ISLAK SATIRLAR  ( ruh suretlerinde kalbimin yelkenleri )

Ellerinde bir deste kaðýtla girdi yaþlý adam. Fötr þapkasýndan yaðmur damlalarý sýzýyordu eski paltosuna. Yaþlý elleri hayattan nasibini alýrcasýna nasýrlý ve sertti. Sýmsýký tutuyordu sayfalarý. Ýçten içe korkuyordu. Yaðmur daha þiddetlenirse dolma kalemle yazdýðý tüm sözcükler yok olabilirdi. Þemsiyesini de otobüste unutmuþtu. ‘’Bu unutkanlýk beni bitirecek’’ diye iç geçirdi. Pantolonun paçalarý çamur içinde kalsa da gözü sadece sayfalarýný görüyordu. Bu retro ruhu sarýþýn bir sekreter karþýladý. Sýcak sesi ile ‘’Hoþ geldiniz ‘’diyordu.’’Yahu kýzým nasýl hoþ geldim çamur içindeyim peçete, havlu getir ‘’demek istese de utandý diyemedi.Büyük binalarda insanlarý kendine benzetiyor diye düþündü.Yaþlý adam; Müfit bey’i görmek istiyorum’’ diye söze girdi.Bu ay beþinci geliþiydi.Yine ayný cevabý almaktan korkuyordu.Sarýþýn kadýna dikkatlice baktý.O gülümseyen kadýn bir anda taþ kesilmiþti.’’Müfit bey çok meþkuller þu an ‘’diye kestirip attý.Halbuki telefon bile etmemiþti içeriye.’’Belli ki yine yol göründü’’ diye geçirdi aklýndan. Yine mi ayný sonuç ? Varizleri artýk onu taþýyamayacak þekilde aðrý yapýyordu. Bu yayýnevi neredeyse gezdiði kýrkýncý yayýneviydi. Halbuki çok güveniyordu yazdýklarýna. Tüm hayatý bu sayfalarda saklýydý ‘’ah bir de yayýnevi sahibine ulaþtýrabilsem’’ diye geçirdi aklýndan o zaman huzurla ölebilecekti.

Aslýnda hayatý boyunca o kadar farklý, ders alýnabilecek olay yaþamýþtý ki hepsini genç ruhlara ulaþtýrmak istiyordu. En yakýn arkadaþý Fethi’ye her gün söylüyordu daha tavlaya baþlamadan ‘’bu sayfalarda ruhum gizli basýlmadýðý sürece ölemiyorum ‘’ Fethi’de hep bu sözlere kýzar ‘’dur bakalým daha kitabýnýn kutlamasýný yapacaðýz ‘’der. Kýrk yýllýk dostuna sahip çýkardý. Sekreter kadýn iþi olduðunu baþka bir zaman randevulu gelmesini söylüyordu. Ama bu yaþlý adam ile ilgili bilmediði þey; bu dayanýlmaz aðrýlarla bir daha gelemeyeceðiydi. ‘’Bak kýzým’’ diye söze girdi. Eski bir öðretmendi sonuçta o kadar öðrenciyi anlamýþtý, yýllarca emek vermiþti. Ilýmlý bir ses tonu ile derdini anlatabilirdi. Kalýn camlý kahverengi gözlüklerini burnunun üzerine düzelti.’’Beþinci kez randevulu geliyorum ama her seferinde beni kabul etmiyor. Sadece içindeki sayfalardan birini okutacaðým çok kýsa sürecek ‘’dedi. Sekreter kýz bu içten bakýþa dayanamadý.

Resmen sayfalarý gösterirken elleri titriyordu. Gözleri dolu dolu masadan kalkýp iç büroya doðru giderek gözden kayboldu. Artýk ruhun da bir umut ýþýðý hissediyordu Refik bey. Belki de hayatýnýn bu son baharýnda kuþlar yeniden uçacak, çiçekler yeniden açacaktý. Hep söylediði ‘’Ben gittiðim de sadece yazýlarým ve hatýralarým kalacak’’ sözleri gerçekleþiyordu. Umut ile beklemeye baþladý. Sekreter kýzý tekrar göründüðünde ise yaþlý kalbi heyecandan duracak gibi tekledi. ‘’Müfit bey sizi bekliyor ‘’ dedi sarýþýn sekreter sevinçle haber getiren bir ‘’ulak ‘’misali…

Kocaman koridorlarda yürüyordu yorgun bacaklarý. Adým adým umuda yürümekti aslýnda. Büyük bir kapýdan içeri girdi.  Kocaman bir masa, büyük deri koltuklar her þey fazlasýyla büyüktü.’’Ýnsan egosu her þeyi büyük ve lüks alýp sonra da beþ karýþ topraðýn içine saðmaya çalýþýyor ne garip ! ‘’ diye iç geçirdi. Müfit bey ise masanýn karþýsýnda büyük camlý oda penceresinden dýþarýyý seyrediyordu.Arkasý dönük pýrýltýlý takým elbisesiyle tam bir Dünya insanýydý iþte kapitalizmin pençesinde..      ‘’Çok vaktim yok ‘’diye söze baþladý. Bir yandan da kravatýný düzeltiyordu.’’Ne hakkýnda yazýyorsunuz ?  Bu aralar en çok aþk ve macera romanlarý satýyor. Böyle bir þey deðil ise hiç okumayayým bey amca ‘’ dedi yüksek sesle. Sayfalardan bir kýsmýný ayýrdý yaþlý adam ve yayýnevi sahibine uzattý. Sayfalarý alýrken bile memnuniyetsiz tavýrlarý devam etti ‘’ Ama bu sayfalar ýslanmýþ ‘’ diye söylendi yaþlý adama. Refik bey ise satýrlarýný okuyan bu adama heyecan ile bakýyordu.Elini çenesine götürdü.Oradaki bir tutam emekli sakalýna bir türlü alýþamamýþtý. ‘’Ah muazzez burada olsa böyle mi olurdu ‘’ diye iç geçirdi. Kýrk yýllýk hayat arkadaþýydý,her þeyiydi.Öðretmenlik zamanlarýnda bir gün ütüsüz, kirli kýyafetlerle öðrencilerinin karþýsýna çýktýðýný bilmezdi.Çok iyi bir kadýn ile evlenmiþti.

Bu arada yayýnevi sahibi Müfit bey, satýrlarý okudukça yüzü deðiþiyor ve farklý duygulara kapýlýyordu. Kafasýný bir ara kaldýrýp yaþlý adama bakarak ‘’nasýl yani bu hikayeyi ben biliyorum ‘’dedi.Anlam verememiþti olanlara.On beþ sene önce kaybettiði babasýnýn anlattýðý hikayenin aynýsýydý.Ýki genç öðretmenin Anadolu’nun þark köylerindeki mücadelesini anlatýyordu.Refik bey’de þaþýrdý,anlayamadý genç adamýn sözlerini. Yayýnevi sahibi genç adam heyecanla oturduðu makam koltuðundan kalktý yaþlý adamýn karþýsýnda duran koltuða oturdu.

Diðer sayfalarý da okumak istiyordu. Okudukça kaybettiði babasýný satýrlarda buluyordu sanki. Gözleri doldu belli etmeden kafasýný mutlulukla kaldýrdý. ‘’ Bu hikayedeki arkadaþýnýzýn adý Köy öðretmeni Salih bey mi ? ‘’diye sordu. Yaþlý adam þaþkýnlýðýný gizleyemedi. Gözlüklerini düzelterek  ‘’ee evet ‘’dedi. Tanýyor musunuz ? Genç adam koltuktan kalkarak yaþlý adamýn yanýna gitti ve elini tuttu. ‘’Arkadaþýnýz Salih öðretmen benim Babam ‘’ deyiverdi. ‘’Yýllarca beni yatýlý kolejlerde okutabilmek için þark bölgelerinde görev yaptý. Hayatý boyunca hep çalýþtý 2001 yýlýnda hastalýktan kaybettik ‘’ Gözleri dolmuþtu uzun süre odaya sükunet hakim oldu. Yaþlý adamýn da gözünden yaþlar damladý ‘’Birlikte geçirdikleri o kocaman macera dolu yýllarý anýmsamýþtý. Salih hep bahsederdi oðluna özlemini ileri de kocaman adam olup güzel yerlere geleceðinden bahseder dururdu. ‘’ Yayýnevi sahibi Refik bey masasýnýn çekmecesini açýp kaðýt mendil çýkardý. Gözlerini silerken bir yandan da Telefon ediyor, basým editörlerini odasýna çaðýrýyordu. Meðer aylarca görmek istemediði o yaþlý eller babasýnýn hikayesini taþýyordu…

                                                                                               17.09.2015               

                                                                                   ALÝHAN ALTITAÞ