek de nüfus etmiyor hele ki insanlar yalýtmanýn verdiði haz ile girdikleri benlik savaþýnda biteviye anlam yüklüyorlar gördüklerinden ziyade görmek istedikleri ne ise.

Nüktedan ve ýlýman iklimler ki mizacý o devingen ruhun ve nihayetinde sayýsýz ikilem maruz kalýnan.

Bir rötuþ ki hakkaniyetten uzak ve alacalý bulacalý o karanýn isi.

Sisli perdelerde saklý gölgeler ve peyzajýnda öylesine maruz kalýnan bir o kadar uzaðýnda gerçekçiliðin yine de gerçek addedilen…

Sakýncalý söylemler, çalakalem yaþamlar, girift yapýsýyla dünya denen düzenek.

Adý aþk ama yekûnu hüzün.

Dost belleyip sýrlarýnýz iken ayyuka çýkan…

Ve hangi minvalde olduðunu bilemezken, o karaçalý biten gül bahçesinde.

Dil yarasý, yürek yarasý.

Ne gönlün hazaný ne de anlýk bir girdapta verilen onca kayýp ve eninde sonunda gidip gelen sarkacýn takýldýðý o boyutsuzluk…

Baba Veled’in zikrettiði mi yoksa bire bir örtüþen:

‘’Ben çok þükür acizim ve sen o kadar varsýn ve kuvvet sahibisin ki aczimle varlýðýmý biliyorum ve görüyorum bundan büyük zevk yok.’’

Ýstemlerde saklý tüm muafiyet.

Haznesi ne kadar enginse bir o kadar iþin içinden çýkýlmaz iken hele ki o yetkin dirayeti elinde bulundurup bir hiç uðruna vazgeçmek mi yoksa körelen hayaller kadar hicap verilesi mi?

Soyutlandýðýmýz mý soyutladýðýmýz mý belli ki pekiþtireci ile tüm istikrarsýzlýðý had safhada insan denen mefhumun. Yoksa kadir mi ve de hükmeden hatta zorba hatta etken üstelik gözünü karartýp istiflerken nefretini yine gölgesinde kaybolup, uzaklaþýrken ihlâslý yüreðin izlek bildiði tek mefhum iken aþk ile dolu hikmet ve rahmet…

Ýstemek hem de delirircisine…

Verilene razý olmayýp beklentisi ile ayyuka çýkan zafiyeti yine insan iken hamd etmesi gereken ve teslimiyetin çaðrýsýna uymayan.

Hanidir peþkeþ çekip nefsine, bitimsiz ve amaçsýz isteklerine koyamazken son noktayý, bir avazda yok olurken þükür denen duygu. Bir engel, bir suret belki de hiçliðin uzantýsýnda yine yürek olmasý gereken tek pekiþtireç iken, ah edip vah edip elimizde olan tek silahý nefret ile öldürmek. Tek silah, tek gýdasý ruhun ve sonsuzluðun ruhunda tek vazgeçilmez iken aþk denen…

Kýrsalý nefsin, hýncý benliðin ve öfkeyle kalkýp üstünüz baþýnýz bulaþýrken nefrete anlýk bir isyanla dibi gelmeyen o boþluk oysaki basiti zora sokmak tüm edim hem de hiçbir fýrsat tanýmadan üstün kýlýnan benliðin hiçlikle terbiye olmasý gerekirken bir öngörüde sýkýþýp kalmak ve ölümü tatmak yaþarken üstelik defalarca.

Mevlana’nýn dediði gibi aslýnda tek hâsýl olan:

‘’Ýki canlý kuþu birbirine baðlarsan uçamaz ve düþerler. Biri ölü, biri diri iki kuþu baðlarsan diri kuþ ölüyü götürür.’’

Her þey sýðamazken yere göðe ki yokluðun varlýðýný duyumsayýp, her þey iken hiçin içinde gizli…

Varlýk içinde boðulup hiçlik mertebesine ulaþmadan sadece vakýf olmakla yetinmeyip dahasýný da arzulamak oysaki Allah’a varýlacak en kolay yol deðil mi, yokluk ve hiçlik yolu…