Bir varmış bir yokmuş
Bir insan yokmuş bir varmış
Fani olan dünya benim demiş
Geçmiş koltuğa oturmuş uyuya kalmış
Uyandırmaya kalkmışlar uyanmamış
Fani olan ölmüş dünya geride kalmış
Onu kaldırmaya kalkanlar şaşırmış
Az önce yaşıyordu oysa vardı
Şimdi var yok oldu geride neyi kaldı
Başlamış geride kalanlar mal paylaşmaya
Kimi çoğu bana azı sana diye kapışmaya
Yağlı güreş değil kavga içinde hırlaşmaya
Demişler giderken az mal bıraktı yatmaya
Az daha kazansaydı çok çok harcamaya
Ölen kokmuş farkına varmış başladılar koşmaya
Bir mezar eşerek öleni içine koymaya
Az önce yaşıyordu oysa vardı
Şimdi var yok oldu geride neyi kaldı
Padişahım ben dedi ölen dün dünyaya
Gönlümde yama var dikeyim demedi anlaya
Ne dostu vardı arkasında ağlaya
Çocukları başladı malları paylaşmaya
Üstat Necip Fazıl ne güzel demiş kim anlaya
Her dilde bir fanilik dırıltısı
En sonunda duyulan bir şarkı tabutun gıcırtısı
Az önce yaşıyordu oysa vardı
Şimdi var yok oldu geride neyi kaldı
Kul demez ki ben beşerim
Kendi mezarımın içini ben döşerim
İyilikle doldursam rahat ederim
Kötülükle doldursam nasıl gülerim
İşte böyledir ağalar beyler derim
Kalemi bıraktım bende giderim
Okuyanlara selamlar ederim
Vakit gelince herkes gibi giderim
Az önce yaşıyorduk oysa vardık
Şimdi yok olduk demek ki yoktuk
Varlıkta yokluğa bir ışık yaksaydık
Yok, olurken ışığında faydalansaydık
Şimdi var yok oldu geride neyi kaldı
Mehmet Aluç-Âşık Gülveren