Ýnsanlar vardýr, hemen gözünüzün önündedirler,

Baktýðýnýz zaman görürsünüz onlarý ve kolayca anlarsýnýz.

Ýnsanlar da vardýr ki; çok derinlerdedir onlar,

Bir türlü irtibat kuramazsýnýz, ulaþamazsýnýz onlara.

Ne zaman, nasýl girmiþlerdir kimse bilemez, oraya.

Ancak hiç de kolay çýkmazlar, kapandýklarý o kuytu köþelerinden.

Ne yapacaðýnýzý bilemezsiniz,

Çabalar durursunuz anlayabilmek için,

Ama onlar ser verir, sýr vermezler.

Düþünürsünüz ölçer, biçer, tartarsýnýz

Hatta bazen kendinize de suç bulur, nefsinizi tartaklarsýnýz,

Farklý yollardan eriþmeye çalýþýrsýnýz,

Birlikte yaþýyorsunuzdur, neticede.

Ama her ne kadar birlikte yaþýyorsanýz da,

Ayný havayý solumaktan ve ayný mekaný paylaþmaktan,

Bedenlerin ayný ortamda bulunmaktan öte olmayan bir þeydir, bu paylaþým.

Her ne kadar gözler birbirlerini görüyorsa da ruhlar görmüyordur.

Sesler kulaklara ulaþýyorsa da kalplere ulaþmýyordur.

Omuza atýlan þefkatli eller, gönülleri kýpraþtýrmýyordur.

Böyle derinlerde kendine koza örmüþ,

Bir týrtýl gönüllüyü nasýl uçurmak lazým hayata bilemiyorum.

Biliyorum ki; bir niyet etse,

Az bir kýpýrdasa, uzatsa elini,

Öyle tatlý uçacak ki uzatýlan ellerle, huzura

Deðme kelebekler imrenecek bu güzelliðe...

Neyin korkusudur?

Ah bir bilebilsem!