Ortak sýrlarýmýzý satýlýða çýkartýyorum olmadý kiralayabilirim de. Belki ufkumda belki utkumda yoksa içimde ukde kalanlardan mý korkmalýyým?

Zaruri ne ise baþýmýn üstünde yeri var: önce ahlak bekçilerinin sonra gotik tanrýlarýn sonra da hiçliðimi öðüttüðüm ben-merkezcil ruhumda soyut bir aktarým adýna.

Matematiðin soyut gerçekçiliði ve somuta dayalý sunumu.

Zýt kavramlar ve zýt kutuplar belki de kutuplaþmanýn çatlak sesi.

Neyi ne amaçla yaptýðýmýz deðil neyden kaynaklanan bir duruþ bozukluðudur içimizin Þimali, göðün yalnýzlýðý ve þairin kýrptýðý yýldýzlar.

Ýç sesimin duraðanlýðýnda geçen kýrk yýlýn nihayetinde yazarak evrim geçirdiðim þu asýrlýk kaygýlarýmý da tümleyen bir tümceyi ruhani bir edim belleyip, zafiyetlerimi dondurduðum.

Çömez þiirlerime çömeldiðim, kanatsýz meleklerime dua ettiðim aslýnda severek dirildiðim; surelerde hidayete dokunduðum ve aklýmýn katmanlarýnda üreyen deyiþler yine el yordamý dokunduðum ve sevdiðim nice insan ve cehaletimi yargýlayýp, bir týný kondurduðum hayatýn da duraðanlýðýna rest çektiðim…

Kerelerce yanýlmýþ olmak belki de miadý dolmuþ bir ülkünün deðiþ tokuþu yine o izafi yörüngemde, kâh çatýk kaþlarýma astýðým notalar ya da ansýzýn içimden süzülen bol neþeli kahkahalar: belki duyulmadýðým bir ömrün de izdüþümü gerçeklerin gerçek dýþý uzamýnda hayal yüklü heybemi de boþalttýðým þu izafi satýrlar.

Ýyilerin resti belki de ve kötülüðü mimlerken masumiyet, ben hala nasýl oluyor da korumacý bir kurama yaslanýp, zayýflýðýmýn gücüne de ortak çýkabiliyorum?

Kafa karýþtýrýcý olsa da bu ikilemler sayesinde ayaktayým gerçi çömeldiðim ve güncellediðim rotam pek de abartý deðil lakin hafif meþrep söylemlerini cihanýn görmezden gelip dayatýyorum iç sesimi ve çömleðimde ne varsa bir bir alýyorum boþluktan ve asýyorum duvarýna içimin beyazýnda koyulmaya yüz tutmuþ bir isyaný da bastýrýp af dilediðim Yaratan sayesinde düze çýkmanýn verdiði huzurla, bir bir donatýyorum içimin konfetilerine sahip çýkmak þöyle dursun sancaðýmý da diktiðim içimin en yüksek tepesinde Kaf daðýndan uzak bir bölgede yine alçak bir rakýmda sadece ve sadece kendimle cebelleþip içimin kuraðýný bir ovaya dönüþtürebilmenin verdiði haz ile.

Ne de olsa insanlýðýn yapý taþý bunca meziyet belki de yorgun ahkâmlardan arakladýðým o iç ses ile tüm menfi yönlerini içimin dalgalarýna buyur ettiðim göreceli bir sýðýnak iken yine düþtüðüm yollarýnda hayat denen mecranýn, mutluluðun da pek uzak olmadýðýna hem fikir hele ki mevzu bahis; içimin ýrmaklarýnda süzülen yetilerimin gölgeli saðanaðý olsa da bir tsunami kadar kendini bilmez lakin kendimi anbean bulmanýn verdiði þevk.

Zamanýn tarhýnda, ödünç aldýðýmýz mý hayat yoksa bire bir sunduðumuz bir süreç mi? Göreceli zamanýn görkemli kaybý aslýnda kazaným babýnda her yeni yenilgi ve nihayetinde vakýf olduðumuz gerçekler üstelik burnumuzun ucunda gelin görün ki; kaybettikten sonra kýymete binen.

Sanatýn dokunuþunda yine insan ruhuna hitap eden o dingin mecra belki de Tolstoy’un bir söyleminde rastladýðým þu ufku engin o derin cümle:

‘’Sanatýn asýl amacý, insan ruhuna dair hakikatleri söylemektir, gündelik sözlerle söyleyemeyeceðimiz bütün sýrlar dile getirilmelidir.’’

Ortak sýrlar.

Kolektif bilinçaltý.

Depresif bir týný mý yoksa kelam üsteledikçe bizler de bir ömür iteklenmenin acýsýn satýrlardan çýkarýrken?

Gizemin da ayak sesleri hani; söylenmedik ne kaldý diye düþünürken ansýzýn fark ettiðim o Ýlahi açýlým: henüz ne anlattým ki?

Sanat.

Ýnsan.

Birbirini tümleyen ya da ayrý bakýþ açýlarýnýn dengeye geldiði yine de ikilemlerin ruhuna bolca rahmet gönderdiðim/iz.

Ola ki izah edeyim; aklýmýn kývrýmlarýnda dans eden buðulu bir düþünceyi biliyorum ki; taný anýnda konulacak sanýrým hassasiyetin ölçümü bir anlamda ölçemediðim ya da tahmin etmeyi sonlandýrdýðým tepkiler üstelik boyutsuzluðum zaman zaman þahsýmý dahi ürkütürken.

Hezeyanlarýn dibinde körelmek hem de ömür boyu ve basit detaylar yine ölçümün ifrata kaçtýðý bu anlamda sayýsýz kere terk edildiðim ve muteber sýfatlarla yolumun kesiþip kaygýlarýmýn da göðe uzandýðý ve derken aklýmýn çatý katýnda Ýlahi Gücün temasýna haiz olup kendimi unuttuðum belki de ertelediðim nice gölge ya da kaçýndýðým bu anlamda yalnýzlýðýn sunumu ile çoðaldýðým gerçeði yine yazarak yine severek belki de korktuðum yoksa sevip sevip sevilmekten yana mý korkularým?

Hayal kýrýklýðýna uðramak þöyle dursun hayal kýrýklýðý yarattýðým ve içimin deforme olmuþ katmanlarý ve parçalý bulutlu göðün þanýna yaraþýr þekilde gerisin geri kaçtýðým sonra da sözüm ona sevginin çýtasýný yükseltip, ya ‘’yeteri kadar sevmeyi beceremiyorsam’’ kaygýlarým çýkmýþken ayyuka.

Sefer tasýna koyduðum dünün kalýntýlarý ve küfleneceði yere kýymetlenen iç sesimle ortak bir dil geliþtirip kilitlendiðimden de medet umup, yüreðimin paslý kilidini teslim ettiðim okuyucu.

Hoþ bir enstantane.

Okuyucu kimliðimi erteleyip yazmanýn keþfine çýktýðým kýsýtlý bir zaman dilimi sanýrým verimli olmasýný arzu ettiðim bir sarmalda ben hala neyin kavgasýný veriyorsam üstelik içimin çatýþmalarýnda, o küçük kýz çocuðunun ürkek bakýþlarýna da toz konduramazken…

Belki de yazarýn o þaþalý ikilemi:

‘’Kötülerden tiksiniyorum. Ýyi olmaktan da usandým. Bu ikilemi istemiyorum artýk. Ama ahlak devrimini de beklediðim yok. Þimdilik tek tesellim sanat, özellikle de edebiyat. Ne yapabilirim bu durumda?’’ (Alýntý)

Biliniz ki son cümle benim eklediðim bir soru ve eki idi sanýrým tevekkül etmenin de gücünde ben yine yazarýn sorusunu yanýtlamak isterken.

Belki evreni ve olanlarý deðiþtirecek güçten yoksunuz lakin bu demek deðil ki; takýlýp kalalým anda ve dünde.

Fevri bir sunum da olabilir yüreðin akýbeti hele ki mevzu bahis; ufkun nazarýnda çýktýðýmýz yolculuðun sarsýntýsý ile içimiz iki büklüm olurken.

Nedenler, niçinler.

5N1K.

Sanýrým eklememiz gereken bir sorudan ziyade cevaplarýn olmadýðý sorularý yok sayýp ürettiðimiz hayallere sahip çýkmak týpký ortaya çýkan sýrlar gibi.

Beyazýn siyaha çalýmý.

Ýyinin kötüyü yok saymasý belki de.

Muhatap olduðumuz yine içimizin karesinde sunmak varlýðýmýzý belki gecikmeli belki gereksiz ama bir þekilde sunmak ve sýnamak yine benliðimizi üstelik sýnandýðýmýzýn da bilincine varmadan hele ki en büyük düþmanýmýz nefsimizle olan restleþmemiz iken.

Bilmek aslýnda tek gerçeði ne de olsa ipucu yine içimizde saklý üstelik bireysel kaygýlardan arýnýp sosyal güdülemenin de bir sonucu iken varlýðýmýzýn þekillendiði.