ÖMRÜM SANA EMANET

Ömrüm sana emanet sevdiðim,

Ömrüm sana emanet, benden sonra.

Ömrüm dediysem yani,

Benden geriye ne kaldýysa artýk,

Onca yaþanmýþlýktan sonra, kýrýk, dökük paramparça.

Biraz umut, biraz hasret, biraz ayrýlýk.

Çokça hüzün, çokça sevgi, çokça biz

Biliyorum ne gözlerimiz buluþacak bir daha kaçamak bakýþlarla,

Ne sen sesimi duyduðunda,

Bütün mimiklerinle birlikte güleceksin utanarak.

Ne de ben seni özlediðimde sabahý zor eden bu yüreðimi,

Sýký sýkýya alýp avuçlarýma,

Bir daha gelip kapýna býrakabileceðim bundan sonra.

Gidene deðil, kalana zor bu keþmekeþlik,

Bu yârdan ve serden geçmiþlik,

Ýnsanýn yakasýndan düþmeyen garip suskunluk,

Zamaný ve mevsimleri birbirine devþiren bu alacakaranlýk,

Sakýn üzülme sevdiðim gidiyorum diye,

Ben sende emanet býrakýyorum kendimi giderken.

Giden bir beden aslýnda,

Kalansa bütün benliðimle sana ait olan ben.

Ama… ama peki ben nasýl yaparým,

Nasýl dayanýrým þimdi olamadýðým hayatýna,

Seni özlediðimde koþup gelmek yok artýk bana,

Ya da bir eþyaný koklayýp teselli bulmak,

Sabahýn üçünde özledim diyerek telefona sarýlmak,

Alel acele bir çiçekçiye uðrayýp,

Unutulan doðum günlerini hatýrlamak.

Kim teselli edecek gözyaþlarýmý,

Daha kirpiklerimden süzülüp düþmeden,

Kim dil dökecek kanayan yaralarýma,

Söyle kim yaslanacak artýk omuzlarýma,

Biliyorum artýk ben bekleyen sen ise beklenensin,

Belki her gün, belki haftada, bir belki yýlda, belki de…

Sakýn taþýmasýn kalbin beni unutulanlar sokaðýna,

Belki üzüleceksin, süzülüp düþecek bir kaç damla,

O anda kokun sinecek bil ki sana hasret topraðýma,

Ya sen… Ya sen kime emanet edeceksin kendini,

Bu özlemi sona erdirmek için koþarcasýna çýkýp gelirken bana…

Ýyi bakasýn yokluðumda,

Hem kendine, hem de bana.

Ömrüm sana emanet sevdiðim,

Ömrüm sana emanet,

Benden sonra…