Pek çok konuda yüreðime ýþýk olan çok deðerli büyüðüme ithaf en…

Hayatýn fýtratýnda saklý o gizemden yana dertliyim belki de afaký hayretle iþtigal eden bir yanýlsama.

Gök dökümlü günlerden kaçmak asla olasý deðil ve yine kabre girmeden dünya denen hengâmede boþa düþmüþlüðümüz.

Zanlar, sýfatlar ve gayret içerisinde olduðumuz dünya halleri.

Bir döküm sunmak gerekirse, nefsin açlýðýný terbiye etmek adýna yine de kendimizi alamadýðýmýz o alâmetifarika.

Köhne inanýþlarýn, zaruri yakýnmalarýn ve meþrebine uygun davranýp cehaletimizi ötelemekten uzak bizler bilfiil donanýmlý olduðumuza inanýp hayrete düþülesi o bonkör varlýklarýmýz.

Alýcý bir frekansta ve verici olma vasfýna dudak büküp çoðaldýðýmýzý sandýðýmýz oysaki eksiklerimizden bihaber hala gönül gözünün önündeki o perdeyi çekme taraftarý deðilken üstüne üstük çatýk kaþlý sitemlerden kimin ne düþüyorsa payýna.

Sevmek ve takdir etmek bu kadar mý meþakkatli ya da saðdan soldan dolduruþa gelip gýybet sofrasýna oturmaktan geri durmadýðýmýz.

Benliðin vasýta olduðu aslýnda varlýðýn hiçlik ile olan iliþkisini göz ardý edip gururla meþk ettiðimiz gönülsüz bir yoldaþlýk olduðunu bile bile düþmanca bir yükleme dolanan biz zavallý özneler.

Ben’i bize dönüþtürme gayreti güdüp de bir baþýmýza kala kalmýþlýðýmýz.

Nankör kedilerin bile baþý okþandýkça nasýl da uysallaþtýklarýný görmek asla göz ardý edemeyeceðimiz bir vasfý yine tabiatýn.

Cansýz eþyalarýn bile atomlarýnýn Allah diye diye döndüðü belki de biz baþýmýzý çevirdiðimiz en zavallý mahlûkat diye küçümsediðimiz ya Allah’ýn sevdiði bir gönülse.

Aþk… Her þeyin ruhu, içi, gözü, kulaðý. Aþk diye inleyen bir evren oysaki aþký sadece kadýn-erkek iliþkisinde bir çýkar amacý güden medeniyet.

Aþk diye diye doðanýn nazenin çiçeklerinin bile Allah’a zikrini görmezden gelmek mi? Hâþâ, Allah’ým, sen affet bizleri.

Mesnevi’de zikredildiði üzere:

‘’Dünya baðýný kopar, maddeye olan baðlýlýktan kendini kurtar da hür ol, ey oðul ne zamana kadar altýnýn, gümüþün esiri olacaksýn?’’(Alýntý)

‘’Hâlbuki Ýlahi Aþk yüzünden nefsaniyetten kurtulan, benlik elbisesi yýrtýlan kimse, hýrstan da, ayýptan da, kötülüklerden de tamamýyla temizlenir.’’(Alýntý)

Mevlana Hazretlerinin kastettiði ilahi aþk babýnda; Allah’ý görmekle iþe baþlanýr. Ve hiçliðimizle varlýðýný idrak etmenin adý yine Allah’ý görmenin ruhani boyutunda bizlerin tevekkül erbabý gönüllerimiz…

Aþk ile açýlan gönül perdesi.

Mademki yaratýlýþtan gaye aþk nasýl öðrendiðimizi sanýyoruz ki? Pek tabii ki de Allah’tan öðrendiðimiz ve bizi iki cihanda kurtaracak en muteber hazine yine Allah’ýn geniþ haznesinden bizlerin her daim nemalandýðý.

Üzülme!

Varlýðýn hicvinde ne çok duygu ve ne çok satýr aralýðýný yine duygularýmýz yardýmýyla doldurduðumuz aslýnda insanlýðýmýzýn tek özrü iken hissetmek ve üzüntüye mahal olan nice sýkýntýyý yüklenip yorgun bir yürekle devam etmek yola.

Üzüntü vesilesi ne ise demek oluyor ki bir kalbimiz var. Yoksa nasýl üzülürdük ve insanlýðýmýzý sunardýk yüce Allah’a ya da nasýl ayrýþýrdýk bunca canlý arasýnda hele ki kalbimizle sevip acý çektiðimiz üzere nasýl konuþlanýrdýk secdeye ve Allah yoluna baþka nasýl ulaþýr ve baþ koyardýk merhametin de hýrkasýný giyinip bilfiil acýlarýmýzla törpülediðimiz nefsimize baþka türlü nasýl hâkim olurduk?

Üzülme!

‘’Mademki seni bir ‘’Ýþiten’’var hele ki senin kendini bile sevmenden önce O sevdi seni madem ve seni bilmediðin kuyulardan çýkardý hele ki çektiðin acýlara nasýl ki kör ve saðýr deðil O. Her yangýnýnda yüreðin yine tek yetiþen O madem. Seni herkesten çok anlýyor ve gözyaþlarýnla imzalayasýn istiyor yakarýþlarýný…’’(Alýntý)

Üzülme!

Sevgili Peygamberimiz bile çaresizliðin ve yalnýzlýðýn tarumar eden yollarýnda bir baþýnaydý sadece O’nun himayesinde lakin insanlýðýn çok uzaktan bile ona acý verdiði gerçeði ile yalnýzlýðýn dibinde hatta taþlanarak, sürülerek, yaralanarak nasýl ki aç susuz kaldý. Evinden çok uzak ve maðarada yapayalnýz ve korunmasýzdý da.

‘’Senin gibi üzülen yol arkadaþýna müjdeler veren tebessümüyle fýsýldadý: La tahzen innAllahe meana.’’

Gerçeklerin su olduðu aktýðý, rüyalarýn boþluða düþtüðü ve kelimelerin bile naçar kalmasýna tanýklýk ettiðim…

Öyle böyle ya da zaruri bir fýsýltý mý da duymazdan geliyoruz evrenin çaðrýsýný ve münafýk bir redifte haykýrýyoruz ‘’sadece bana’’demenin verdiði o insanlýk üstü þehvet ve ahkâmlarý de görmezden gelip bir baltaya deðil sap sadece bir kum zerresine tekabül eden varlýklarýmýzý enikonu sýðdýramazken yere göðe?

Hayatýn yükümlülüðünde bir de yük olmuþken bir mazlumun yüreðinden geçenleri bilme kaygýsý gütmeden maðdur kýldýðýmýz onca yaratýyý bir de egolarýmýzýn hikmetinden sorgu sual olmaz, deyip de yollara düþüp düþkünleri de nazarýmýzda ötelemenin verdiði haz ile sevgiyi çamura buladýðýmýz belki de yanlýþ anlamlar yüklemeyi maharet sandýðýmýz belki de… evet, belki de þeytana uyan nefsimiz homurdanýrken:

‘’Ne de olsa þeytanda olmayan aþk, deðil mi?

Evet, aþk. Bir de þeytan ‘’Benim sevdiðimi kimse sevmesin.’’diyor. Onun için secde etmiyor Âdem’e. Peygamber ise, ‘’Benim sevdiðimi herkes sevsin.’’diyor. Aradaki fark bu.’’(Alýntý)

Anlatýlmak istenen aslýnda fýtratýn sunumundaki gizem ve albenisi olan nefsin de çözüldüðü o sevgi denen deryada yüzümüzü sürmek adýna güzelliklere.

Ýnsanlarýn sýnýrsýz hýrsý ve kini ve sevgisizliði. Þeytan aþkýn eksikliðinden hasýl olan görevini yerine getirirken yine suskunluða bürünen kim varsa.

Þeytan aþksýz, meþksiz lakin vazifesini de inanýlmaz güzel ifa ediyor.

Zamandan ve mekândan baðýmsýz yine sevgiden müteþekkil olmasý gereken bir evrende arkama býraktýðým çakýl taþý mahiyetinde yazdýðým onca hazan yüklü hüzün serpintisi belki de aklýn almayacaðý boyuttaki sýkýntýlarý bir þiire týkýþtýrdýðým hele ki heybemden taþan aþký ve ruhu ve cahil varlýðýmý terbiye etmek adýna okuduðum surelerden medet umduðum, dokunduðum yüreklere sevgimi yüklemek istediðim…

Yalnýzlýðýn baðnaz týnýsýnda bir harf kadar deðeri bile yok iken adýna vasýf denen üç beþ sýfatý da gömüp bizler Allah rýzasý için yaþayýp sevmenin coþkusuna da kapýlmýþken…