Kýyamet kopuyordu geçilmezdi boðazdan,
Þüheda kaynýyordu; hava, kara-denizler.
Allah Allah sesiydi; çýkan, her bir aðýzdan;
Ruhu uçan canlarda, nurlanmýþtý benizler!..


Sulamýþtý topraðý, körpe koçlarýn kaný,
Nübüvvetten sonraydý, bu þehitlerin þaný,
Askerimizin tamdý, cûþa gelen imaný,
Bir tarih yazýldý ki, bunu kim, nasýl gizler?..


Vatan kurtulacaktý; zafer, son bir gayretti,
Mehmetçik karþýsýnda, düþmandaki hayretti,
Ölen öldü, kalansa çaresizce seyretti,
Ey öpülesi eller, borçluyuz size bizler!..


Asuman ile cihan birleþmiþti havada,
Kaymazdý ki, ayaklar; sabitti hak davada,
Mevlâ “Seyit çavuþ”la düþmanlarý sava da;
Galibiyet kesindi, týkanmýþtý genizler!..


Dosta kapýmýz açýk, hiç sevmeyiz kalleþi,
Daðý, taþý, ovasý; hava, suyu, güneþi,
Görülmüþ mü, dünyada yurdumun baþka eþi?
Karýþ be karýþ taþýr, Çanakkale’den izler!..