Devrik bir çýnarýn yanýnda,  

Aðladý karanfil kokulu bedenler,  

Kýzýllara bürünmüþ,  

bir okyanusun kumsalý gibi,  

Sönük bir yýldýzýn düþmesi gibi,  

Mavi deniz küskün bize,  

Dünyanýn yörüngesini deðiþtirmesi gibi.  

Sonsuz mavi ufuklara doðru yelken  

açtý ýþýk.  

Tuzlu su gibi,  

berrak derin okyanus, çýlgýn sessizlik,  

Çembere alýnmýþ mehtap,  

Taze gelin yakamoz.  

Kýzýl ateþ gibi… parlak,  

parladý siyah-beyaz aynalarda,  

Ve kor alevlerde yandý, þair dizelerde,  

naðmelerin hüzünlü uðultusunda.  

O ýþýk… mehtap ve mavi,  

olgunlaþtý ressamýn fýrçasýnda,  

bedenler yýðýldý, ruhu karanlýk adam,  

ve doldurdu kadehine zehirli þerbet.  

Ve gizli gözlere mahkûm þiir,  

Þair kaleminde öldü ölümsüz aþk.