-          Bir insan baþkasýný nasýl sever bu kadar? diye sordu bana yanýmda duran ve antik bir Yunan tanrýsý heykeli gibi duran adam.

-          Göðe baktýðýnda onun resmini görürcesine, suya baktýðýnda hakeza… Hesapsýz sever. Kitapsýz.  diye yanýtlayýverdim gayriihtiyari.

-          Ama anlayamýyorum ya da bize nasip olmadýðý için kabullenemiyorum bu sevmeyi.

-          Heybesi kalbi olan bir adam oraya sadece sevgisini koyar ve bunu daðýtýr. Ne bir beklentisi vardýr sevilmek için ne de bir ýsrarý… Sevmesine bakar güzelce.

-          Ýyi de bu dünya o dünya deðil. Her türlü yalanýn, çirkefin ve hilenin olduðu bir dünyada anne sütü gibi tertemiz, apak ve günahsýz bir sevme hangi kula nasip olabilir ki?

Bir kuþ sürüsü cývýldayarak geçiyordu üzerimizden.

Bir çocuk bisiklet sürüyordu.

Bir kadýn cam siliyordu.

Bir araba kornasýna basýyordu.

Hayat bütün canlýlýðýyla akýyordu.

Bir aðaç çiçekleniyordu uzaktan uzaða.

Bir adam seviyordu salkým saçak.

Bir kadýn saçýnýn telinden ayaðýnýn ucuna kadar seviliyordu. Bir aðacýn çiçeðe bürünmesi, bir göðün maviye ve ayýn suya þavkýmasý gibi.

-          Her kelimesinde o var. Onsuz cümlesi yok. Nasýl bir öznedir ki bir adamýn tek lügati olsun her kurduðu cümlede. Yok ya ben onun bu dünyadan olduðuna inanmam. Kalmadý onun gibi seven, yoktur böylesi sevmek. Hem bunu hak edecek bir güzelin de bu dünyada yaþýyor olacaðýna aklým ermez.

Bana þaþkýn þaþkýn bakýyordu ve ne söyleyeceðimi merak ediyordu.

Ýnanmýþlýk vardý bende.

Hep beklenmedik iþlere imza atmýþtým.

Olmadýk iþlere…

Akýl sýr ermedik…

-          Onun adý geçti mi bir mevzuda gözleri kocaman kocaman oluyor, sesi titriyor. Herkese, her þeye kör oluyor, saðýr kesiliyor. Bunu gördüm onda. Ellerimi salladým gözlerinin önünde dikkati daðýlsýn da bize dönsün diye görmedi bile ellerimi. Mahcup düþtüm.

-          Baþkasýný görmesine lüzum yok ki, duymasýna… O göreceðini ve duyacaðýný duymuþ, dünyanýn en güzel yüzüne ve en tatlý sesine müptela olmuþ. Ne yapsýn bir baþkasýný? Onun dünyasý o… Eðer dönecekse bu dünya onun etrafýnda dönmelidir. Doðacaksa güneþ onun için doðmalý…

Ýnsanlar nasýl da hasret kalmýþ harbiden sevilmeye.

Doyasýya özlenmeye…

Ýçten bir bakýþa…

Kalbi bir nakýþa…

Her þeyin para üzerine inþa edildiði, beden üzere pazara çýkartýldýðý ve makam mevki üzere irtibatlandýrýldýðý bir dünyada masumca sevmek ulaþýlmaz bir zirve gibi görünüyordu.

Kurþun yemiþ gibiydi.

Acý çekiyordu.

Neden böyle sevemediðini ya da neden bu þekilde sevilmediðini hesaplýyordu.  Belki de bütün þanýný þöhretini, malýný mülkünü bir kalemde uðruna heba edebilecek birisinin hayalini kuruyordu.

-          Ýnsan istedi mi tek bir kiþiyi her iki cihaný kapsayacak þekilde de sever. Ýnsan istedi mi sevdiði kiþi taþ da olsa onu kazanýr, aþka mahpus da olsa onu özgür kýlar, kör de olsa ona ýþýk olur, saðýr da olsa ses… Sen dünyaya baþka gözlerle bakarken o sadece onun için bakar.

Sen bir yola çýktýðýnda farklý amaçlarýn olabilir o yolculuk için ama o sadece ona yolculuk yapar.

-          Aklým almýyor dostum, bir türlü idrak edemiyorum. Nasýl da iltihaplanmýþ idrak yollarýmýz sevgisizlikten. Hercümerç olmuþ hislerimiz, kalbimiz tarumar… Þunun þurasýnda yaþadýðýmýz ne ki? Onu da bitmek bilmeyen nefrete, sonu gelmeyen hýrsa ve dipsiz kuyulara benzeyen sevgisizliðe mahkûm diyoruz.  Soluduðumuz havada yalnýzlýk var, içtiðimiz suda bencillik, yediðimiz ekmekte acýlýk var. Ve sevdiðimizi zannettiðimiz her þeyde sahtelik var! Sahteyiz biz her þeyimizle… Gözyaþlarýmýz bile sahte, sancýlarýmýz, çiçeklerimiz…

Ýsyaný vardý yaþadýðý dünyaya.

Postasýný koyuyordu sevdadan yana.

Ýyiliðe, güzelliðe ve sevgiye yelken açýyordu.

Elimi omzuna koydum usulca.

-          Hani ona bakýp da : ‘Ýnsan bir baþkasýný nasýl da sever bu kadar?’ demiþtin ya iþte yarýn da birileri bize bakýp bunu diyebilecek, inan bana.

Ýkimizde bu dakikadan sonra yüreðimizde ve aklýmýzda her ne varsa bu dünyaya ait bir kenara koyduk ve büyük bir teslimiyet ve samimiyetle kendimizi kayýtsýz þartsýz uðruna adayacaðýmýz aþkýmýzý bulmaya yöneldik. Çünkü safi bir aþkýn, kayýtsýz þartsýz bir teslimiyetin ve inanmýþlýðýn verebileceði bir mutluluðu hiçbir þey veremezdi insana.