(Yetimhane günlüðü)

çocuktur,

ama yüreði büyüktür.

teselli eder aðlayaný görmediði sevgilerle,

sembolüdür saflýðýn.

ki,

tanýmamýþtýr henüz nefsin çirkin yüzünü.

rüyalarýný süsler sevgiyle bakan bir anne,

rüyalarýný süsler baþýný okþayan bir baba.

her dem gözlerde hüzün,

her an bir sevgi arar gördüðü bakýþlarda.

yüreðinde neler yaþanýr bilinmez,

ruhunda ki depremleri o da fark etmez.

hüzün sarmalý içinde duygularý,

dokunsan aðlar gibi,

seslensen küser gibi,

yürür gider ölür gibi…

ah be çocuk!

sevgiye muhtaç çocuk…

büyüdükçe yüreðin sevgiyi bulacak mý?

þefkate hasret ruhun sevgiler sunacak mý?

bulursun belki her güzelliði,

farkýna varýrsýn bin bir çeþit kokunun.

lâkin,

bulamayacaksýn bil ki bir anne kokusunu.

çok öksüz büyüttü Anadolu,

savaþ eksik olmadý.

çok çok yetim büyüttü,

sevgi sundu topraklar.

sahip çýktý bu Millet kimsesiz çocuklara,

sevgiler vardý karþýlýksýz,

sevgiler vardý yalansýz.

yazmak kolay olmuyor kimsesizin halini,

sahip çýkmak gerek de insanlýðý unuttuk.

tek derdimiz yaþamak,

bir mazlumun yüzüne gülen gözle bakmamak.

devlet eksik,

devlet çaresiz,

toplum duyarsýz.

elbette büyüyecek kimsesiz bu çocuklar,

sevgiye aç,

sevgiye hasret.

hakkýndýr isyan etmek yaþadýðýn þu güne,

belki doðurana,

belki dölleyene,

belki de Tanrý’ya.

belki de hepsine,

belki de hiç birine.

biri var ki emin ol hepsine bedeldir çocuk,

dinmesin hiç isyanýn sevgisiz gönüllere.

Mehmet Macit

03.04.2017

Dikili/Ýzmir