Bir düþ’e mahal verdi ýssýzlýk aslýnda mevsimin ispatlayamadýðý rüþtü idi bunca ayrý gayrý düþülesi soðuk ve yaðmur bulutlarýna tek yaþam belirtisi yokken mevsimin ve yakamozlarýn çýðlýðýna sessiz kaldý Yaratan aslýnda sessizliðin sunumu idi insanlarda hâsýl olan o yersiz isyan.

Sözcüklerdi yüreðin ritim bozukluðunda üreyen ve ünlenen.

Yaldýzlý bir harita deðildi yalnýzlýk bilakis kâbuslarýn köpürdüðü ve de köpürttüðü boþlukta ihtiþamlý bir yolculuðun da bekasý.

Neyin rüþtüydü de bu, hala þairin kavuþamadýðý bir coðrafyada saklýydý yazýp da tükenmeyen sözcükler ve þiirler?

Ýkbali mevsimin ve þerit deðiþtiren bulutlar ve kurak yürekler nihayetinde hayatý ve coðrafyalarý da kurak kýlmýþken.

Vuku bulan sistematik acýlar ve defolu yürekler ki þehir bile kalabalýðýnda usanmýþtý mizaçlarýn en çok da yalnýzlýðýn dokusunda ve kültüründe saklý iken þair ve mevsim.

Susuz geçen bir yazýn peþi sýra gelen kýþ mevsimi ve yeni yýlýn öncesinde saklý dualar ve kuru dudaklar ve çatlamýþ toprak belki de belki de…

Çatlamýþ ar damarý idi insanýn ve isyanýn elbet cezalandýrýldýðýnýn farkýnda dahi olmayan münafýk gölgeler.

Anda saklý bir damla.

Þairin dualarý iken sýrdaþ yaþla ve yasla.

Ýçinden gelendi madem aþkýn doðasýnda seriliydi öznesi aslýnda aradýðýna tek þahitti Rabbi.

Ve yazar soluklandý sonra bir nara savurdu:

‘’Su çürüdü…’’(A. Telli)

Neyin vedasý idi belki de simasý?

Neydi dokunan yüreðine insanýn?

Neydi kýzdýran Yarataný?

Mevsimsiz yaðmurlar deðildi de üstelik beklenen bilakis rahmetin ve yaðmurun beklentisi ile ellerimiz açýlmýþken semaya…

Bir karýnca derken onun ayak sesine vakýf yüce Mevla.

Susku giyinmiþ bulutlar.

Ruhu kayýp bedenler.

Belki de bedeni olmayan ruhlar…

Aslýnda herkes ve de her þeydi Araf’ta olan…

Sahi su çürümüþ müydü?

Vakur bir sessizlik ve þair paye verdi aþka ve sözcüklere:

‘Karanlýðýn karnýnda yitirdim sesimi.

Kör bir kuyuda unutulan Yusuf’tum belki.

Ama durmadan soruyorlardý.

Ýki þeyi bilmek istiyorum.

Duvarlarýn rengi neydi?

Derimin rengi neydi?

Belki renksizliðin rengiydi bu.

Çürüyen bir bedenin kokusuydu duvarlarýn rengi…

Adýmdan gayrýsýný bilmiyorum…’’(A. Telli)

Yaralý bir kuþun gazabýydý madem þiir ve þehir ve susuzluðun da amblemi iken susku giyinmiþ insanlar ve bulutlar…

Renkler örtülü, Rabbim ve kabrimde saklýdýr yalnýzlýðým aslýnda aþkýn na’þýnda çürüyen bir cesettir kalemi tutan parmaklarýndan baþlayýp da sözcükler iken saç diplerine dahi sokulan…

Gözüne soka soka sevmiþken insanlarý bir ömür ve tali yollarda kaybolduðum doðrudur.

Rengi neydi sahi þiirin ve ne kokuyordu dualar en çok da anne duasýnda yaþayan bir beden ve bellek…

Sürahiler de dolu imge yýðýnlarý ile ve esefle sustu yaðmur bulutlarý bir ruhtan öte kâbustu bedeni mesken bilen.

Sessizlik bir vaveyla idi adeta öncesinden ayrý sonrasýna þüphe ile bakan kimlikler ve dikilesi duvarlar gel gör ki dualarýn tininde yoksunluk eþleþti varlýkla aslýnda hiçliðin coðrafyasýnda þehri de þiiri de ýslýkladý isyanlar.

Bir kaputtu belki.

Belki de bir mamut.

Özlem gideren illa ki þiirin ruhuna bürünen mevsim ve þair ve sobelenen hayattan uzaða kaçan bir firari.

Þiirin cüssesi.

Þehrin cübbesi.

Su hem çürümüþtü hem de suskundu toprak ve mevsim en çok da lanetleyen ve lanetlenen ne de olsa isyaný bezdirmiþti insanlarýn en çok coðrafyanýn suskunluðunda bir avuç topraktan da fazla deðildi cüssesi elbet þehir ýþýklarýnda bir yanýp bir sönen de aþkýn doðasýnda mevcut bir arayýþ ve kimse hayatla arasýna nifak sokan…