23 NÝSAN VE KÖYLÜ KIZI-YAÞANMIÞ ÖYKÜ

YAZAN-JULÝA HEVÝ PALABIYIK-ÖÐRENCÝ

SERÝNYOL-ANTAKYA-HATAY

Okulumuz Necati Oflazoðlu Ortaokulu virüsten dolayý zoraki tatil edilince ne yapacaðýmý þaþýrmýþ ve bir o kadarda üzülmüþtüm,okulumdan,öðretmenlerim ve arkadaþlarýmdan ayrý kalacaktým,öðretmenlerimiz okulumuzun ne zaman açýlacaðý konusan’da hiçbir þey söylemiyorlardý,TV’nin karþýsýna geçip haberleri izlediðimde üzüntüm daha arttý,virüsden dolayý artýk evlerde eðitim yapacaktýk, hüzünle ayrýldýðým okulum ve arkadaþlarýmý daha ilk günden itibaren özlemeye baþlamýþtým.

Telefonla birbirimizi arayýp özlem gidermeye çalýþtýk,okulumu,öðretmenlerimi,sýnýf öeðretmenimi,arkadaþlarýmý bir daha ne zaman görebilecektim? Ýlk günler zor gelse de zamanla alýþmaya baþladým.Evde,kitap okuyarak, TV’den uzaktan  eðitim olan EBA’proðramlarýný izleyerek, bilgisayardan genel kültürle ilgili yarýþmalarý izleyerek, anneme mutfakta ve temizlik iþlerinde yardým ederek günlerimi geçiriyordum. Babam alýþ veriþ için sokaða çýkarken týpký bir ameliyathaneden çýkmýþ bir doktor gibi maske takýp, elindeki eldivenlerle çýkýyordu komik oluyordu ama bununda zorunlu olduðunu zaman içinde anlamaya baþladým.Babama’da dýþarýya çýkmak yasaklanýnca tamamen þaþýrdým kaldým,balkondan caddeye bakýp gelip,geçen arabalarý ve insanlarý seyrediyordum,evde kalmak meðerse ne kadarda zormuþ ,evdeki muhabbet kuþlarýmla ilgilenmeye baþladým ,onlarýn yemlerini,sularýný vermeye baþladým,virüs karantinasý her tarafta yayýlmaya baþlayýnca beni bir üzüntü ve korku sardý  beni acaba bendemi ölecektim,babam dýþarýdan yiyecek,içecek alýp geliyordu bizler  apartmanýmýzýn altýnda bulunan bakkala bile ekmek almaya gitmiyorduk, babam buna izin vermiyor ve kendisi her þeyi üstleniyordu, bu kezde babama bir þey olacak diye ödüm patlýyordu, içimde bir korku oluþmuþtu.Öðretmenim Gassun Haným bizlere dijital ortamdan”23 Nisanla ilgili bir öykü yarýþmasý yapýlacakmýþ ,sizlerde birer öykü yazarak katýlýn”dediðinde çok sevinmiþtim ,tamda bana göre bir iþti yazmak ,çünkü yazmayý çok seviyordum,okumayýda ,geçtiðimiz aylarda bir masal kitabým yayýnlanmýþt,þimdi ise bir öykü yazacaktým.Acaba ne yazsaydým,neler yazmalýydým ,çünkü tüm arkadaþlarýmda bu yarýþmaya katýlacaklardý, bundan dolayý büyük bir heyecan duyuyordum,ayrýca arkadaþlarýmla bir yarýþ içinde olmak istiyordum.Türkçeyi  çok seviyordum,bizim güzel dilimiz bal tadýndaydý öyleyse bende güzel þeyler yazmalýydým, okulumuzun diðer okullar arasýnda mutlaka dereceye girmesini istiyordum,yüzlerce arkadaþým öykü yazacaktý ,en azýndan ben böyle düþünüyordum,öyleyse bende güzel bir öykü yazmalýydým,hemen konuyu araþtýrmaya ,kitaplarý karýþtýrmaya,gazetelere bakmaya,baþladým ama bir türlü iþin içinde çýkamamýþtým ,Annem Sultanýn bana daha önce anlattýðý  güzel bir  çocukluk, okul anýsý vardý  sonunda onu yazmaya karar verdim ve anneme bir kere daha öyküsünü anlatmasýný istedim,tam 43 yýl önce yaþanmýþ bir öyküyü canlandýracaktým,Annemin anlatýrken heyecanlanmasýný,hüzünlenmesini,sevincini bir arada gördüm ve yaþadým.Annem Sultan baþýndan geçen olayý sanki daha dün yaþamýþ gibi anlatýyordu, bende heyecanla dinliyor ve elimdeki kaðýt kalemle notlar alýyordum. Bu öykü Reyhanlý ilçesinde geçmiþti.Annem okuduðu ilkokulda son senesinde bu olayý yaþamýþtý, yýllarca  Gazetecilik yapmýþtý,þimdilerde Gazeteci olan babamla birlikte bir gazete yayýnlýyorlardý.Annem Sultan bu yýl 23 Nisan Bayramýný bizlerin kutlayamayacaðý içinde son derece üzgündü,bizlerin adýna üzülüyordu,oda sanýrým çocukluðunu bizim kutladýðýmýz bayramlarda yaþýyordu kimbilir?Ama virüsten dolayý dýþarýya çýkamýyacaðýmýzý biliyordum.Bana olayý anlatmaya baþladýðýnda sanki okulundaki sýnýfýndaymýþ gibiydi,bana bak kýzým:

O zamanlar ilkokul beþinci sýnýftaydým,yani o yýl okulumum bitirecek ve Ortaokula gidecektim,yani senin anlayacaðýn okulumda benim son senemdi,23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramý yaklaþýrken her yýl olduðu gibi bu yýl ayný sevinç ,coþku kaplardý içimi.Her yýl  okulumda köylü kýzý olup,giyeceðim kýyafetleri konu, komþudan  ödünç temin ederdim,okuldan verilen kýyafetleri alamadýðýmýz için hep Köylü Kýzý kýyafetleri giymek zorunda kalýrdým,bu rolüm için komþulardan ödünç Þalvar,Cepken,Ayakkabý, Yelek,Oyalý tülbent,Testi bulurdum,bu yýl ilkokulda son senemdi,bende diðer zengin çocuklarý gibi cicili biçili,süslü kýyafetler giymek istiyordum.Köylü kýzýný canlandýrdýðýmda giydiðim tüm giysileri komþularýmýzdan  ödünç alýrdýk,þalvar ve cepken giyer testiyide sol omzuma yerleþtirip yürüyüþ yapardým.

 Bu yýl kýz çocuklarýn giyeceði elbise pembe üzerinde küçük küçük çiçek desenli  olandý, karpuz kollu, bebe yakalý, kemerli masallardaki prenseslerin kýyafeti gibiydi bu kýyafetleri Ýstemesine çok istiyordum ama yoksulduk bunu almamýz mümkün olmazdý,týpký masallardaki prensesler gibi olmak istiyordum ama babam gurbetteydi para kazanmak,çalýþmak için  uzak yerlere  giderdi ve aylarca eve gelmezdi,gelirkende torbalar dolusu yiyecek,içecek,giyim kuþam getirirdi, babam rahmetli olalý on yýldan fazla oldu onu çok özlüyorum.

Öðretmenim Sabiha Siyahkara sýnýfta: Çocuklar kýyafet  diktirmek isteyenler 20 lira getirsinler,terzi gelip sýnýfta ölçü alacak, pazartesi  son gün…demiþti.Ders bitipte zil çalýnca öðretmen bir daha yirmi lirayý bizlere üstüne basa basa hatýrlattý:Çocuklar unutmayýn ailelerinize söyleyin, elbise alacak olanlar 20 lira getirsinler…

Okulumuzdaki hademe olan  Zeynep Teyzenin çaldýðý  sarý zilden sonra koþa koþa eve gittiðimde ,annem mutfakta yemek yapýyordu.Bir nefeste  öðretmenin istediði parayý ve elbiseyi anlattým,alacaðým cevabýn olumsuz olacaðýný biliyordum ama yinede;Ne olur anne,bak bu son senem içimde kaldý kýyafet diktirmek istiyorum,ne olur para verde öðretmene götüreyim diye yalvarýyordum.

Annem: olmaz kýzým paramýz yok,bu yýlda  yine köylü kýzý ol,çokta güzel oluyorsun zaten,baban yok, daha parada göndermedi,bu senede böyle olsun,idare et dedi ama  ýsrarýmdan dolayý’da son derece üzülmüþtü…

Annemin  üzüldüðünü,hatta aðlayacak gibi olduðu gördüðümde daha fazla diretmedim.Cumartesi ve Pazar günü benim için en uzun gün olmuþtu,hafta sonu bitmiþ Pazartesi günü gelmiþti.Sabahýn erken saatinde okula gidecektim ama Üzgündüm,yemek,içmek bile istemiyordum,zorakide olsa kalkýp okula hazýrlýk yaptým,Annem saçlarýný tararken üzgündü,bana:

Hadi kýzým geç kalacaksýn okul vakti yaklaþýyor,bir þeyler yede git,dedi,bakýr sininin içindeki yiyeceklere baktým ,onlarda sanki bana bakýyordu,zoraki olarak aldýðým birkaç lokma boðazýma diziliyordu,kalkýp okulun yolunu tuttum.Okul bahçesinde  yüzlerce talebe ile her gün sabahleyin okuduðumuz andýmýzdan sonra sýnýflara girdik.

 Sýnýfa itiþ,kakýþ sýnýfa girdiðimizde öðretmenimiz Sabiha öðretmenimizde bizleri bekliyordu,bizlere Günaydýn çocuklar dedi,hep beraber baðýrarak bir “Saðolll” çektik.Öðretmenim:Çocuklar derse baþlamadan önce 23 Nisan kýyafeti için ne yaptýnýz para getiren varmý aranýzda dedi,para getirenler sevinçle parayý masaya býrakýp, öðretmene adlarýný yazdýrýyorlardý bunlarý görünce boynum bir yana eðilmiþti,nasýl üzüldüm,kahroldum,ölsem daha iyiyidi bir 20 lirayý bulamamýþtým,o zaman paranýn  gücünü öðrenmiþtim,23 Nisan benim çocuk olarak kutlayacaðým son bayram olacaktý ama daha sonraki tüm yýllarda çocuklarýn bu güzel ve eþsiz bayramýný içimde duyumsadým ve yüreðim hep çocuklarla attý,Bizlere bu bayramý hediye eden Rahmetlik M.Kemal Atatürk’ü her zaman özlemle,saygýyla andým ve onun bu güzel Cumhuriyetine sahip çýktým.

Birinci ders bitmiþ teneffüs zili  çalmýþtý,zaten benim kafam derslerde deðilde,hayal ettiðim prenses elbisesindeydi,oturduðu kýrýk dökük sýramda bile o hayali prenses elbisesini kara önlüðümün üstüne giyiyordum 20 Lira,20 Lira ne yapýp,edip bu parayý Annemden almalý ve öðretmenime getiripi vermeliydim,adýmý listeye yazdýrýp ölçümü terziye aldýrmalýyýdým!

Okulumuz, evimize on dakikalýk uzaklýktaydý ama ben bir atlet gibi bir koþuda eve gidip Anneme yeniden yalvarmaya,yakarmaya  tekrar gittim

Annem,evde yoktu,ninem Yeter evde tek baþýnaydý, Nenemin yanýna gidip:Nene, bana 20 lira vereceksin dediðimde Nenem  çok þaþýrmýþtý!

Kýzým, annenin haberi varmý kýzým diye sordu,bende Nineme; annem söyledi nenen sana parayý versin,baban  Trabzondan para gönderecek o zaman nenene veririm,dedi. Ninem ikna olmuþtu yinede benim gözlerime bakarak yalan söyleyip söylemediðimi görmek istiyordum,ayný sözleri tekrarladýðýmda, pazen kumaþtan yapýlmýþ olan elbisesinin cebine nasýrlý,kýnalý elini usulca sokup bir tomar para çýkardý, içerisinden  seçerek bana  kaðýt 20 lirayý uzattý,aman Allahým ben böyle bir yalaný nasýl söylemiþtim, ninemi kandýrmýþ yalan söylemiþtim,ama içimdeki 23 Nisan coþkusu ile koþarak okula döndüm ,avucumda sýkýca  tuttuðum kaðýt 20 lirayý öðretmenim Sabiha Siyah karaya verdim  ve adýmý listeye yazdýrdým.Terzi okulumuzda olduðu için hemen  geldi benim ölçümü  sýnýfta aldý.son derece mutluydum artýk,yerde deðil, göklerde kuþ gibi uçuyordum..Ama ninemi kandýrdýðým içinde hem utanýyor,hemde Annemden yiyeceðim dayaktan korkuyordum,baþýmý yere eðiyor,için için aðlýyordum ama gözyaþlarým dýþarý akmýyordu…

Dersler bitti ,okuldan çýktým ama eve gitme vakti geldiðinde,eve nasýl gideceðim  diye kara kara düþünmeye baþlamýþtým,utanýyordum ve çok korkuyordum.Annem,Ninemi kandýrýp parayý aldýðýmý þimdiye kadar  çoktan öðrenmiþtir,kimbilir nasýl kýzmýþtýr,çünkü ne olursa olsun yalan söylemeyin yalan kötülüðün anasýdýr diyerek büyütmüþtü bizleri.Anneme  yalan söylemeyeceðime diye verdiðim sözümü tutamamýþ 23 Nisan Bayramýnda giyeceðim elbise için  yalan söylemiþtim, hak ettiðim cezaya razýydým..

Þimdi ne olacak ,ne yapacaðým eve gitmeyeceðim diyerek akþama kadar sokaklarda arkadaþlarýmla çeþitli oyunlar oynadým, dolaþtým

Akþam olmuþtu,çarþý camisinden ezan sesi yankýlanýyordu, hava aðýrdan kararmaya  baþlamýþtý bile, karným iyice acýkmýþtý,eve gidip,gitmemek arasýnda kararsýzdým ama gitmekten baþka çarem yoktu. Sokaðýn hemen baþýnda olan evimizin demir kapýsýnýn önüne geldim ama içeriye bir türlü giremiyordum, sanki içeride kötü insanlar,canavar varmýþtýda beni hemen kapacak,yiyecekmiþ gibi geliyordu,girmeye cesaret edemiyordum.Akþam saati komþular dýþarda,sokaðýn   baþýnda oturuyorlar aralarýnda sohbet edip,gülüp eðleþiyorlardý.

Kapýnýn önünde kararsýz beklerken birden ,arkamdan bir elin uzun saçlarýmý sýkýca kavradýðýný hissettim,birden tüylerim ürperdi kimdi acaba saçlarýmý  tutan?Usulca korkarak baþýmý çevirdiðimde annem Zeynep’i gördüm utanmýþtým, utancým korkularýmdan daha büyüktü.Anneme dönerek; beni dövecekmisin diye sordum,oda evet dövmek ne’ki seni gebereteceðim dedi,Çaresiz utanç içinde; tamam anne döveceksen döv ama burda dýþarda  herkesin içinde deðilde evimizde döv bari,eve girelim ,kimse duymasýn görmesin istersen öldür;deðimde annemin yüzünde yarý bir acýma,yarý kýzgýnlýk dolu soðuk bir gülümsemeyle sýkýca tuttuðu saçlarýmý býraktý.

 Tamam ,dövmeyeceðim gir içeri ,dediðinde þaþýrdým eve  zoraki girdim  birden bire anneme sarýldým ve ona bir daha yalan söylemeyeceðim bu yalan ilk ve son yalaným dedim ve daha önceden verdiðim sözümü yenilemiþtim…

  Birkaç gün ,geçtikten sonra terzi gelip diktiði elbiseleri öðretmenin masasýna býraktý.Öðretmen son derste, birer birer çaðýrýp, elbiselerinizi eve götürün,yarýn sabah giyip öyle gelin okula dedi.

Okuldan çýkýp eve giderken sanki kucaðýmda elbise deðilde kýrýlacak cam  sürahi varmýþçasýna dikkatli ve yavaþ yavaþ yürüyordum.Kapýyý dikkatli açýp içeri girip elbiseyi annemin yataðýnýn üzerine usulca koydum ve annemi çaðýrdým.Annem elbiseyi görünce;çok güzelmiþ, güle güle giy,23 Nisan Atatürk’ün sana hediyesi,onun hatýrýna sana kýzamadým, vurmaya kýyamadým;dedi ve bana beyaz bir ayakkabý aldýðýný  söyleyerek ;bu elbiseye yeni ayakkabý lazým al bakalým dene olacakmý;dediðinde sevinçten havalara uçtum anneme sarýlýp defalarca öptüm. Beyaz naylon ayakkabý tam olmuþtu,pembe elbisenin minik beyaz çiçekli elbiseme çok ama çok yakýþmýþtý, o gece sabahý zor ettim hoca ezaný okuduðunda ayaktaydým,annem uyanmýþ kahvaltý hazýrlamýþtý.Geç kalacaðým endiþesiyle ben üzerimi giymek isteðimde annem güldü daha erken önce kahvaltýný yapýp sonra elbiseni giyersin dedi. Çabucak kahvaltýmý yaptýktan sonra üzerimi dikkatli bir þekilde giyip ,ayakkabýmý giyerek evin içinde bir tur attým.Annem ;bayramýn kutlu olsun diyerek beni öpüp, uzun saçlarýmý taradý,ördü bir daha öpüp, yolcu etti.

Okula gittiðimde herkes cývýl cývýl ellerde bayraklarý vardý.Öðretmenler birbirinden güzel giyinmiþ,sevinçli telaþlý öðrencileri boy sýralarýna göre sýraya diziyorlardý. Ben hemen sýrama girdim.23 Nisan kýyafeti giyenler ön sýralarda yerini almýþ, siyah önlükleri giyenler en sonda yerlerini almýþlardý.

  Tören alanýna gitmek üzere herkes yerini almýþ, yürüyüþe baþlamýþtýk.Hatayý Fransýzlardan kurtaran Türk birliðininin komutaný olan Albay Þükür Kanatlý nýn adýnýn verildiði caddede baþlayan yürüyüþümüz,Atatürk caddesinden  tüm okullarla birlikte Reyhanlý belediyesinin önündeki tören alanýnda son bulmuþtu.Caddeler insanlarla dolup taþýmýþ;yaþasýn Cumhuriyet,Yaþasýn M.Kemal Atatürk; sesleriyle inliyordu,bizler ellerimizde bayraklar,baþlarýmýz dimdik zafer kazanmýþ asker misali yürürken gururluyduk.23 Nisan elbisesinin içinde kendimi bambaþka hissediyordum.Mutluluktan yürümüyor adeta  bir  kelebek gibi uçuyordum.Sýnýfýmýzý temsilen þiir okuma görevi bana verilmiþti. Tören alanýnda adým anons edilince o elbiseyle çýkýp þiirimi okumak beni  daha çok heycanlandýrmýþtý.Cumhuriyetimizin ve devletimizin kurucusuM.Kemal Atatürk olmasýydý bu mutluluðu yaþayamazdým, bu gün Hatay’da Türk,Arap, Kürt,Ermeni,Rum,Müslüman,Hýristiyan,Musevi,Alevi,Sünni birlik ve beraberlik içinde kardeþçe yaþýyoruz,bunuda yine Atatürk’e borçluyuz. Yýllar geçti ama  43 yýl öncesinden diktirdiðim ve 23 Nisan bayramýnda giydiðim  çiçekli elbisem hiç  ama hiç eskimedi,sanki her gün üstümdeymiþ gibi hissediyorum dedi. Annem Sultanýn o güzel ela gözlerinden yaþlar dökülmeye baþladýðýnda, bende ona ,Cumhuriyete, Atatürk’e sarýlýp aðladým.Okulumu,Öðretmenlerimi,Arkadaþlarýmý özlemiþtim,ne zaman kavuþacaktým ben onlara acaba?Annemin anlattýðý bu öyküden o kadar etkilendim’ki bayramlarda bir elbise ,ayakkabý, ,tablet,bilgisayar alamayan arkadaþlarýmý düþündüm ve büyüdüðümde týpký annemin hayalleri gibi hayalleri olan insanlara yardým etmeyi,23 Nisan bayramlarýnda çocuklara çeþitli hediyeler almaya kendi kendime söz verdim.

NOT:Bu öykü gerçek bir yaþam öyküsüdür!Bu öyküyle okulumu temsilen Milli Eðitim Bakanlýðýnýn açmýþ olduðu öykü yarýþmasýna katýldým ama þimdiye kadar hiçbir þekilde yarýþmanýn sonuçlarý  Necati Oflazoðlu  Ortaokulunda açýklanmadý?

JULÝA HEVÝ PALABIYIK KÝMDÝR?

9 Þubat 2010 tarihinde Hatay-Reyhanlý ilçesinde

doðmuþum, Annem sýkýntýlý bir doðum yaþamýþ, kýl payý

ölümden dönmüþ ondan dolayý bende mucize eseri hayattayým,

adýmý aslýnda Mücize veya nefes koyacaklarmýþ ama babam

Erhan JULÝA, Annemde HEVÝ adýný bana vermiþler. 2 Yaþýnda

Serinyol beldesine taþýnmýþýz bu nedenle 2011 yýlýndan bu yana

Serinyol'da yaþamaktayým. Ýlkokulu Serinyol-Süleyman Þah

ilkokulunu taktirle bitirdim. Halen Serinyol Necati Oflazoðlu

ilköðretim okulu 5.sýnýfta okumaktayým. Babam ve Annemin

Gazeteci olmalarýndan dolayý okumaya merak sardým. Evimde

kendime ait yaklaþýk 100 kadar Masal, Hikaye, Resim kitaplarý

bulunmaktadýr.

Bu kitabýmý babamýn teþviki ile oluþturdum ve

yayýnladým, günlük yaþamýmda yer yer günlükler tutmaktayým,

resim yapmayý, müzik aleti çalmayý, kitap okumayý, Yürüyüþe

çýkmayý, akraba ve arkadaþlarýmý ziyaret etmeyi, kütüphaneleri

çok seviyorum. Çocukluðumdan beri sürekli "Ben doktor

olacaðým" diyormuþum ama bu gidiþle edebiyatçý olacak

gibiyim.