Gelirken İnsan Giderken Olmayan Ey İnsan
(İnsan insan doğar lakin zalim olur zalim ölür bu bab’dan bakın)
Âleme insan suretinde gelen ey insan
Gelirken insan gider iken olmayan insan
İnsandır can insan, insan değildir bazen
Ey toprak cevher insan bazen değil tanı yan
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Fakirlik nimettir tutumlu harcatan bir cevherdir
Sağlık dediğin nimettir hastalıkta çok önemlidir
İnsanlık bir cennetliktir zalim ile yaşarsa bellidir
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Aşk aşığın gönlünde bir izdir yansır gönlüne gözüne
Yakın gönüle gel yakına sözüm değsin güzel sözüne
Kötü zanda bulunma yaklaş dizin değsin bu dizime
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
İnsan olup insan olmayan insanlığı bilmez yakar
Harap olmuş gönlü harabı bilir nefsi koluna takar
Halden bilmez halden anlamaz gece gündüz boşa yaşar
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Varlık yokluk yokluk varlık kul için değil mi?
Varlık içinde olan yokluk senin acep malın değil mi?
Yokluk içinde olan varlık senin acep canın değil mi?
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
İnsan varlığa yokluğa dâhil ayık değil mi?
İnsan dediğin sevilmeye dâhil layık değil mi?
Denizde bizi yüzdüren sahil yanındaki kayık değil mi?
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Yokluk değildir zindan bir nefeslik zorluktur
Varlık bilene cennet kıymet bilmeyene yokluktur
Âşıkları ölüm öldürmez ölüm değil, bilesiniz sonsuzluktur
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
İnsanın sinesine yakasına yapışıp duran değil mi ölüm
Bahçelerde nazlı yar için açan kokan gül değil mi gülüm
Aşk imanlı merhametli gönüle gelse olur mu hiç ölüm
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Bu dünyada ahirete bizler seferiyiz gideriz
Gittiğimiz o cennet dünyanın değerini bilmeyenlerdeniz
Bilmem gönül sevmek içindir içinde taş saklanır gülmeyiz
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Kul Mehmet’im ben gönülden gönülleri seven biriyim
Sanmayın severken deli biriyim sevmeyenleri severim
İnsan gibi insan bu kâinatın içine nurdan düştü bilirim
İnsan gelen öteye insan gitmeye sen bak
Mehmet Aluç © Kul Mehmet
Bab: Kapı