Ötme bülbülüm
ötme, dikenler ahı duymaz,
Açar da
çiçekleri arılara bal sunar.
Hasretiyle
yandığım sevgili bana uymaz,
Açar da
kollarını başka dallara konar.
Ötme bülbülüm
ötme, o yar aklıma gelir,
Huzura hasret
ruhum şimdi hicranla dolar.
Sorarım dağa
taşa: Sevdayı kimler bilir?
Dediler: Akıl
yok mu? Aşıklar erken solar.
Ötme bülbülüm
ötme, bahar gelmiş neyime,
Hüzün dolu
bağrımda açmaz benim güllerim.
Coşku içinde
Âlem, hasret benim payıma,
Unuttum
mevsimleri, heba oldu yıllarım.
Ötme bülbülüm
ötme, hüzün çökmüş ovaya,
Her yaprakta
bir şebnem benim gözümde yaşlar.
Dediler:
Neredesin? Cemre düştü havaya,
Can özümde
depremler yürekte yangın başlar.
Ötme bülbülüm
ötme, özlem dolu yasım var,
Haram etti
gülmeyi sevda denen bu çile.
Aşk denen ol
deryaya çekilse onca duvar,
Eser durur yel
gibi bedenler çökse bile.
Ötme bülbülüm
ötme, Macit’i verem etme,
Tükendi ömür
kartı yaşanacak yıl mı var?
Beni yakan
sevgili, öyle kaşını çatma,
Sen de yan ki ben
gibi, gör bak! Neymiş ahuzar.
Mehmet Macit
12.04.2017
Dikili/İzmir