Ayrýntýlar belleðimde izdiham yaratýyor ve nöbet geçiren þahikayý azat ediyorum.

Bir rubai kadar öznesiyim de sefil evremin ve evrende deðiþim geçirmeyen tek canlý olmanýn verdiði acýyla iplerimi býrakýyorum belli ki sefaletin sefasýný süren mevsim gibi kararsýz ve deðiþken mizacýmla saf tutuyorum arka ayaklarýnda içimdeki köprünün artýk nasýl oluyor da ümide geçiþ hakký tanýmýyorsam.

Vebali belirsizliðin ve yaþadýðým kadar da direteceðim kabullenme ihtiyacým hele ki tüm gerçekleri ve acýlar kabullenmiþliðimle kendime tezat düþse de hayallerim.

Vasat bir gölgeden fazlasýyým.

Azat etmeye dair de inancým kalmadý iþte yüreðimde ötüþen kuþlardan yana derdim ve ben ç/aðlarken onlar hala mutlu olabilmekte varsýn olsunlar da hatta tüm evren ne de olsa insanlýðýmýn ve öðretilerin bir yaratýsýyým ben belki de mihenk taþý olmasýndandýr içimdeki iyi niyetin hala çözülmediði gerçeði ile neredeyse tüm dünyayý kendime yakýn hissedip bir anda da koþarcasýna uzaklaþtýðým.

Yorgun düþlerin girift yapýsýnda bir serenat yüklendiðim ve ayar yapamadan ayrýntýlarda kaybolduðum eðer ki bir kat izi isem neden duygularýmý ütülediðimde kýrýþýklarým artýyor ve yüreðin þeklinden evrenin dokusuna geçiþ yapýp bir anlamda ayraç görevinde þiirlerim ve parantezleri yutup imleçleri saðaltýyorum.

Aþkýn titrinde bir þarký gibi söylenmeyi bekleyen ve unuttuðum notalar oysaki az evvel baþýndaydým kuyruklu piyanonun ve kýrýk tuþlarýndan kendime ördüðüm kazak illa ki batýyor tenime.

Çöpleri yýðdýkça yola, kesilen cezadan þapkalar yapýyorum ve yeni yýlýn örtüsünde ben bir dürtünün peþinde hala saklý tutabiliyorum da ümidimi belki de frekansý kaybolmuþ mutluluða ayarlayacaðým 2020’yi öncemi unutup sadece saðanakta saklý kalacaðým ve henüz yaðmamýþ kardan yapacaðým kardan adamla sohbete koyulacaðým ve bir tavþanýn kafesinden aþýrdýðým havucu da yeni yýlýn ilk saniyelerinde yiyeceðim bile bile o sefil kardan adama ihanet ettiðimi üstüne üstük kömür gözlerinden alacaðým hýncýmý geçmiþ senenin ve elindeki çalý süpürgesi ile hayaletleri kovalayacaðým.

Çok þey de istemiyorum üstelik hem ne zaman istedim ki?

Azýcýk kar yaðsa ve ben hayatýn omuzunda huzurla uyuya kalsam üstelik gördüðüm rüyalarda ip çeviren en mutlu çocuk olduðumu uyandýðýmda yazarak resmetsem lakin mutlu rüyalarým yok benim en çok da gerçeklerden kaçmak adýna uyuya kaldýðým ve beterini yaþadýðým düþlerin tozlu ve frapan yollarýnda.

Aþkýn mucidi hangi iklimse ve gözüm seðirirken hangi çatýk kaþlý imge mübalaða edip de gözüme sokup da parmaðýný canýmý daha da acýtýrken…

Dokunamadýðým kadar da var hani insanlara ama en çok bana dokunan ve içimdeki ritüel asla ara da vermeden Aralýðýn aralýk kapýsýndan hala nasýl oluyorsa kaçamadýðým yeni yýlýn da ilk kazasý olacak belli ki ve devasa kehanetlerin gerçekleþeceðine inanmasam da paso hayal kuruyorum iþte.

Ceplerimden firar eden kuþlar dünümden miras ölü kelebeklerin de bakaya kaldýðý ve iþte misafiri olduðum o askeri kamp ve baþkomutan elbette babam ve ben emir eri sýfatýmla kim ne diyorsa itiraz etmeden kabul ettiðim…

Kabullenmek… kabul görmek adýna belki de itaat ettiðim ilk destur lakin yaranamadýðýmý da kabullenmekle iþe yaramadýðýmý düþünmek arasýnda gidip geldiðim.

Çatýrdayan gökyüzü ve sefasýný sürdüðüm geceden firar eden melekler az sonra gözyaþlarýmý silecek olmalarýndan ötürü fazlaca da kendimi yalnýz hissetmediðim: yalandan kim ölmüþse artýk…

Bir düþün ilk karesi: elbette içine düþtüðüm kaos bana cehennemi yaþatýrken kafa karýþýklýðýndan mustarip hala neye denk düþtüðümü bilmezken bilmek istememek belki de atfedilen sýfatlardan gýna gelip de sýfatsýz ve isimsiz bir hüviyetle yeniden doðmak adýna elbette alarmý kurduðum ve de geç olmadan…

Yalandan kim öldüyse artýk hele ki hayatýnýzda asla yalan söylemezken ve tüm gerçeðiniz iken içinizde yaþattýklarýnýz ve bir bir de dile gelen.

Bir dilemma madem çýktýðým koþu, maraton tamamlanana kadar görmezden gelmeyin beni hani.

Ve iþte tek yalaným kendime bir ömür söylediðim bir o kadar yüreði þahlandýran…

Mutluluk sahiden uzak bir ülke mi?