Temmuzun asfalt eriten sýcaklýðý gece yarýlarýný da buluyordu. Bir de buna yârin uzaklýðý ve soðukluðunu eklerseniz halimin pek de iyi olmadýðýný göreceksiniz. Uyku tutmuyor bahane olarak sýcaklýðý söylüyorum ama özde ise yârden ayrý kalýþým var.

Her dem taze yaram…

Ýyileþmek isteyen kim?

Oysa ben onu güneþim bilirdim.

Sýcaklýðýný nimet kabul ederdim.

Þimdi ne kadar da yakýcý geliyor bana ve ben ne kadar da yanýcý olmuþum.

Bir çýraya dönmüþtüm.

Kâðýt parçasýna…

O ise zippo marka bir çakmaktý.

Sevmekten anladýðý yakmaktý.

Ne güzel þeyler yazardým ona.

Ne güzel þeyler hayal ederdim onunla.

Bir gün þöyle demiþtim ona:  “O gülümsemen var ya geceme yýldýz gibi.”  Yüzü düþmüþtü o an, mahcup olmuþtu. Toparlamaya çalýþayým demiþtim:  “Bana gülümse… Sen bana gülümsersen ben o gülümseyiþini alýr sedef kakmalý bir kutuda kutsal bir hazineymiþ gibi korurum.” Kýpkýrmýzý olmuþtu. Sanýrsýnýz ki güneþin batýþý onun yüzüne aksediyordu. Beyaz bir gül kýrmýzýya dönüyordu.

Þimdi düþünüyorum da güzeldi her þey.

Onun mahcubiyeti bile.

Asabiyeti…

-          Sen beni kusursuz görüyorsun ama ben kusursuz deðilim. demiþti.

-          Güneþin de gölgesi olur ama güneþ yine güneþtir. diye týkayývermiþtim lafý aðzýna. Çünkü

ona kendisi bile laf söyleyemezdi, hiç tahammülüm yoktu.

Herhalde sýcaktan uyuyamýyorum ve kalemle kâðýdý kendime refik ediniyorum bu uykusuzlukta. Güneþe ateþ eden Adanalýlara hak veriyorum þimdi. Peki, yâre ne demeli o zaman? Biliyorum ne diyeceðimi.  

-          Kocaman bir dünyasýn sen ve ben o kocaman dünyada minnacýk bir noktayým. Ben ona

böyle söyleyince o da bana dönüp:

-           Dünya kim, minnak olan? demiþti.

Onu þaþýrtmayý çok seviyordum ve onun da benden hoþnut olduðunu, iltifatlarýma dikkat kesildiðini, sözlerimi beðendiðini adým gibi biliyor ve hissediyordum. Onunla gecenin karanlýðýna anlam yüklüyorduk. Yýldýzlara, aþklara ve ayrýlýklara… Hayalimizde hep þunu yapmak isterdik: “Bir çay koyacaðýz demliðe. Bir türkü dinleyeceðiz ve kayan yýldýzlara bakýp dilek tutacaðýz.”

Durgundu ve onun durgunluðu beni üzüyordu. Onu bu halde koymazdým.

-          Dinliyor musun beni? dedim. Güldü.

-          Susuyorsun nasýl dinleyeyim ki? dedi.

-          Bütün karanlýklarýn en karanlýðýný dinledim. ‘Senin yüreðinden daha beyaz olaný yok.’ dedi bana.

-          Benim mi? dedi þaþkýn þaþkýn.

-          Senin sesinden daha güzel bir melodi yok. Evet, kalpteki güzellik seste ayan olurmuþ. Bu

yüzden kalp sesin bu kadar güzel. Karanlýk engin tecrübedir, sözüne itibar etmek lazým. Karanlýk da senden aydýnlýk da. Ay dersin ben gece olduðunu bilirim. Güneþ dersin gündüz olduðunu…  Ama sende her þeyin güzel olduðunu anlarým. Çünkü kalbi kör olan anlayamaz karanlýðýn aydýnlýðýný ve gündüzün karanlýðýný. Kendini özgür kýl! Geceye ay ol. Hükmet karanlýða! Senin ay’ dýnlýðýna ihtiyacý olan vardýr. Senin karanlýðýn baþkasýnýn aydýnlýðýdýr belki de. Korkma sakýn! Senin yüreðin yýldýz ormanýdýr.

-          Bu söylediklerini hafýzama kazýyorum. Bir daha, bir daha dinlemek için. Sesinde garip

bir huzur buluyorum.

-          Gecenin karanlýðýna bir not düþüyorum: Sen varsan gece gündüzdür. Sen yoksan gündüz gecedir.

-          Sana sarýlmak istiyorum ya, hem de sýmsýký. Kýzmazsýn deðil mi? Bir insan bu kadar mý iyi olur, bu kadar mý güzel düþünür?

-          Sen ben daðýnda açan bir çiçeksin. Dað çiçekten þikâyetçi olur mu? diye istifhamda

bulundum ona.

-          Seviyorum seni be adam! Öyle böyle deðil. Hani sarýlýrsýn ya kemiklerini kýrarcasýna,

öpersin ruhunu alýrcasýna, dikersin gözlerini gözlerine canýný okurcasýna…  Bunlarý söyleyeceðine ölsem inanmazdým ama söyledi. Mutluluktan olsa gerek ben de:

-          Bir kuþ olsaydým ve konsaydým yüreðinin en kýlcal dalýna. dedim. Gülümsedi. Tuttum

gülümseyiþini, sedef kakmalý bir kutuya dünyanýn en kýymetli hazinesiymiþ gibi koydum. Ve final sözümü söyledim:

-          Özenle bakýyorum sana.

Kirpiðim dahi batmasýn canýna.

-          Sana mest oluyorum. dedi bana.  Mest oldum bu deyiþine.

Özlüyorum þimdi onu. Yaþadýklarýmýza bakýp aðlýyorum. Yazdýklarýma bakýp þaþýrýyorum

‘Onu ne kadar çok sevmiþim.’ diye.