Ne çok seversin beni Ya Rahman. Senin bana olan sevgin hiç tükenmeyen bir Kevser içime huzur serpen. Ben ise utanýyorum henüz topraklarýnda tadýna bakýp doyamadýðým bir Zemzem. Buna raðmen kesintisiz seviyorsun her halimi, herþeyimi, gören bilen Sen. Bir kulun olarak senin derecende senin beni sevdiðin gibi sevmek nasýl mümkün olabilir ki, karþýlýk beklemeden veriyorsun bana herþeyini, keþke hayata ilk önce seni sevmekle baþlamýþ olsaydým diye de iç geçirmiyor deðilim, sanýrým benim en büyük ilk ve tek keþkem Sensin. Var olanlarda sana ulaþmak için bu dünyada küçük birer imtihan. Buna raðmen üzülmeme bile izin vermiyorsun hemen kuþatýyorsun beni, ansýzýn boynuma sarýlýveriyor, bir öpücük konduruyorsun yanaðýma. Senden gelen bu öpücük dünyalara bedel. Ben seni sevdikçe, sana beþ vaktimi ayýrdýkça, bana duyulan sevgi çaylarý, sana saygýyla yaklaþtýkça, saygý derecikleri artýyor, farkýna vardýðýmda çok hoþuma gidiyor her þekilde yakalýyorum senin sevgini.
Ve sen beni rahmetinle o kadar güzel sevgiyle kuþatýyorsun ki kullarý vesile kýlýp, Hz Muhammed (sav) Peygamber Efendimizin sevgisinide aþýlýyorsun bana. Sana bir itirafta bulunacaðým ama sen biliyorsun içimden ne geçireceðimi, ne geçirdiðimi, senden gizlemek mümkün deðil ki, Peygamber Efendimizi sevenlere imrenirdim hep ve Sen bunu da biliyordun, bunun tadý daha önce tadmadýðým güzellikte Kevsermiydi bu ben yine bilemiyorum, rahmetini verip sarhoþ ediyorsun sevginle, sonra iþte birazcýk dökülüyor kaleme.
Ve yine sen bana olan sevginden vazgeçmiyor oturtuyorsun sanki Kevser'in baþýna, veriyorsun elime Kuran ve sünnetini, içimi ferahlatan o sonsuz rahmetini ve merhametini... 
Sana söz veriyorum çocuklarýmýn her iki dünyadaki mutluluðu için ilk önce beni seven En Sevgiliden, Senden baþlayacaðým sevdirmeye Ya Rahman...