Mutsuz olma hakkýmý kullanýyorum cüzi irademde akýþkan bir rahmet: ben ki vefalý yüreðimin müridi sýradan bir telaþým.

Ýçimin iklimlerinde savruk saçlarým; duyulmaz nidalarým…       

Ben ki öykündüðüm mavide su kadar duru olmaya meylettim hattý zarýnda ölümle sözlendim bir çöl çiçeði olma hakkýmý kullandým ve çölde yaþamaya mahkûm kýlýndým.

Ýçimdeki ökse otu bir de mehtabýn þakrak sesi endamlý bir vazgeçiþle kümelendim satýr baþýnda doðurgan bir telaþla ötelendim de.

Kandým.

Karaydý yazým.

Kanýksadým.

Kardým dünümü saklý tuttuðum niyazýmla öykündüm anama.

Beylik nazarýnda dünün biçtim kefen bezimi: içimde bin bir m/eziyet, ahkâmlarýn ýsrarýnda þafaðý attý mevsimin ve düþtüm gözünden sýrdaþ hayallerimin.

Ölüme çanak tutan hazan varlýðýn da kutsalý sevdalandýðým rüzgâra verdim sýrlarýmý ve çakýl taþý serptim ömrün gediklerinde bir su perisi idim aþkýn nezdinde domdom kurþunu.

Maviye tapýnan göçmen kuþlara yol verdim ve çýktým yoldan.

Feriydim hüznün: sönmedim de.

Çocuktum kimi zaman ve çocuk neþemle sapla samaný ayýrmayý ancak kýrkýndan sonra öðrendim yine herkesi dost bildim varsýn nifak sokulasý yüreklerde tezat bir sestim, mevsimin teninde ýsrarla dolaþýrken gözlerim methiyeler dizdim servi aðaçlarýnda süklüm püklüm kuþlardan haz etmezken haris yürekler çaðlayan sesinde aþkýn idrakimi sonlandýrýp düþtüm aþka ki gözlerimde perde kimi zaman içimde uçuþan tüller, zamana yenik düþmeyen aciz benliðimle firar ettim vücudumdan.

Topraktan gelmiþtim madem.

Matemdi madem kavuþulasý bir özlem…

Mihrabýn çehresinde dolunay; aþkýn huzmesinde deliþmen þarkýlar…nakaratý olmaya özendim günün ve seyrelen günün.

Tümden gelen heyecanýmda saklýydý yüreðimin sönmeyen feri belki de gazabýna uðradýðým telaþlý sitemi yoldaþ bildiðim imlerin ve kalem oynarken kahýr çektim; kahrýma mil çektim derken mimoza düþlerime tohum ektim.

Açmayý beklediðim kadar ertelendiðim.

Nazýnda sevecen huzmesi yüreðin püsküllü iç sesim.

Bir rediftim.

Bir rivayet belki de.

Kürediðim mevsimde aþka delalet bir esaret ile sefasýný sürdüm cefanýn ve tabanlarým yandý kendimi aramaktan ve rast geldim Mevla’ma öyle ki zencefil kokan saçlarýnda yârin, narin sevda masallarý derledim ölü doðan çocuklarýmdan yaptýðým her destede derdest bir yenilgi ve çöken yüzünde esaretin muðlak cesareti de emir bildim bilfiil kaykýldýðým bazen sonlandýðým bazen nazlandýðým densiz hüznümü tescil ettim her martavalda bir yenilgi unsuru iken ölümle sýrdaþ mevsimde kayralar addettim aþka düþkün kollarýnda imkânsýzýn özlemin saçlarýný okþadým yârin yerine.

Sükûn benzeri teninde tehir ettiðim hayatýn sedasýna yenik düþtüm tüm üþümüþ sözcükleri týktým heybeme ve acýmla devþirdim günü biteviye sersemlediðim gecenin titrine binaen kükreyen kalemin solgun yüzünde bir teyit mekanizmasý iken öykündüðüm gülücük ben payidar kýlmakla paye vermek arasýnda bir seçim yaptým ve düþlerin hükmüne vakýf düþkünlüðümü tescil ettiðim aþkýn manzumesinde sýradan bir günü sýra dýþý bir sevinçle yýðdým sayfanýn ortasýna.

Hükümranlýðýnda beyitlerin kale almadýðým kadar da vardý içimde dillenen muradýn öznesi olmaya aday tanrýsal bir güdü ile rüþtünü ispat ettim zaaflarýmýn ve sýrlarýma serler sundum.

Ben ki beylik bir nazire ve dökülen nifak tohumlarýndan azat edildiðimi þerh düþtüm.

Þahtým.

Þahbaz oldum.

Mademki sýrrýmýn kâtibiydi o.

Sýrlarýmý yazardý madem her matemde.

‘’Ben bir padiþahtým.

Bir sarayým, bir ülkem, bir tebaam, bir saltanat arabam ve bir de sýr kâtibim vardý.

Ben padiþahtým. Hep baþkalarý için yaþadým. Kendim için göz yaþý dökmeye hakkým yoktu. Ve sadece mutsuz olma hakkýmý kullandým. Ýsim. Ýmza. Tarih, gün gibi aklýmda.’’ (N. Bekiroðlu)

Keyfimin paþasýydý madem mekân ve zaman.

Aþkýn padiþahýydým ben baþkalarý yerine seven.

Sýrlarýmý döktüðüm iklimin yapraklarýnda feri sönen bir yýldýzdým Ay’ýn da hicvi ile içimdeki ateþe ve acýya tutsak…