Bugün yine eski defterleri karýþtýrdým bir bir

Her þey silikti týpký seninle benim gibi

Ne güzel silmiþtik her þeyi kendi elimizle

Ben o kadar yalvardým silmemek için

Sen hiçbir kurtarma çabasý göstermedin çabanla

Sildin her þeyi bir kalemde çektin gittin bir hýrsla aðlamadan

Bekledim bir gün karþýlaþýrýz diye bir yerde sokakta

Görürüm seni sendeki seni ne haldesin diye

Onca ay gezdim sokaklarý her gün adým adým karþýlaþýrýz diye

Sonra dönüp yüzüme bakmazsýn diye saklandým karanlýðýma

Karanlýk beni senden daha çok sardý aldý kucakladý

Sen silerken karanlýðým gözyaþlarýmla beni yeniden yazdý

Sayfa sayfa cilt cilt roman oldu sensiz hayatým

Adýný da karanlýða gülümseyen adam koydum

Suç benim deðil senindi sen biliyorsun

Belki o yüzden gelip beni karanlýðýmdan çýkarmýyorsun

Sende haklýsýn bende olsam aynýsýný yapar mýydým bilmiyorum

Ama bir korkak gibi bakardým suçumla günahýmla yüzüne

Görmemezlikten gelmezdim eller gibi koþardým

Sen sarar mýydýn yeniden o muamma

Ama senin gibi bir kere sevince piþman etmezdim her halde

Ellerimi odamý ömrümü bomboþ býraktýn

Boþluða ben koþtun sen neye koþtun bilmiyorum ama

Sen biten þarkýmýzla bittin

Sen gülmeyen yarýnlarý yanýmda býrakýrken

Belki de kendi mutsuzlukla dolu yarýnýna koþtun gittin

Esti bir rüzgâr keskin keskin

Güldürmedi o felek kapattý sana gelen yollarýmý

Viraneler oldu yuvam çadýr kuramadým

Kesti eserken rüzgâr iplerini açýkta kaldým

Ben çýplak gönlüm bedenim çýplak

Hamama yakýþan çýplak gibi yakýþtým yalnýzlýðýma

Örtemedim üstümü üþüdüm dondum

Ben üstümü örtükçe rüzgâr ile felek açtý

Ben yoruldum onlar yorulmadý býraktým her þeyi

Þimdi rüzgâra ve feleðe karþý çýrýlçýplak oturuyorum

Artýk ne rüzgâr esiyor ne de felek benimle uðraþýyor artýk

Mehmet Aluç /Kul Mehmet