10 Aralık Şiiri
Yürüyorum
Issız sokaklarda bir başıma
Sokaklar adımlıyor yalnızlığımı
Şu yıkık evler gibi hatıralar
Belli belirsiz canlanıyor gözlerimde
Dilimde gidip te dönmeyenlerin türküsü
Yorgun yüreğim heceliyor çaresizliğimi
Her adım atışımda zaman sürükleniyor peşimden
İçimde anlatamadığım neler var neler
Susma grevine girmiş kelimeler
Günlerden yine 10 Aralık
Bir ayrılığın yıldönümü
Aynı yaştayız şimdi Emmoğlu
Saçlarım biraz daha kırlaştı
Gözlerim biraz daha fersiz
Dizlerim biraz daha dermansız
Ah Ankara
Ah adı kara şehir
Ah bahtı kara şehir
Hüzzam bir keman taksimi gibi hıçkırsa rüzgarları
Kucaklasa yalnızlığımı sokakları
Ama ne fayda
Kırgınım ben bu şehre
Bu şehir umarsız
Bu şehir vicdansız
Ne varsa alıyor elimden bir bir
Hüznümü çalıyor
Sevincimi çalıyor
Yalnızlığımı çalıyor
Bırakmıyor ki kendimi dinleyeyim
Bırakmıyor ki doyasıya ağlayayım
Yürüyorum
Kendimi bekleyen akıbete doğru yürüyorum
Bilmezsin Emmoğlu
Ben her sokak başında seni görüyorum
Gitmeseydin bu kadar erken
Gitmeseydin bu kadar zamansız,
Anlatacak o kadar çok şey vardı
Paylaşacak o kadar dert
Dertlerimi duvarlara bile anlatamıyorum Emmoğlu
Anlamıyor beni sağır duvarlar
Gülüyorlar arsız arsız
Ağlayacak o kadar çok acı var şimdi
Ah Emmoğlu
Susuyorum
Susuyorum