Sözcükler…

Rugan kalýplarda topuksuz ve alçak ökçeli ve alçak sesli bir iç sesin de muadili elbet kýraðý çalan dýþ sese de itibar etmememin asla mümkün olmadýðý.

Sývazlýyorum sýrtýný her öðün ve alnýmdan öpüyor kalem ne de olsa helaliyim aþkýn, yalnýzlýðýn ve acýnýn ve düþ perilerinden bana damlayan o heyecan nihayetinde katmer katmer açýyorum nihayetinde solacaðýmý bilmenin verdiði özgürlük duygusu ile yaþamýn sonlarýný doya doya çekiyorum içime.

Marifet olmasa gerek ölümün kýsýk sesine haiz olmak ve nice insan mutluluk nidalarý atarken içimdeki gözyaþýný temize geçiyorum ne de olsa gün boyu yaþananlar bir duygu kirliliði ve küpeþtesinde ömrün günü kovalayýp gecede kalan esinti ile yüzleþiyorum elbette yalnýzlýðýmýn kýyýmý ve de kýyama durduðu.

Somurtan mizacýn öykündüðü tek bir dal da yok hani konmak adýna belki de dökülen ilk ve son yaprak iken okuyorum da o yapraðýn damarlarýndaki her gölgeyi ki kiri ile kini ile konan ve de kaçak göçek yaþayan hurafelerden arda kalan tüm gerçekler elbette gerçeklerden çýktýðým yolda bir düþ kýrýklýðý ile kala kaldýðým.

Bir manzume dahi olabilirken.

Ya da bir mazlumun en ince ayrýntýlarýna kadar hissettikleri.

Bir kývanç filan da deðil hani s/avunma mekanizmamda dönen çarklarýn gürültüsü ne de olsa herkes peþin hükümlü ve fazlasýyla cüretkâr.

Hayatý alaþaðý eden mevsim de deðil hani týpký ýrký olmayan acýlarýn da sandukasýnda saklý bir vasiyet belki de gün boyu çöreklenen içime ve çimdik attýðým her þiir ki birer hýçkýrýk ve de çýðlýk maðduru sayýlý imgeler.

Sayýlý gün çabuk geçer misali.

Sayýlý mevsim de çabuk geçiyor iþte ve kýþý dahi yok sayan bir teselli Þubatýn hatýrý sayýlýr uzunluðunda bir Mart kedisine rastlayýp da kaçýþtýðým ve her teselli iken tecelli eden yüreðin vakur çýrpýnýþýnda bilip bilmeden canýmýn yandýðý her halede gök kubbenin ayarlarý ile oynuyor kuþlar ve biteviye çalýyorlar manzarayý ki beyitlerin coþkusuna sýðýnýp da badireler atlatan insanlýðýn tek hýçkýrýðýnda saklý aslýnda tüm rivayet.

Kazan kaldýran kimlikler.

Kazancý Yokuþunda ters yöne giren yürekler.

Bir de yüreði olmayan kimlikler ya da hatýrý sayýlýr yürekler ki emsalsiz ve eþkâlsiz.

Tüneyen bir uðultuyu saðaltmanýn en güzel yönü belki de sessizliðe sýðýnmak.

Sessizliðin duasýnda randýman kaybeden bir kuþ gibi konabilmek evrenin görünmez dallarýna ve kalp gözüne istinaden sevip de konduramadýðýmýz dürtüler belki de isimler ve de yaftalar bir bir kimliði zedeleyen bir menfaat ön görüsü ile askýda kalan hayallerin vadesinden evvel çöküþü.

Bir mintansa mevsimden sarkan.

Bir raðbet ise gizin tekeli.

Belki de bir mýsra kadar dolu ve kývrak ve coþkulu sonra da küsüp gitmek belki da kasýp dolmak sýkýntý ve gerginlikle ve gün boyu dolup suskunluðunu yazarak bozmak týpký bir günahý giyinen melek gibi baþkalarýnýn sýrtlarýndan geçinen acýlarla hemhal bir zemheride eriyen o iç sesin titreþimlerinde maðdur kanatlarýna konan kelebeðin de sahip olduðu bir çiy tanesi gibi iken sahiplendiði tek günlük ömrü…

Kulvarýnda sýraya girmekse.

Yoldan çýkmaksa mavinin ertesi karambole giden kara delikte savrulmak ve avutmak kendini gizin tekeri kýrýlmadan ve meftun yürekler son dileðine kavuþmadan.

Bir dilemma sözcükler yanarken.

Bir sevda armonisi kýrk dereden su getiren.

Teninde ýlýman iklimse sýrdaþ matemin ve devinen heceler kadar da kolaya kaçmadan bir muhabbet bellemek mevsimin ýlýk nefesini ve teþhir edilesi her imgede saklý iken ibadet elbet seferisi ömrün; elbet bir sürahi dolu kördüðüm ve nazenin coþkular savruk þarkýlarda peçeli bir saðanakla kol kanat germiþken mazluma ve yiðit kelam ve endamlý acý ve kayrasý ömrün bir devasa rahmet ki boyu artýk kaç karýþ uzayacaksa içinden geldiði gibi yaþama ve sevme arzusu ile bir aruz vezni gibi endamlý o yaþama sevinci.

Ve çalýnan.

Ve çýðýrýndan da çýkan.

Ödüller deðil ki sevene takýlan madalya lakin mahlasý þairin elbet yazdýðý her dize ve iþte düze çýkan bir yaren ki aþkýn asla yarý yolda kalmadýðý ve kükreyen iç sesine teslim olan yaralý þair ve iþte bindik bir alamete gidiyoruz kýyamete, dercesine…

Tüten dumansa savaþýn son çýðlýðýnda yanan bir kale gibi için için ve kalem’ in de öðretisi iken duygular kabýndan taþan nihayetinde sýðýnak bulan þairin yüreði hala umutla ve özlemle çarparken yeter ki çarpýp da tosladýðý duvarda laternanýn hüznüne denk düþmesin yüreðin kalan kýrýntýlarýný gagalarken umut bekçileri ve düþ perilerinden aldýðý ilhamla kendine yarattýðý o dünyada bir iç çekiþi daha sahiplenirken yüce Mevla.