‘’Üç kere öptüm sözcükleri

Terledim, yine öptüm

Bir içerden bir dýþarýdan öptüm.

Muradým neydi, anladým

Þimdi bir yýlkýnýn üzüncüyüm.’’

(Ý. Karakurt)

Taslak yüklü bellek

Ellerimde yetim bir izdiham

En çok kendine yenik düþen

Þerefli bir mizan

Ölüme öykünen her renkte saklý

Kozasýndan sýzan irin gibi

Yaslý ruhun derdi t/asasý.

Ölümcül bir methiye

Dirlik karþýtý bir ferman:

Nazire yüklü hazanda saklý belki de

Zamansýz metruk gölgelerin oynaþtýðý her hece.

Kem gözlerde örselenen elem yüklü küfem

Dayandýðým kadar da dayattýðým

Ne çok mevsim

Ýlla ki son bahara yenik düþen.

Hutbeler duymak isteyen bir yürek belki de

Ýçimde kalan ukde

Devranda kayýtlý olduðum da tek yalan:

Köhne geçmiþin kazdýðý çukur

Üzerinden atlayamadýðým o eþik

Bentlere yakalanýp, esir düþmüþ sefil benlik.

Ne beylik bir kelamda saklý özüm

Ne hezeyan yüklü buluta da dönük yüzüm.

Allah’ýný bilen çok derin bir hüzün

Kaynakçasý aþk ve mevsim:

Bir Ekim güncesinden firar eden

Yalýn bir hece:

Yakalandýðým bilip bilmeden

Öksüzlüðüm de sanma ki yalan.

Duvarlar örmek

Beyhude mezar aþkýn akýþkanlýðýnda:

Yaþadýðým mý sanýrsýn ki kaldý yanýma kar?

Sefasý bitmeyen yeknesak düzen:

Cefayý yüklenenden soracaksýn rahmeti

Bir de kuþanan aþký ve rehaveti:

Ilgaz hangi dað?

Aþk hangi sonsuz uzam?

Yas’ýndan kaldýramayýp da baþýný

Yaslandýðým bir dað

Kim bilir hangi karede saklý bunca izdiham?