Ölmeli mi iklimin ekim addettiði duvara çarpýp da?

Gölgelenmeli mi yoksa kýþ güneþinde,

Kapý duvar onca hengâme,

Gizeminde saklý adsýz gölgemin yüzsüz seyri.

Patavatsýz bir cümleden alýp da nasibimi,

Zehir zýkkým olmuþken güzün solgun nefesi

Hatta uyutmayý denediðim düþlerden de

Ne ise düþen payýma.

Kondurdum iþte beyhude bir fýsýltý iken eþlik eden,

Rencide edilmeye meyilli bir gönle de yüklemiþsen

Ömrün gizemini,

Yetmedi çatýk kaþlarýnýn sefil mavisi gizlenmiþ

Suretinin nurunu taþýrken asilce.

Ýç çekiþler ki sileceði kýrýldýðýndan beri,

En dokunaklý þarkýda kondurduðum o sureyi

Yine taþan akýn akýn,

Yanlý bir aþk’a meyleden

Biraz da sýradanlýðýmý alt eden.

Bir avazda soðuttun acýmdan,

Serin düþlerden düþüþe geçtim aniden,

Sarkýttýðýn ipin dumanýna karýþmýþ adýnýn ilk harfi,

Demlendiðim onca sancý,

Dem vurduðum bir tokadýn kýrmýzý izi

Ve sonrasý, dediðime aldýrmadan

Söylemediðin sonu hikâyenin.

Baþý var mýydý da koyultulmuþ akþamýn

Lacivertine tezat düþtü diþlek düþlerim:

Kýrýk mabedin dört duvar yalnýzlýðý

Yine de bilemezler gölge kahramanlarýmý:

Sen gibi türettiðim,

Senin olmadýðýn her yerde düþ bile kurmadýðým

Ve sensiz cümleler iken nasýl da cafcaflý çoðunun gözünde,

Bir teselli iken daha bebekken evlat edindiðim

O hayaller kadar kalburüstü bir yalanda

Gizlendiði meleklerin.

Hüznü giyindim iþte:

Hüzne delalet yazmadýðým her cümle,

Külliyen yalan demeyi hep istedim:

Uzayan burnumu sen mi silecektin ve

Her gidiþin ardýndan,

Dönmeye ahdettiðim

Yine de nöbete kaldýðým soluk mezar taþý

Hele ki ibadetimin telaþý bir surede

Fýsýldarken adýný belki de bahtsýzlýðýn

O kýdemli sancýsý…

Tümden baþa adadýðým,

Baþtan sona sarmayý asla beceremediðim

Nice beceriksiz fiiliyat iþte

Þu metruk faninin gölgesine dahi sahip çýkamadýðý,

Deme sen asla deme,

Densizliðimi gölgele de hacizli yüreðinde

Sakla sadece o sýrrý

Vakti gelmeden dolunayýn

Göm beni karanlýðýn sukutunda boðulmaya ahdetmiþken,

Yeter ki dönme sözünden.

 Doðan yeni gün: Isýttýðým demliðin en can yakan buharýndan bile yoksun bir gül’üm sadece. Gülümsemek kadar sýradan bir gün’ün en yalýn tezahüründe biriktirdiðim tesellilerden biri daha geceyi delip geçti.

Cepleri delik bir gömlekten farkým yok: Kâh gölgelik yerine kullandýðým kâh yerlerin nemini sildiðim ki damlayan yaþlardan muzdarip yer gök ve saðanak addettiðim rahmetin tek tecellisi olmamalý ucu yanýk piyesin arka sahnesinde ýþýk tutan o sýradan bir iþçi.

Sýradan.

Sýra dýþý.

Gerçek.

Soyut ve boyutsuzluðun hengâmesinde göreceli bir kehanet iken kaderin tutturduðu yol harfler yer deðiþtirmesin diye, tüm yorgunluðum katlanýyor.