USTA BÝR PORSÝYON ÇÜRÜK!

     Adana’dan Kýrþehir’e gelmek için bindiði otobüsle birkaç yerde mola verdikten saatler sonra Kayseri’ye gelebilmiþti. Yýllar evvel belkide bir yaþýndayken baþkalarýnýn kucaðýnda Kýrþehir’den Adana’ya katettiði bu yoldan þimdi” baþýna örülen bir çoraptan “dolayý yirmi altý yaþýnda kendi baþýna tekrar Kýrþehir’e dönüyordu.

      Askerliðini yapýp geldikten iki-üç yýl sonra kapýsýna gelen bir polisin “asker kaçaðýsýn” deyiþine kadar iki nüfus kaðýdýyla yaþadýðýnýn bilincinde deðildi.

      Þakir’i babasý henüz on üç-on dört yaþýnda iken “gelin hanýmým Nürey e ev iþlerinde yardým etsin “diye çok erken evermiþti. Gelin çocuk,oðlan çocuk;derken bir yýl sonrada bunlardan olunca bir çocuk ;evde oldu üç çocuk..Neþet aða torununu çok seviyordu,adýný babasýnýn adý olan Nuri koyduðunda hanýmý Nürey buna “illa benim babamýn adý olacak “ diye itiraz etse de nafileydi.

      Þadiye gelin ev iþlerinde kaynanasýna yardým ederken býyýklarý henüz terleyen Þakir’de babasýna dükkanda yardým ediyordu.

      Gelin henüz çocuk yaþta olduðundan iþleri kaynanasýnýn buyurduðu þekilde yapamýyor ,bu yüzden de aralarýnda bazen huzursuzluklar oluyordu.Zamanla buna fazla dayanamayan Þadiye kucaðýndaki çocukla birkaç kez baba evine küs gittiyse de aracýlarýn araya girmesiyle tekrar ikna edilip getiriliyordu.

       Bir gün Þadiye kaza ile bir kova sütü devirince kaynanasýndan hem azar,hem de birkaç kötek yedi.

Bu durum bardaðý taþýran son damla olmuþtu.Artýk daha fazla katlanamazdý,kucaðýndaki altý aylýk çocukla baba evinin yolunu tuttu.

       Þadiye’nin babasý Çelebi usta çok fakir birisiydi,inþaat ustalýðýyla ailesini zar-zor geçindiriyordu,çocuðu kabullenmedi,bir yakýný ile Nuri’yi dedesi Þakir’e gönderdi.Çocuðu iki aile de kabul etmiyor,gelgitler arasýnda çocuðun nazik bedeni yara bere içinde kalýyordu.

       Çelebi’nin ev komþusu Sultan’la Celal evleneli kaç yýl geçmesine raðmen bir türlü çocuklarý olmuyordu. Gitmedikleri doktor kalmamýþ,mahallelerde ebeyim diye geçinen kadýnlardan dahi medet umar olmuþlardý.

       Celal dokumacý Ziya’nýn yanýnda çalýþýyor ama doðru-dürüst maaþ alamýyor bu yüzden de boþ zamanlarýnda amelelik yapýyordu. Çelebi’nin torununun düþtüðü durumu zamanla duymuþlardý,araya adam koyarak çocuðu evlatlýk almada zorlanmadýlar.Adýný dahi sorup öðrenmedikleri çocuða Celal’in babasýnýn adý olan Osman’ý koydular.Günün birinde sonradan Adana’ya göç eden bir akrabalarý evlerine misafir oldu.Adam ailenin fakir oluþundan çok etkilenmiþti.Onlarý Adana’ya göç  etmeyi akýl etti.Gece yarýlarýna kadar-“þöyle olursa  bu, böyle olursa þu “diye tartýþarak bir karara vardýlar.

       Celal Adana Sümer bank’ta  iþe baþlayalý neredeyse bir yýl olmuþtu. Küçük saat civarýnda bir evde oturuyorlardý.Celal iþine gittiðinde Sultan’da ev iþlerinden artan zamanýný  Osman’a ayýrýyordu.Karý-koca onu bir evlatlýk gibi deðil de sanki kendi bedenlerinden olmuþ gibi “gözünü budaktan esirgemeyi” ihmal etmiyorlar,oyuncaklarýn en iyisini,giysilerin en kalitelisini alýyorlardý.Sanki evlatsýz geçen günlerin ahýný çýkarýyorlar,adeta mutluluktan uçuyorlardý.

        Geçen zaman içerisinde Osman’ýn öz babasý Þakir askere gitmeden önce tekrar evlenmiþ,askerden geldiðinde  de annesinin kucaðýnda oynayan iki çocuk bulmuþtu.Çocuklarýn okul vakti gelmiþti.Onlara nüfus cüzdaný çýkartýrken yýllar önceki oðlu Nuriyi de unutmamýþtý.

        Babasýnýn iþte çalýþmasý,annesinin de “ev sahibi olacaðýz “ diye gündeliðe,temizliðe gitmesinden dolayý Osman’la pek ilgilenilmemiþ,bu yüzden çocuk ilkokulu zar-zor bitirmiþ,babasý Celal’de onu evlerinin yakýnýndaki bir ayakkabý tamircisine çýrak olarak vermiþti.Yýllar ne çabuk geçiyordu.Osman büyümüþ,serpilmiþ zamanla akranlarý gibi askere çaðrýlmýþtý.Acemi eðitiminden sonra Kars-Sarýkamýþ’ta askerliðini tamamlayýp teskeresini alarak Adana’ya dönüp tekrar çalýþtýðý tamircinin yanýnda usta olarak iþe baþlamýþtý.Bir müddet sonra ustasý ona; “ oðlum ben artýk yaþlandým,burayý sana devredeceðim “ dediðinde adeta gözleri fal taþý gibi açýlmýþtý.

        Ýþ güç sahibi olan Osman’a babasý Celal ; “Osman;oðlum artýk evlenme çaðýn geldi geçiyor,bir an önce seni everip yuvaný kuralým,artýk annenle biz torun sevmek istiyoruz “ dedi.Osman evlenmiþ bir de çocuðu olmuþtu.Bütün aile artýk sahibi olduklarý evde bir arada gül gibi geçinip oturuyorlardý.

        Osman “muhannete muhtaç olmayalým “ diye iþine adeta dört elle sarýlýyor,gece yarýlarýna kadar çekiç sallayýp sökük dikiyordu.Ogün çok yorgun olmasýna raðmen iþlerinin çokluðundan dolayý yinede dükkanýný  erken açmayý ihmal etmemiþti.Ýþine öyle dalmýþtý ki duyduðu bir selam sesiyle baþýný kaldýrdýðýnda karþýsýnda duran polis memurunu gördü.Adamýn eline baktý,kaðýt tomarýndan baþka adamýn elinde bir þey yoktu,pek öyle ayakkabý tamir ettirecek birine benzemiyordu.Hafif þaþkýnlýkla “buyurun memur bey “ diyebildi.Memur elindeki evraðý göstererek “ Osman Gerçek sen misin?” diye sordu.Osman’ýn þaþkýnlýðý daha da arttý “ buyurun benim “ derken sesi titriyordu.Polis elindeki kaðýtlara bakarak “ peki  Nuri Sapar’ý tanýr mýsýn?”Osmanýn elleri terlemiþ ,yüzü kýzarmýþtý,” ben ne bilirim elin adamýný,burada böyle birisi yok “ derken, bedenini bir korku sarmýþtý.Polis; Osman peki sen askerliðini  yaptýn mý?”diye sordu.Osman ;” tabi ki yaptým, hem de Kars-Sarýkamýþ’ta”..Þimdi þaþýrma sýrasý polisteydi.”Vallahi bendeki tutanaklara göre sen askerliði Osman Gerçek olarak yapmýþsýn ,fakat senin adýna Kýrþehir de Nuri Sapar adýyla bir kayýt daha gözüküyor,O kiþi yani sen ;asker kaçaðý olarak aranýyorsun “dedi.

       Meðer Nuri’nin Kýrþehir’deki kayýtlarýna göre on sekiz yaþýna bastýðýnda askerlik yoklamasý çýkmýþ,þubeye gitmeyince yoklama kaçaðý olmuþ,askerlik vakti gelip gitmeyince de asker kaçaðý olarak aranmýþtý.Baba adresi tespit edildiðinde de öz babasý Þakir ; Nuri’nin evlatlýk verildiðini,onlarýnda Adana’ya göç ettiðini,adresini bilmediðini ifade edince Kýrþehir-Adana polisi uzun araþtýrmalar sonucu gerçeðe ulaþmýþtý.

      Osman görevli polisçe önce askerlik þubesine,sonra polis karakoluna daha sonra da nöbetçi hakim karþýsýna çýkartýldý.Hakim’in eline verdiði bir dosyayla gerçeðin ortaya çýkmasý için Osman’ýn Kýrþehir’e gönderilmesine karar verildi.

      Kayseri-Kýrþehir arasý yolcu   taþýmacýlýk yapan Necati Çavuþoðluna ait otobüse binip Kýrþehir’e geldiðinde vakit öðleye yaklaþýyordu. Osman’ýn karný çok acýkmýþ adeta açlýktan zil çalýyordu. Açlýktan puruþan gözlerine kapýsýnda içleri su dolu sýra sýra dizilmiþ boz ve kýrmýzý testiler ile çanaklara dikilip etrafýna mis gibi kokular saçan rengarenk çeþitleriyle adeta insaný büyüleyen bir lokanta iliþti.

      Kapýdan içeriye girdiðinde loþ bir ýþýkla aydýnlatýlmýþ, dýþarýsýnda olduðu gibi içerisinin de çiçeklerle donatýlmýþ olduðunu fark etti. Gözlerini üfeledikten sonra mutfak bölümüne yöneldi. Ýçerdeki yemek kokularý birbirine karýþmýþ,ocaktaki ýsýnan yemeklerin çýkardýðý buhardan çeþitleri ve baþýndaki aþçýyý görmede zorlansa da az sonra gözleri ortama alýþtý.

      Ocakta uzun boylu, baþýnda beyaz aþçý kepi, bunu tamamlayan beyaz önlüðü ile babayiðit, palabýyýklý elindeki çömçesiyle yemekleri karýþtýrmakla meþgul olan aþçýya parmaðýyla göstererek “USTA BANA BÝR PORSÝYON ÇÜRÜK ! ÇEKSENE “dedikten sonra masasýna oturdu. Çok yorgundu. Uzun süre beklemesine raðmen masasýna sipariþi bir türlü gelmiyor, bunun aksine diðer masalara garsonlar servis yetiþtirme de zorlanýyorlardý.Buna bir anlam veremiyor, kendi-kendine “herhalde beni sýraya koydular ,sýram gelince çorba gelir “diye yorum yapýyordu.

       Açlýktan burnunun direði sýzlýyordu, garsonu yanýna çaðýrýp ”kardeþ benim çürük sipariþim ne oldu” diye sorunca garson doðru aþçýnýn yanýna varýp ona kendisini göstererek bir þeyler söyledi. Osman ara-sýra aþçýya bakýyor, aþçýnýn da ona baktýðýnda “az sonra gelip elindeki kepçeyi kafasýna vuracakmýþ gibi bir davranýþ içinde olduðunu” görüyordu.

       Biraz sonra servisi sakinleþen aþçý hýþýmla masasýna geldi,”ulan sen nerelisin?”diye çýkýþtý. Osman aþçýdan çekinmiþti,titrek bir sesle “ustam Kýrþehirliyim “ dedi.Aþçý ; “seni bura da hiç görmedim , daha tadýna bakmadan sen benim paça çorbama nasýl ‘ ÇÜRÜK ‘ dersin,ayýp deðil mi ? “diyerek sert konuþtu.Osman þimdi daha çok korkuyordu,yarý anlaþýlýr bir ifadeyle adýný sonradan öðrendiði aþçý Topçu ustaya utana-sýkýla” usta ben Adana ‘da yaþýyorum,oralarda çorbanýn dil ve ayaktan piþirilmeyip etlerin döküntüsünden piþirilenine ‘ÇÜRÜK’ denir , ben ne bilirim burada ona paça denildiðini….”

       Þaþýrma sýrasý þimdi topçu ustadaydý , karþýsýndaki gençten utandýðýndan yere bakarak “bu yaþa geldim ,onca yýl aþçýlýk yaptým paçaya çürük denildiðini ilk defa senden duydum,oðlum,çok özür dilerim” derken Osman’dan para almamanýn hesaplarýný yapýyordu.