Laf olsun diye sevmeye çalýþmak, sevmek deðildir. Bir heves ya da sürü psikolojisine aldanýp, onlar gibi olmalýyým düþüncesiyle de sevemezsin. Bir sinemaya, belki bir parka sýrf bu yüzden onunla gidiyorsan, býrak acýmasýz güneþin yalnýzca kendi bedenini yaksýn. Baþka tenleri boþu boþuna çürütmesin.

Basit bir paragraf insaný ne kadar yükseðe çýkarabilir? Bedenimin, kendinden bir haber yüreklerde yanmaya çalýþtýðýndan mý bahsetmeliyim; yoksa eksilmenin verdiði acý tadýn ruhumun her tarafýna nüfuz ettiðinden mi yakýnmalýyým? Dipsiz kuyularda bile, sizi en son çekecek olan bir avuç çamurdur. Ben, kendi derinliðimde o çamurdan bile kalmadýðýný düþünüyorum. Yanýlýyor muyum? Boþverin, bilenden iþitin…

Sene 2007… Hikayem basit ama tutkuludur. Alýþýlagelmiþ bir tavýrla hüsrana sürükleniyorum. Beni bekleyenin, tatsýz bir sondan baþka bir þey olmadýðýnýn farkýndayým. Ýnce kaþlarýn ve kömür gözlerin gerisinde, tatmin edici bir nefes olduðunu bilirken her þey o kadar güzel gidiyor ki… Aðzýmýz süt kokarken, karabiberden baþka acýyý tatmamýþtýk. Nerden bileceksin? Belirsiz iþlemler sonuçlanmadýðýnda bile bir taraf mutlaka kazanýr. Matematikten çok çektim ve hala çekiyorum ama aþkta her zaman kasa kazanýrmýþ. Anlaþýlan karmaþýk sayýlar bile imalý bakýþlardan daha masummuþ.

Daha sonralarý al eline kalemi, kaðýtla tüm dizeler detone olsun. ‘’Sen dönene dek, bu yürekte asla bir ihtilal olmayacak!’’ Daha suratýmý bir jilet bile tahriþ etmemiþken, acýnýn tadýný nasýl anlayabilirdim?

Bir film karesinde iki sevgili… Mavi tren ve malum bir istasyon! Mavi tren, sevdiðinden kýþ ortasýnda ayrýlýr. Ýstasyon bembeyazdýr. Mavi tren, her gittiði istasyona beyazlar içinde býraktýðý sevdiðini bulma ümidiyle girer. Aradan yýllar geçer. Bir türlü sevdiðine ulaþamaz. Girdiði her istasyonda; ya yaðmur yaðmaktadýr, ya da güneþ sarý þapkasýnýn altýndan irice gözleriyle trene gülmektedir. Sevdalýmýz halsiz kalýr. Yýllar geçer ama, sevdiðini bir türlü bulamaz. Eskidiði için parçalarý sökülerek bakým atölyesine götürülür. Bir süre sonra adý, kara tren olarak deðiþtirilir. Ýlk çýkýþ yaptýðý istasyona, siyah renge boyanmýþ yeni haliyle döner. Giriþ yaptýðý an sevdalýsýný tanýr. Daha çok kömüre ihtiyaç duyar. Apansýz bir þekilde yanmaya baþlar. Oysa sevdiði istasyon, onun geldiðini bile anlayamaz… Öksüz kalýr trenimiz, baþka istasyonlarda sesinin duyulmayacaðýný bilir. Sevdiðinden ayrýldýktan hemen sonra arýza yapar ve bir daha kendine gelemez....

Dertli tren bile sevdiðini aramaktan býkmamýþtýr. Aslýnda defalarca ona uðramýþtýr. Tek beklentisi sevdiðini býraktýðý gibi bulmaktýr. Sýrf bu düþünce yüzünden, baharda, yaz ortasýnda uðradýðý sevgilisini tanýyamamýþtýr. Esasýnda zavallý istasyonumuzda ayný dertten münferittir.

Ne istasyon ol sen,
Ne de kara bir tren.
Ýstersen;
Yaðmur ol topraðý üzen.
Bulmak zor seni,
Kaybetmek en kolay görünen.

Sene 2010… Benim yokluðuna alýþýlamaz gördüðüm kiþinin, adýný kazýdýðým kavak aðacý bile kocaman oldu. Hem onun adýný, hem de benim adýmý eskiltip yuttu. Peki diyeceksiniz; yüreðine ne oldu? Küçüldü… Adaletsiz yargýlamalarýmdan sýkýlýp kendini feshetti. Ýnce iplere asýlmýþ sevdalar yerine, kalýn halatlarla onun yüreðine düðümlenmek istedi. Bu kez hayatýn gerçekçiliði düzanbaz çýktý. Eliyle sevdayý gösterip, en tatlý yerinde yine kendisi yuttu.

Ne sinema salonunda sarýlan iki vücutta gözüm var. Ne de bir çay bahçesinde gözleriyle seviþen iki çift göz istiyorum. Hayatýmýn raylarýnda yer yer diz çökerek, yer yer koþarak hedefe ulaþmayý amaçlýyorum. Ben sevdiðim istasyona bir gün varacaðýmý ve onun yalnýzca beni beklediðini biliyorum…( f. k )


‘’ günler eksilmedikçe, geçen ömür özlenmez…’’


kml frk

Balýkesir

01:26