Online Üye
Online Ziyaretçi
Hangi güzel yüz ki, toprak olmadı, hangi ceylân göz ki, yere akmadı. (Dâvûd-i Tâî)
Bir başlangıç, bir bitiş
bir ömür yaşandı ve bitti.
Hangi beden dönüşmedi toprağa?
Hangi yağmur düşmedi toprağa?
Bilirim her ‘gidiş’ acıtır yürekleri.
Üzülme, her ‘bitiş’ bir yeni doğuştur.
Topu, topu bir ömür işte;
ne bir eksik ne bir fazla.
Şimdi sustu konuşan diller,
şimdi ebedi sükûnet.
Silindi tüm yazılan dizeler,
unutuldu söylenen sözler.
Sırat köprüsü saç teli.
Geçmek isteyen yaşamalı, ölmeli imanla.
Cennet kapıları kilitli;
açmak isteyen yaşamalı mümince.
Kıyamet günü yakın bilinmeli;
ona göre edepli yaşanmalı.
Son pişmanlık neye fayda,
üfleyince İsrâfil iki defa Sûr'a.
Unutma ey can, ahiret bâki, dünya fâni.