Biraz sessizlik, dedi kadýn yorgun bakýþlarýn þeceresine sýðdýrdýðý yalnýzlýðý teðet geçen bir cümleydi adeta.

Sükûtun penceresinde yorgundu ezelden, iz süren deryalardan buyur etmiþti önce kelamý sonra da yüreði.

Has bel kader izlek bildiði…

Sonlarýn baþa meylettiði.

Baþlarýn ayak olduðu ve baþkalarýnýn kehanetinde sýr yüklü bir tümceyken yine nazarýnda eþrafýn.

Gönül dolusu kýrýklarýný dün aldýrmýþtý oysa ve akabinde siyaha boyatmýþtý saçýný: hani siyahýn matem, sarýnýn huzur olduðu gerekçesiyle sarý bir de kazak almýþtý. Sözüm ona mutluluðu ýsmarlamýþtý da rötarla da olsa geleceðine kani idi.

Bol kokulu bir mektup diledi yürekten ta seneler evvelinden miras hatýralarýna sahip çýkmaktý mademki maruzat bellediði siyam ikizi hüzün, bir de çay söyledi beklerken…

Neyi beklediðinden ziyade beklemekti ona hayatla arasýnda bað kurduðuna inandýðý öyle ya cahil cesareti idi sevdalanmak ve yine nemalanmak insanlarýn yoksun kýldýðý ve kýlýndýðý iken bir hürmet ifadesi.

Boyutsuzluðun raconu idi madem mekân ve zaman ötesi giriþtiði o yolculukta ve uzamda sere serpe serilmek düþlerin küpeþtesinde…

Derken irkildi can sýkýntýsýna derman olan içi geçmiþliðin faturasý iken aralýksýz ödemekle yükümlü olduðu…

‘’Hey, sen!’’ dedi uzaklardan bir ses ama sessizliðin de hâkimi iken gönül güncesi.

‘’Çabuk tut elini. Birazdan gelirler.’’

‘’Beklemeye deðer mi sizce de?’’

‘’Anlamadým. Ben asla beklemem ama bekletirim. Hem sen kim oluyorsun da sorguluyorsun? Al, bu da benden hem de her zamankinden fazla bu sefer yevmi yen yeter ki bir an evvel bitir iþini.’’

‘’Bir haber aldýnýz mý diye soracaktým hani görüþeceðiniz o hanýmdan ses çýktý mý? Biliyorsunuz zaten maruzatýmý yoksa bu kadar üstelemem.’’

‘’Hala baþka bir iþ bulacaðýna inanýyorsun saf saf yine de engel olamam tabii ki hayal kurmana yine de derim ki; yetin kýzým.’’

‘’Kendim için deðil inanýn ki sadece ailemin beklentisi doðrultusunda.’’

‘’Yazýk çok yazýk doðrusu. Sen bunca eðitim al sonra da gel cam sil.’’

‘’Gocunmuyorum ki Meral Haným ama…’’

‘’Bekle çýkacak haberi ama yine de derim ki; fazla hayal kurma.’’

‘’Engel olmayým size ben hele ki bunca zamandýr beklediðiniz arkadaþlarýnýz gelmeden gideyim ben ama öncelikle… þey…’’

‘’Söyle, söyle. Biliyorum ne diyeceðini zaten…’’

‘’Keþke siz de yetinmeyi bilseniz. Artýk kovulurum bu çýkýþýmdan sonra, deðil mi?’’

‘’Asla zira gönül gözümsün sen hem ben de biliyorum neye yetip yetmediðimi.’’

‘’Gönül gözünüz olmak bir ayrýcalýktýr benim için hele ki o kazadan sonra.’’

‘’Hadi, hadi git sen ama öncelikle bastonumu getir. Þimdi gelirler, onlar gelmeden deðiþtireyim üstümü hem merak eder ailen. Antredeki dolabý aç giderken, al o paketi. Malum yarýn bayram. Bir de…’’

‘’Bir de ne?’’

‘’Belli oluyor mu sence?’’

‘’Önemli mi ya da onlar için bir engel mi sizin görmemeniz?’’

‘’Benim için bir engel olmasa da onlar için bir engel olduðu inancýndayým.’’

‘’O zaman siz de bir daha açmazsýnýz kapýnýzý.’’

‘’Ya, gönül kapým?’’

‘’Kalabalýk yalnýzlýðýmýzla hep açýk o kapý ve yaþadýðýmýz müddetçe de açýk olacak… Gerisi Allah kerim.’’