GÖZDEN
IRAK OLUNCA...
Zaman durmuştu sanki,
Bakışlarına tutsak insanların vurdum duymazlığında,
Nefesin yetmediği caddelerde yankılanan hoyrat gölgelerin çığlıkları,
Ve kelebekler,
Çekinerek açılan perdeden süzülen loş ışığın etrafında,
Pervane gibi kendilerinden geçercesine ruhun derinliklerinde.
Ha çaldı, ha çalacak kapıyı !
Heyhat !
İçinde yine bir hüsran, yine bir sonbahar korkusu,
Kördüğüm olmuş yılların yorgunluğunda çaresizcesine,
Bir o kadar da tedirgin, aldanmışlığın pençesinde.
Ürkekçe yanaşan duyguların dayanılmaz ağırlığı,
Ve sessizlik,
Ayrık otu gibi sarmalamış yitik bir yaşamı.
Sinmiş kokusu bir kere, unutamadığın ayaz gecelere.
Yalçın ATAMER 20.06.2020 - 00:35 - Didim