Yıllar öncesiydi köye kardeşimle yolcuyuz

ben ortaokul bir ,kardeşim ilkokul 3.sınıf

sen küçüktün kardeşim ben senden küçük

iki küçük çağa olup yürüdük hatırlasana

Ankara'dan Vahşen'e uğurlandık mutlulukla

akşam önü sevinçli Ağın'a indik

yolu biliyordum sanki ama karıştırdık

kaç kez yanıldık Ağın'dan çıkamadık

bir elimde ağır mı ağır sepet

bir elimde sen daha ağırsın

bana emanetsin çünkü

düştük yola hava kararmadan varmalıydık

seni teskin ederken korkuyordum ben de

sıra dutları geçtik yolumuz az değildi

geçen arabalar durmadı

kimse acıyıp ta almadı

yol iyice ıssızlaştı karanlık yaklaştı

kaç viraj döndük

her viraj önü köyümüze çıkacaktı

hep umutlandık bir türlü görünmedi

köy yolu mu uzamıştı

yoksa biz mi yolu benzettik

bilmiyorum ağlaştık mı ?

kah hatırlıyordum yolu kah unutuyorum

bir viraj daha dönüyoruz

nihayet tanımıştık burası zehra tarlasıydı

gözlerimize mutluluk doldu

işte Mahmud’un geyiği dedik şurada mezarlık

tamam köy burasıydı artık

sesler geliyordu köyden

ilk duyduğumuz ses kuriklerindi

sonra

evini kaybeden gıdiklerin di

eşeklerin anırması , at kişnemeleri

arklardan akan suyun sesi

incir erik dut söğüt ağaçların hışırtıları

esen rüzgar bile hepsi bizim köy

gördük musalla taşını heyecanlandık

köye giriş böyle bir mekan tanıdık

şimdi ne sepet ağır geliyordu

ne de kaybolmuşluk korkusu

en güzel finalimiz

akşam ezanları okunuyordu

nenem dedem telaş yapmış yol gözlüyordu

abi kardeş nasıl sevinçliydik mutlu

köyümüzü bulmuştuk bugün büyümüştük ...

mustafa kaya

17.12.2020/ çengelköy