Ýçimin muðlâk dozajýnda bir þehir ölüyor.

Yalpalýyor ayaklarý ölü prensesin

Aslýna sadýk bir sevgili diliyor yürekten

Tanrý’sýna vakýf Kül kedi

Zorluktan kasýt

Kolaycýlýða kaçtýðýnýn resmigeçidi.

Bir þehir büyüyor kucaðýndaki düþlerin

Delip geçen gözlerinin mavisinde kayboluyor adam;

Belki ela ötesi renklerin

Vakur dansý

Yine yeniden, demenin zafiyeti

Ön koþul:

Karþýlýk beklemeden sevmeyi

Þerh düþen Polyanna.

Aslýna direnen þehrin kabadayýlarýnýn

Dününü unutan bakir imgelerin

Tasasý aslýnda:

Göl durgunluðunda bir þiire

Sererken umutlarý…

Zaman yalpalýyor, mirim. Dünde kaykýlmýþlýðýmla sahip çýkmanýn tadýna varamýyorum artýk.

Düþkün mizacýnda kayýp sevgilimin, yalýn seyri var tebaanýn yine direncin izdüþümü sonrasýný yok sayan bir zaman dilimi adeta ölümsüzlüðün pervasýz büklümleri sonra da zapt etmek acýyý ve acýmadan sevip, acýtmadan sahip çýkmak.

Ýçimin ikramlarýnda çokça ölü var: ölü doðan çocuklarýmdan tut ölümsüzlüðün kulaklarýnda zil çalan ölü zangoç belli ki zaman da yalpalýyor yine kördüðüm mizacýmýn abuksubuk pervasýzlýðý.

Koruyor titrini sarý laleler. Buðusunda þehrin büyü var aslýma mukayyet olmak adýna yoldan çýkmýþ düþüncelerimi kasýntýyla lav etme istemim.

Göðün derinliklerine kulaçlar atýyorum aklýmýn merhalelerinde.

Dibi geldi sorularýmýn yoksa saçlarým asla boya deðil ve kelamým da asla çalýntý olabilir mi?

Gözlerimin rengine boyadým ben sevdiklerimi: bazen yeþiller bazen ela.

Güneþ de pek bir arsýz.

Sadýk sýcaklýðýna yüreðimin: o ýsýtýyor ben ise seviyorum sonra yer deðiþtiriyoruz: o seviyor ben ýsýtýyorum.

Rotamý çevirdiðim merhamette fasiküllerce hikâye derliyorum kimsenin okumadýðý belki de okumaya kýyamayýp yine de yýrtmayý düþünmediðim.

Ne çok yýrtýk etek var ve kaçýk çorap. Ben de kaçtým demin: önce köhne bir lenduhadan firar ettim sonra da aþkýn mezhebinden aþýrdým özlemimi.

Kayboldukça büyüyorum ben.

Küçülmekle iþtigaldim hâlbuki.

Yine de ortayý bulmalý, deyip bu sefer gizleniyorum.

Surelerde saklý ne çok Ýlahi duygu zira aslýma sadýðým belki de sandýklarýmla büyüyor ve ket vuruyorum tüm acýlara.

Sanmadýklarým ise sandýk sandýk.

Dün menþeli bir öykü buyuruyor içimin beyitleri, ölü kahramanlar aniden diriliyor sonrasý malum: ölüyorum her masal bittiðinde.

Kurgulasam da ömrü sadece kâðýtta asýlýyým.

Andýkça adýný ölümün, sað gösterip sol vuranlardan yana kaygým.

Bir menkýbe olma ihtimalim var aslýnda bir redif kadar karýþýk bir yürek kadar kaos yüklü.

Þimdi ne dedim ki?

Yol yorgunuyum.

Sevgi maðduruyum.

Aþkýn cüssesine sadýðým elbette oysaki kendi cüssemde cübbeler uçuþuyor yine aklýmýn mücbir sebeplerle yitirdiðime kani sonrasý malum.

Ezkaza kaybolsam da yoksa kayýp addedilen hikâyelerde mi büyüyorum? Astýðý astýk kestiði kestik biri de deðilim hani bu yüzden sus’larla büyümek pek bir makbulüm.

Öðretiler.

Öðrencilerin tek kaygýsý iken sýnýf atlamak ben sadece mutfaktaki raflarý atlýyorum.

Dün de öðrenciydim ama asla bir üst sýnýfa geçmedim.

Büyüdükçe küçülmek ne hoþ/muþ zaten gözümde büyüttüklerim deðil mi kimliðimi sorgulamama vesile?

Bir zaman diliminde bir dirhem soru ile örtüyorum ayýplarýný tüm kayýp cevaplarýn.

Körebe oyunun adý belki de saklanýp sonsuza kadar gitmeye ant içmiþ.

Annemden emdiðim süt de nasihat de hala kursaðýmda ne zaman acýksam ve caným yansam yudumluyorum usul usul.

Kuytularda hoþluklar saklý ve hoþluklarda gizem.

Uyudum iþte.

Uyuttum da düþlerimi.

Ölmenin tadý mademki böyle çýkýyor/muþ… dokunmayýn asla cümlelerime ne de olsa onlar benim vicdan yastýðým hem ölümü tensiye ettiðim hem de unutulduðumu unuttuðum saçmalýklarým, saçma yemiþ yüreðimde kalan son izleri aslýnda gerçeklerin, hiçbir gerekçe göstermeden yazmakla iþtigal sevda masalým…