Þerit deðiþtiren kanatlarýnda kelebeðin, mevsimsiz bir ölüm; kodaman düþlerin de tek tanýðý soyut bir alfabe.

Her mevsim kendi yasýný tutuyor ve uðurluyor güneþi.

Sözcükler, ah, sözcükler… kendisine yabancý þehrin müzmin seyyahý içimde devinen iklimin nazarýnda yangýna düþtüðüm; aþkla üþüdüðüm…

Bir lal hece hiçliðe denk düþen mavisinde ömrün yuhalanmýþ karanlýða da sitemim iç çekiþlerim…

Duyulmazlýðýn indinde bir tabelayým aslýnda yazýlarý silinmiþ aslýnda yüreðin rakýmýnýn es geçtiði bir düþeþ sevdayým.

Mevsimin ruhu taþkýnlara sebebiyet veriyor ve el yordamý ile boþaltýyorum su alan kâðýt kayýðýmý.

Diri teninde ölümün susku saklý.

Gizemin tarhýnda da bir utku.

Pala býyýklý þairler yobaz þiirlerin nöbetçisi ve münafýk baykuþ her kuþtan daha bilgili.

Kuþ olmayý bile beceremediðim ve kuþ kadar hafif yüreðimin dizdiði dizeler.

Köhne bir eþya gibi unutulmuþluðun tarhýnda ve içimdeki kayýp alfabe: kim bilir kaçýncý kayýp harfim?

Muadili var ya da yok duygularýmýn.

Meftun satýrlarýn da tabanlarý yaðladýðý bir Temmuz akþamý içimdeki misafirin de yatýya kaldýðý.

Renkler bir yangýn.

Sözcükler kývama gelmesini bekliyor duygularýmýn.

Güzel ülkesine sevdalý bir gönül neferiyim ve her öptüðümde topraðý yüce Yaratan sývazlýyor sýrtýmý.

Bir med-cezirim.

Bir kalemin karaladýðý anlamsýz resimlerim.

Ben bir resim bile deðilken karartý erbabý mürit kuþlar baþýmda döneniyor.

Soylu bir refleks benim gözyaþlarým.

Susuz bir havuz gibi dibi gördüðüm.

Kahrýmý beyan edemiyorum; aþkýmý suskun yaþýyorum.

Þaþkýn mizacým ve bam teli þiirlerin ve evet, ben nüktedan bir yalnýzlýðýn ilk sýrasýndayým.

Zanlarýn tutanaklara henüz geçmediði yaslý bir ismim var benim aslýnda gülümsemeyi bile teðet geçiyorum içimdeki fakirin kaynamayan tenceresine bol bol imge atýyorum nasýl da taþkýn bir nehirim; nasýl yaslý bir þiirim ve yaþlý bir sure içimde ýslanan beyitleri baþlýk yaptýðým bir de akasya aðacýnýn gölgesine muhtacým.

Hurafeler sonlanýyor ve asla da inanmýyorum.

Hacminde ömrün sivri dilli söylemler nutuk atýyor ve az sonra sunacaðým tüm mazeretlerimi.

Gök gürültüsünden hala korkuyorum ve hala korkuyorum yalnýz kalmaktan… ne gam! Ben yalnýzlýðýn ta kendisiyim ve kimsesizliðime mahal veren her alýcý kuþu salýyorum gökyüzüne.

Derli toplu olmalý ruhum densiz belki de iklim ben ki aymazlýðýnda ömrün bir susku biriktiriyorum iç cebinde þiirlerin.

Nisan tasýna dolan damlalar oysaki kurak bir yaz gününün gecesinde bir hece çalýyorum atlastan ve aksediyor sevdam belki de mimlendiðim kadar da mil çekiyorum gözlerine bilinmezin ve hurafelerin. Aslý astarý olsa keþke ve ben düþsem yollara da gözlerim bayram etsem yüreðimde sönmeyen bir yangýna meyleden mýsra gibi ikide bir arkamý kolluyorum ve susuyorum.

Çaðlayan rüzgâr oysaki yeni dinmiþti.

Meþgule veren bir ç/aðrý oysaki yeni görmüþtüm.

Açýlmadý gözlerim iþte: çamura da bulanmadým hem yalan da söylemedim sadece sustum; sadece geri çekildim ne de olsa muhafýz alayý imgelerin iç sesiyim ve kodaman düþlerin de bekçisi.

Sulh mü?

Sol mu?

Saðdýcý mý yoksa umudun?

Sesler týrmalarken kulaklarýmý aþký bahþeden Rabbime daha da yaklaþýyorum ve sefer tasýnda sakladýðým umutlarýmý solduruyorum belli ki afakî bir yorgunluk ve çaba az sonra kapatacaðým perdeleri ve ekran da kararacak sonra iyice düþeceðim karanlýða.

Kaynayan yürekte saklý olsa da öznesiz cümleler ben çýðýrtkan bir yanký ile emir yüklüyorum her bir metne.

Metin olmalýyým ki metinim de.

Sormamalýyým ve susuyorum.

Sevmemeliyim de.

Mazur görün lütfen.

Ses de etmeyin hani ve bilmesinler bildiklerimi.

Belki de biliyorlar bilmediklerimi.

Ya, o?