Sözcüklerin düþ birikintilerinde helalleþtiði duygular bir o kadar kabrime yakýn hissettiðim bir boþluk ve uðuruna inandýðým her ne ya da kim ise elbet uðursuzluk addedilen çabalarýmýn boþa gittiði.

Týpký boþa düþen bir vatandaþ gibi ki bunu da yaþadým kaç sene evvel ve nüfus müdürlüðü beni bir süreliðine yok saymýþken.

Yok sayýlmak yoksunluðun tescilli varlýðý artýk nasýl bir varlýksa adýna yoksunluk ya da yokluk denen.

Düþ filan da biriktirmiyorum üstelik umut hanemde yine de sadece tek kýrýntý ile idare ediyor olabilmenin vasýta olduðu bir o kadar býkkýnlýk duygumla yola devam ediyorum eðer ki bir yolum varsa halen.

Öznem yok bu günlerde.

Özlemin duyduðum hiçbir þey yok.

Kayda deðer mutluluk mu?

Elbet izafi bir eksende edindiðim bunca izlenim nihayetinde kalp gözüme olan düþkünlüðüm bir o kadar kendimi dýþladýðým kendimden ve kendim olmaya meyletmiþ bir canlý iken kendimi bildim bileli kibirli olan duygularla asla uzlaþý saðlayamadým ve yediverenlerin sekizi birden solmuþken.

Hangi açýdan mý bakýyorum hayata? Pardon: hangi acýdan, diyecektim.

Hangi birini anlatmaya yeter ki takatim ama bilen biri var dünyamý idame ettirmek adýna dünyasýz kaldýðým ama beni sahiplenen tek varlýk elbet annemden evvel.

Þunun þurasýnda uzak kaldýðým yazýn dünyasý kaç zamandýr ve sanmayýn ki dünyanýn sonu geldi sizlerin açýsýndan: gelin görün ki kýyamet çoktan koptu içimde nihayetinde koptum ben de asýlý kaldýðým o pamuk ipliðinde dolanýyor bedenim ne de olsa ipek böceði olasým tuttu.

Hayat dýþlarken mi yoksa ben miyim kolumu diþleyen ve iþte o saat izi ve vaktin neye denk düþtüðü:

Varlýk katsayým.

Ýçimdeki sayaç ve de sarnýç.

Þimdi nerelere gitsem de korkularýn eþkâlini unutsam ve sadece Rabbim olsa bana tek görünen; hep görünen ve gözetip kollayan ki sýrf beni de korumasýn hani akabinde içimi bilen Ýlahi Güç ve gücüm her tükendiðinde sarýda beklemeye aldýðým kayýp neþem ve hüsran bulutlarýnda saklý nice düþ nice dua nice umut teknesi belki de yolda kalan otomobile yerleþtirdiðim o zaman ayarlý bomba elbet çoktan infilak etti ve bu sessizlik de ona delalettir.

Yanýk kokusunu tek duyan ben miyim yoksa?

Ve küle dönmüþ hayatým ve iç dünyam hele ki o dýþ sesler yok mu sizlere aktarmanýn da asla mümkün olmadýðý ve bilin ki hiçbir dýþ ses umurumda deðil… desem, desem keþke en azýndan yazarak idame ettiðim sekiz seneye verdiðim mola ve içim nasýl da kýpýr kýpýr ve nasýl huzursuzum günlerden beri.

Ve yapmam gereken sayýsýz þey her biri özel ve ailevi ama hala baþarý kaydedemediðim.

Az evvel sordu annem:

‘’Pes mi ettin?’’

Ettim mi sahi? Ya da bir kola kaç karpuz, kaç acý, kaç dünya sýðar ki?

Edimlerde ilkem.

Hayatta olmazsa olurum.

Sýrtýmdan boþanan o soðuk ter.

Ve hala yazmaktan medet umabildiðim gerçeðini bunca gün göz ardý edip de yine yolum yazmaya ve sizlere düþmüþken…

Yazdýðýmdan fazlasý, yazmakla eþ deðer iken yaþama sevincim ve solduðum pencereme günlerdir güneþ doðmazken ki…

Ki güneþi pek sevmiyorum en azýndan içimi ýsýtýyor ama sýcaktan ve aydýnlýk havadan da fazla haz etmiyorum iþte bir de tatil günlerinden ve sebebi bende kalsýn hani olur da bir gün dilim sürçer ve bir bir deþerim yaralarýmý.

Ýnancýn varlýðý iþte dayanma gücümün de ta kendisi.

Eþliðinde…

Söylemeli miyim sahi? Ama söz verdim kendime ve çok sevdiðim bir akrabama asla söylemeyeceðime dair ama tutamam dilimi en çok inancýmla ayakta kalmak ötesinde inancýmýn ve beþeri görevlerimin de farkýna vardýðým elbet inancýmýn eþliðinde yine de tam anlamýyla baþaramadýðým.

Kendimi eksik hissediyorum en çok yaralarýma alkol dökerken.

Kendimi fazlalýk addediyorum iþte ne zamanki yasýmý ve yaþýmý duyan densizin biri ya da birileri…

Elbet adý ve ruhu kayýp insanlar gölgelerine tapýnan ve gýybetin hasýný üstelik ulu orta yapan üstelik asla muhatap olmadýðým gibi ne gibi bir amaçlarý olduðunu tahmin dahi edemiyorum.

Gerçek hayatýn üç beþ kesiti ve iþte yazarak aldýðým güç bu sefer eþlik eden ek sýkýntýlar üstüne üstük sanal dünyada olmamým tek sebebi iken edebiyat.

Öncemsiz deðil iþte günüm.

Sonrasý da yok iken öykümün.

Aslýnda ortada bir masal dahi yok iken.

Ve ben hala nasýl oluyor da bir masal kahramaný olmayý baþarýyorum?

Çivi çiviyi sökerken sözcükler yuvarlanýyor yokuþ aþaðý üstelik o yokuþun tepesine nasýl da zor vardým ben.

Hep de bu oldu hani.

Mesleðim ve hayallerimle çýkýp da yola…

Detaya girmem çok gereksiz ama þu da bir gerçek ki mesleðimden soðuduðum aslýnda kendimi vasýfsýz hissetmeme vesile olanlar elbet meslek gruplarýnda gidip geldiðim akabinde yeniden eðitimini aldýðým baþka meslekler baþka meskenler baþka insanlar ve sür-git batan bir tekne.

Korkmalý mýyým?

Hangi biri?

Kaygýlarýmla mý yüzleþmeliyim?

Üstelik her gün her an.

Yazmayý da býraktým mý daha da büyüyen kâbuslar ve sancýlý doðumu yeni günün üstelik edebiyatla göz göze dahi gelmemeye ant içmiþken ne de olsa hayatýn sunumunda baþa çýkamadýðým ne varsa ertelediðim ve sandýðým oydu ki: yazmak yerine odaklandýðým problemleri bizzat çözecektim ve ne yazýk ki bunu da baþaramadým nihayetinde kendimden kaçtýðýmý fark ettim ama…

Bir o kadar kaçtýðým sair insan üstelik tüm yüreðimle inanýp güvendiðim ve de onlar bana deðer verirken…

Hayat devam ederken son verdiðim ne ise.

Son vermem gereken asýl neyse.

Yoksa kendimi mi inandýrmýþtým son bulduðuma dair geliþtirdiðim inançla limit aþýmý mýydý sýkýntýlarým bir bir eklenen ve yazma kabiliyetimin peþini býraktýðým ve çürümeye terk ettiðim kalem ki çok geç sahip olduðum ilk ve tek çocuðumdu benim yazmanýn eþliðinde göðsümdeki sýkýþmayý yok saydýðým.

Varýp varmamak mý yoksa çabalarýna asýlýp verdiðin emeði de helal edip sýký sýkýya sarýlmak mý hayata?

Evet, benzemediðim gün gibi aþikâr haricimdeki insanlara sonuçta bu, bir sunum ve bu, kaderin iz düþümü ve mecbur kaldýklarýnýz ve seçimleriniz ve içinizden gelen gelmeyen ne ise oysaki herkes kendinden mesul ve nasýl bir hayat sürdüðümüz de illa ki birilerine hesap vermek zorunda da hissettirmemeli.

Hele ki kabulünüz iken: bir lokma aþým ve hýrkam ve kaygýsýz baþým.

Yanlýþým var ya da yok.

Yalaným olmasa bile yalan bilenler.

Doðrularýmla þerh düþtüðüm hayatýn fotokopisini de yaþamak zorunda deðilken insan elbet herkes biricik ve kendiyle ilintili iken ve de meþguliyetleri ve özel hayatlarý aslýnda onlarýn ve bizlerin mahremi iken.

Detaylar ve resmin geneli.

Neyden mesul isem?

Elbet kendimden ve vazifelerim neyi gerektiriyorsa ki görev aþýðý bir insaným çocukluðumdan beri ve hayatý hep de ciddiye almýþken ve bunun da bir uzantýsý iken yazmayý da hayatýmýn merkezine oturttuðum çok ciddi bir edim olarak görüp kabullenmiþken.

Eskisi kadar faal olur muyum olmam mý, bunu bilemem ama bildiðim tek bir þey var ve bunu izah etmek adýna yazmalýyým ben üstelik kendime tam dokunup da usulca baþýný okþayacakken içimdeki yetim çocuðun en azýndan Allah katýnda kabul görmek dýþýnda teselli bulduðum tek þey iken sevmek ve yazmak elbet inancýmdan sonra gelen hatta paralel seyreden ve her nasýl oluyorsa yaza yaza inancýmýn da büyüdüðü.