Adam yorgundur;

Gecenin yardımıyla

Yaslanır Güverte kenarına;

 

Cilveli bir sevgili uğruna

Terk ettiği,

Yılların emektarı eşi gelir

Gözlerinin önüne.

Çocuklar ve de torunları

Yaşam meyveleriydi.

 

Anlayamaz,  geçen zamanı.

Sorgulandığını hisseder.

Duyguları,

Dağınık bir senfoniden taksim geçer.

Mazisi,

Çoktan kendisini denize atmıştır.

Tanımadığı ayak sesleri yanına yanaşır.

 

Olanlardan sanki haberi varmış gibi

Sessizce karşı iskeleye varır,

23.10 Arabalı Vapuru;

Araçlarını boşaltır,

Sonra araçları  yine doldurur güvertesine.

Onun hazzı da saklıdır,

Git-Gelli bu  dönencelerde.

 

Yorgunluğundan eser kalmaz adamda;

Unutulmuşluğu yudumlarken

Tanımadığı ayak sesleridir,

Onu çelmeleyip, uzatır  bu güverteye.

Giden ömrüdür,

Cesedidir, kalan geride.

Yoktur yardım eden,

Ne bir tanıdık, ne de bir aşina.

Götürüp atarlar, hastane morguna.

 

Biter bir hikaye daha,

Yavaş yavaş demir almakta olan

23.10 Arabalı Vapurunda…       

                                  (24 Haziran 2011 tarihli 9.şiir kitabımdan)

( 23.10 Arabalı Vapurunda Bir Hikaye başlıklı yazı Kasvetli tarafından 21.05.2020 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu