PÝÇ OSMAN

ÖYKÜ-ERHAN PALABIYIK

Karahöyük köyünden Biberlilerin Þakir, akþam üstü gýrmýt evinin önüne oturmuþ düþünüyordu. Oturduðu, bacaðý kýrýk tahta sandalyeden düþmemek için nefesini dahi kontrol ediyordu. Hýzlý bir soluk alsa veya saða sola dönse düþecekti. Eskiden evlerin giriþine, yerlere topraktan sekiler yapýlýr, buralarda oturulurdu. Þimdi bunlarýn yerini somyalar, kanepeler almýþtý. Þakir, somyada, kanepede rahat edemez, tahta sandalyesinde otururdu gün boyu. Þakir'in sülalesinde herkesin boynunda, sarkýk, kýrmýzý bir et parçasý bulunurdu. Bu yüzden Amik Ovasý'nda onlara “Biberliler” derlerdi.

Öyle dalgýn, öyle üzgündü ki Þakir, sanki dünya yýkýlmýþ da Þakir de altýnda kalmýþtý. Karýsý ünlediðinde duymadý ya da duymazdan geldi. Karýsý, içinden: “Gene ne oldu acaba? Ne düþünüyo ki böyle?” dedi endiþeyle. Ara sýra sandalye gýcýrdamasa, Þakir'in alçý yutup da donduðu sanýlacaktý. Bir de sigarasýndan ince dumanlar çýkmasa, Þakir’de hiçbir yaþam belirtisi olmayacaktý. Kýrýk bacaklý sandalyenin üzerinde bacak bacak üstüne atmýþ otururken sandalyenin tamamý havadaymýþ gibi görünüyordu. Kafasýndan neler gelip geçmiyordu ki? Býrakýyordu Afrin'in sularý gibi, oradan Asi'ye akýyor, Asi’den de Akdeniz'e karýþýp gidiyordu. Bazen düþüncelerinin önünü birþeyler kapatýyor, akýp gitmesini engelliyordu. Kafasýnýn içi þimdi Asi gibiydi. Deliçoþ akýp gidiyordu. Þu anda beynini sarmýþ olan düþüncelerin kaynaðý, dokuz yaþýndaki oðlu Osman'dý. Osman doðduðu günden bu yana ne ailede, ne de köyde huzur kalmamýþtý. Ne günah iþlemiþti de Allahu Teala, bu veledi Þakir’e ceza olarak vermiþti? Daha doðduðu yýl, Amik Ovasý'nda öyle bir kuraklýk olmuþtu ki kimseler, tarlasýndan bir çatlar dane alamamýþtý. Ova, Gaziantep baklavasý gibi dilim dilim dilimlere bölünmüþtü. Kuraklýktan hayvanlar telef olmuþ, sýtmadan, koleradan insanlar kýrýlýp geçmiþti. Ova halký o zaman bunu, boynunda kýrmýzý et parçasý bulunmayan, Þakir'in yeni doðan oðluna baðlayýp uðursuzluk getirdiðine yormuþlardý.

Bu dokuz yýlda Þakir’in neler çektiðini bir Allah biliyordu, bir de köylüler. Biberliler’den apayrý birþeydi bu Osman. Huyu, suyu, tabiatý bir baþkaydý. Biberliler'den deðildi bu. Anasý, yaramazlýklarýndan býkmýþ usanmýþ, dert sahibi olmuþtu. Gün geçmiyordu ki: “Gavurun dölü! Urum'un piçi! Seni doðuracaðýma, Afrin'e bi topak bok sýçsaydým daha evlaydý. Hiç deðilse denize karýþýr giderdi! Þeyime daþ soksaydým da seni doðurmasaydým!...” diye baðýrýp, ilenip, aðlamasýn. Þakir de oðlunun yaramazlýklarýndan iyice býkmýþ, baþedemez olmuþtu. Birgün, it eniði gibi bir torbaya koyup Afrin'in azgýn sularýna atmayý bile düþünmüþtü. Kýsa sürede Amik Ovasý'nýn püsküllü belasý olmuþtu Osman. Köylüler de ne uðursuzluk gelse Osman'dan bilir olmuþlardý. Yaptýklarýna kimse akýl sýr erdiremiyordu. Daha dört yaþýndayken köylülerin camide namaz kýldýðý bir sýrada, eline birkaç parça tandýr ekmeði alýp köyün itlerini peþine düþürmüþtü. Koþarak camiye girip kemikleri ortalýða savurmuþ, itleri köylülerin üstüne salývermiþti. O günden sonra köylüler bu çocuða iyice kýzmaya baþlamýþlar, nerde görseler ya bir þaplak vuruyor, ya kulaðýný çekiyor ya da azarlayýp kovalýyorlardý. Zaten köyün içinde gezerken elinden taþ hiç eksik olmuyordu. Kuþ, tavuk, enik, cücük, ne görürse taþlardý. Hemen hergün birinin ya camýný ya gýrmýtýný kýrar, köylüler Þakir'e þikayete gelirlerdi.

Aradan zaman geçti, biraz daha büyüdü. Birgün, Afrin'in yeðin aktýðý bir kýþ günü, köyün içinde otlayan baþýboþ mallarý toplayýp Ömer Cedid tarafýna götürmüþ ve Afrin'in yarlarýndan aþaðýya sürüvermiþti. Köylüler, bunun haberini alýr almaz Afrin'e koþmuþlar, birbirlerinin bellerine ip baðlayýp buz gibi sulara atmýþlardý kendilerini. Kýþýn o soðuðunda, seller içinde, belki kýyýya vururlar diye ineklerinin, danalarýnýn peþinden gitmiþlerdi. Sonuçta herkes periþan olmuþ, mallar da telef olup gitmiþti. Bu olaydan sonra köylülerin öfkesi yanardað olup patlamýþ, adeta kudurmuþlardý. Osman'ý yakalayýp her yerini mosmor edinceye kadar dövmüþlerdi. Biberlilerin Þakir’le de kavga edip mallarýnýn zararýný ödetmiþlerdi. Þakir, bu zararlarý ödedikten sonra adeta harmandan kalkmýþ gibi perperiþan olmuþtu. Kimselerin yüzüne bakamaz olmuþtu bu piç yüzünden. Þakir, ne yapsa etse baþedemiyordu. Seviyor, olmuyor, dövüyor, olmuyor. Para veriyor, olmuyor. Ceplerini þekerlerle dolduruyor, olmuyor olmuyor olmuyordu. Hiç birþey yapmasa, durduðu yerde bir-iki tavuðun bacaðýný kýrýp atýyordu. Ruhuna, bedenine bir þeytan girmiþti sanki. Ýçinde bir kötülük vardý ama neydi? Nasýl çýkarýlýrdý? Artýk canýna tak demiþti Þakir'in. Öldürecekti bu veleti. Köyde herkes öfkesinden, “Piç Osman” diyordu artýk çocuða. Þakir' in zoruna gidiyordu ama ne yapsýn?

Karahöyük muhtarý, birgün heyeti toplamýþ ve Þakir'i köyden kovma kararý almýþlardý. Bunu Þakir'e duyurduklarýnda Þakir, küplere binmiþti. Köyün büyükleri, araya girip: “Olur mu böyle þey? Nerde görülmüþ, bir adamýn köyünden kovulduðu? Çocuktur, ilerde düzelir.” diyerek Þakir'in gitmesine engel olmuþlardý. Bu olay Þakir'e öyle dokunmuþtu ki günlerce yememiþ, içmemiþ, düþünüp düþünüp aðlamýþtý. Nasýl olur da ata topraðýndan kovulurdu? Þakir, aslýnda çok sakin, karýncayý bile incitmeyen çok iyi bir insandý. Komþu hakkýný gözeten, kimseleri kýrmayan temiz bir insandý. Köyde herkes karýsýný döver, söverken Þakir, karýsýna toz bile kondurmazdý. Amma bu oðlan Þakir'i dinden imandan çýkarmýþ, hayatta aðzýna almayacaðý küfürleri aldýrmýþtý. Karýncayý bile incitmezken þimdi her gün oðlaný dövüp, sündürüp, ciyak ciyak baðýrtýr olmuþtu. Ne kadar dövse, sövse de bir türlü uslanmýyordu velet. Ýçi dýþý, Karahöyük gibi kapkaraydý Osman'ýn. Kötülük akýyordu içinden. Köylü de býkmýþ usanmýþtý artýk. Onlar da haklýydý.

Biberlilerin Þakir'in baþý, týpký Amanos Daðý gibi dumanlýydý. Sigarasýnýn dumanlarýný, ciðerlerinin ta derinlerine kadar çekiyor, bir gramýný bile dýþarý býrakmýyordu. Birgün, Reyhanlý'daki Þýh Abdurrahman'a götürmüþtü Osman'ý. Þýh, bir muska yazýp verdikten sonra birþeyler okumaya baþlamýþtý. Osman'ýn, uslu uslu otururken birden fýrlayýp sakalýna asýlmasýyla, Þýhýn baðýrmasý bir olmuþtu. Þýhýn gözlerinden domur domur yaþlar gelmiþ ama çocuk olduðu için birþey yapamamýþtý. Þakir, Osman'ý çektiði gibi dýþarý çýkarýrken Þýh: “Bunun içine büyük bir cin girmiþ. Sonra getir de bakalým, çýkaralým." demiþti. Þakir, Osman'ý oracýkta döve döve gebertecekti amma Þýh’a saygýsýzlýk olur diye kendini tutmuþtu. Dýþarý çýktýktan sonra ellerine bir iki kere vurmuþ, Osman'ýn ellerinden Þýh’ýn sakallarý dökülmüþtü. Eve döndüklerinde anasý, muskaya bir ip geçirip Osman'ýn boynuna asmýþtý. Osman, muskayý çýkarýp üstüne iþemiþ, sonra da götürüp tuvalete atmýþtý. Þakir, iyi bir dövmüþtü amma kimselere söylememiþlerdi bu yaptýðýný.

Þakir, neler çekmiþti bundan, neler? En kötü huyu da cebinden para çalmasýydý. Geceleri yýlan gibi kayarak gelir, þalvarýn cebini boþaltýr giderdi. Sonra da götürüp topraða gömerdi. Þakir, çarþýya pazara gidip birþeyler alýr, elini cebine attýðýnda rezil olurdu. Eve geldiðinde yine bir dayak faslý baþlar, paralarý gömdüðü yerden çýkarýp geri verirdi. Köydeki yaþýtlarý, Osman'ý kesinlikle aralarýna almazlar, onunla hiç oynamazlardý. Çünkü analarý, babalarý, “O piçle oynamayacaksýnýz.” diye sýký sýký tembih ederlerdi. Çocuklar, Osman'ý gördükleri yerde: “Piç Osmaaan, piç Osmaaan! Gel de ç….me yaslaaan” diye, baðýrarak alay ederlerdi.

Osman, sýcak bir yaz günü köyün arka tarafýndaki çiftliklerden birisine yaklaþmýþ ve yerdeki kuru otlara kibriti çalmýþtý. Alev kýsa sürede büyümüþ ve aðaçlarý tutuþturmuþtu. Yangýn o kadar büyümüþtü ki neredeyse çiftliðin tamamý yanýp kül olacaktý. Çevreden yetiþenlerin yardýmýyla yangýn zor söndürülmüþtü. Aðanýn vekili, daha önce Osman’ý oralarda dolaþýrken görmüþ, yangýn çýktýktan sonra da ondan, þüphelenmiþ, peþinden koþup yakalamýþtý. Ceplerini karýþtýrýp da kibriti bulunca önce bir güzel dövüp yüzünü gözünü morartmýþ, sonra da alýp aðanýn yanýna getirmiþti. Aða, Þakir'in oðlu olduðunu öðrenince jandarmaya vermekten vazgeçmiþti. Osman, o gün vekilden yediði dayaktan sonra günlerce evde yatmýþtý. Gözünü açar açmaz ilk yaptýðý þey de babasýnýn radyosunu, pencereden dýþarý atýp kýrmak olmuþtu. Þakir’in gözü kulaðý radyosuydu oysa. Tüm ajanslarý bu radyodan dinlerdi. Çok kýzmýþtý ama daha yataktan yeni çýktýðý için sesini çýkarmamýþ, sineye çekmiþti.

Olaylar, þikayetler, dayaklar bitmek tükenmek bilmiyordu. Þakir'in diþleri, karýsýnýn da saçlarý dökülmeye baþlamýþtý artýk. Her olayda Þakir, karýsýna: “Nerden peydahladýn bu piçi? Urum'dan mý, Ermeni'den mi, Urus'tan mý söyle? Benden olsaydý bu böyle olmazdý!" diye sövüp hakaret ediyordu. Bu sözler, karýsýnýn gücüne gidiyor, günlerce, Þakir'in yüzüne bakmýyordu. Her sabah ýsýtýp getirdiði sütü bile vermez oluyordu.

Þakir, kýrýk bacaklý sandalyesinde oturmuþ bunlarý düþünürken uyudu kaldý. Sigarasý yana yana parmaklarýna kadar geldi. Parmaklarý yanýnca birden uyandý ve sandalye arkaya doðru kaykýlýp devrildi. Þakir de kafasýný þiddetle duvara çarpýp yere düþtü. “Üleen! Nerdesin? Gel len buraya, avradýný s…min piçi!” diye baðýrdý. Osman'a kýzarak uykuya daldýðý için uyanýr uyanmaz da ona baðýrmýþtý. Karýsý yetiþip Þakir'i yerden kaldýrdý. Sanki uyumasýnýn, elinin yanmasýnýn, sandalyeden düþmesinin tek sorumlusu Osman'mýþ gibi: “Baþýma ne geldiyse senin yüzünden geldi ülen!” diye baðýrarak havuþun içinde Osman'ý aradý ama bulamadý. Osman, eþeðin birini tutup çoktan Afrin'in kýyýsýna götürmüþtü bile. Þakir, öfkeyle evin içine daldý. Duvarda asýlý duran, baba yadigarý tek kýrmayý kaptý, dýþarý çýktý. Bu kez Osman’ý vurup gebertecek, ebediyyen bu lanetten kurtulacaktý. Karýsý, olacaklarý anlayýp korku ve telaþ içinde baðýrarak komþularý çaðýrdý. Þakir, elinde tüfekle köyün içinde dört dolanýrken herkes dýþarý çýkmýþ, çaresizce kendisine bakýyordu. Köylüler, Kore Gazisi Þakir'i hiç bu kadar öfkeli görmemiþlerdi. Hem þaþýrdýlar, hem korktular. Þakir, tek kýrmanýn kayýþýný koluna geçirmiþ: “Nerde ülen o piçoðlu piç? Yetti gayri bana ettikleri! Tüm Amik Ovasý'nda þapkamý önüme eðdirdi bu, piçoðlu piç!” diye aðzýndan köpükler saçarak, deli gibi baðýrýyordu. Osman'ýn kaçýp saklanabileceði her yere baktý ama bulamadý. Þakir, cinnet geçiriyor, o anda kendisini Kore'de düþmanla savaþýyor sanýyordu. Tüfeðin kayýþýný sýktýkça sýkýyordu. Köylüler, “Etme, gitme” diyorlardý ama fazla yaklaþamýyorlardý. Þakir, aniden köyün dýþýna doðru hýzlý hýzlý yürüdü. Ýlk rastladýðý çocuða: “Nerde lan o piç Osman?” diye sordu. Çocuðun ödü koptu. Silaha bakarak: “Emmi, beni vurma emmi! Aha! Þu Karahöyüðün arkasýnda, Afrin'e doðru gitti.” dedi aðlayarak. Þakir, düþman askerinden bilgi almýþ gibi yürüdü Afrin’e doðru. Kunuri Meydan Muharebesindeydi o anda. Koþmaya baþladý. Köylüler, bir delilik edecek diye peþine düþmüþlerdi. Þakir, öyle hýzlý koþuyordu ki köylüler yetiþemiyorlardý. Biraz da korktuklarý için yetiþmek istemiyorlardý.

Þakir, tamamen çýldýrmýþ, ha babam koþuyordu. Bir an önce düþmanýný yakalayýp parça parça etmek istiyordu. Kýzgýnlýðýnýn doruðuna çýktýðýnda: “Allah Allah Allah!” diye baðýrdý ancak kendisinden baþka kimse duymadý. Köylüler, çok gerilerde kalmýþlardý. Ýlerde bir karaltý gördü. Birden yere çivilenmiþ gibi durdu. Güneþe karþý koþtuðu için tam olarak göremiyordu. Elini þapkasýnýn gölgeliðine tutup bir daha baktý. “Biri var.” dedi ve tekrar koþmaya baþladý. Terden sýrýlsýklam olmuþtu. Gördüðü karaltýya doðru yön deðiþtirip koþmaya devam etti. Tarlalarýn içindeki kanallardan, tümseklerden, çukurlardan atlayarak yel gibi gidiyordu. Biraz önce gördüðü karaltýnýn da koþmaya baþladýðýný gördü. Þakir koþtukça o, daha hýzlý koþmaya baþlamýþtý. Bir ara elini cebine atýp fiþekleri kontrol etti. Durdu, karaltýya doðru niþan alýp ateþ etti. Amik Ovasý, “Bammmm!” diye bir sesle yankýlandý. Ateþ sesinden sonra karaltýnýn durduðunu gördü. Þakir: “Ülen, avradýný s….min dölü, dur. Nasýl olsa seni yakalayacaðým. Kaçma! Beni yorma!” diye baðýrdý. O da artýk kaçmýyordu. Þakir, iyice yaklaþtýðýnda o karaltýnýn, oðlu olduðunu gördü. Önünde beyaz bir eþek duruyordu. Þakir, tökezleyerek durdu. Uzun süredir koþuyordu ve soluk soluða kalmýþtý. Kalbi pancar motoru gibi çalýþýyordu. Biraz soluklandý. Aðzýnýn içini bir yalayýp tükürdü. Osman, babasýný görünce korkudan öylece kalakalmýþ, altýna iþemiþti. Þakir'in gözü birden eþeðe takýldý. Osman, eþeðin kulaklarýný kesmiþ, eþek ceryan çarpmýþ gibi tir tir titreyerek kendi ekseninde dönüp duruyordu. Kulaklarýndan çýkan kanlar, yelelerine ve sýrtýna doðru sýçrýyordu. Osman, babasýnýn dalgýnlýðýndan yararlanýp tekrar kaçmaya baþladý. Þakir, Osman'ýn eþeðe yaptýðýný görünce çýðýrýndan çýktý. Ana, avrat, din, kitap söve söve peþinden koþmaya baþladý. O anda baba oðul deðil de, Kore'deki bir Türk'le Çinli asker gibiydiler artýk. Þakir, birden durdu. Neden koþuyordu ki? Namluyu þark ettirip kýrdý ve kapçýðý çýkarýp ikinci fiþeði doldurdu. Osman'ýn kaçtýðý yöne doðru ateþ etti. Koþarak gelen köylüler, “Bammmmm!” sesini duyunca olduklarý yerde kaldýlar. Þakir'e acýyorlardý, Piç Osman'a deðil. Baþý yanmasýn diye koþup geliyorlardý ama halâ biraz uzaktaydýlar. Namludan çýkan dumanlar, kötü yanan bir ocaðýn dumaný gibi çýkýyordu. Þakir, bir fiþek daha doldururken: “Ülen piç! Senin bana ettiðini Kore'deki Çin gavuru bile etmedi! Kafiroðlu kafir! Ne istedin bu, aðzý dili olmayan hayvandan? Býktým usandým ülen senden! Namýssýz köpek!” diye baðýrdý. Osman, bir an durmuþtu. Bu sefer aðzýnda ciðerle yakalanmýþ suçlu bir kedi gibiydi. Ayakta kedi gibi gerilmiþ, kaçmak için fýrsat kolluyordu. Bir milim yer bulsa hemen kaçacaktý ama Þakir de avýný fena kýstýrmýþtý. Þakir'in yüzünden su gibi terler akýyordu. Yüzü, baþý, þapkasý su içinde kalmýþtý. Þapkasýný çýkarýp bir-iki salladýktan sonra tekrar giydi. Yüzündeki teri silmek için sol kolunu alnýna götürdü. Ýþte o anda Osman, ok gibi fýrlayýp seyirtmeye baþladý. Þakir, farkeder etmez tüfeði gez göz arpacýk edip ateþledi. “Bammmmm” Ova, bir kere daha bu sesle yankýlandý. Tarlalardaki amelyeler, silah sesine doðru baktýlar. Birþey göremeyince iþlerine döndüler. Osman, sol ayaðýndan yediði fiþekle çaput gibi yere serildi. Düþtüðü yerden: “Anaaaam! Anaaaam! Öldüm! Gurban olam buba! Beni öldürme!” diye baðýrarak yalvardý. Þakir öyle hýzlýydý ki boþ kapçýðý çýkarýp yenisini yerleþtirdi hemen. Osman, babasýnýn tekrar ateþ edeceðini sanýp kaçmaya çalýþtý ancak bir çuval gibi tekrar yere yýðýldý. Þakir, Osman'a doðru gelirken: “Ülen! Bir adým daha at, senin kelleni koparacaðým! Bu kafana geliyor, haberin olsun!” diye baðýrdý. Osman'ýn yanýna gelip durdu. Köylüler de koþarak gelip yetiþmiþlerdi. Herþeyi gördükleri halde hiç seslerini çýkarmadýlar. Þakir çok kýzgýndý ve ne yapacaðý belli olmazdý. Gidip sakince elindeki tek kýrmayý aldýlar. Ýçlerinden birisi de baþýndaki dolaðý çözüp Osman'ýn ayaðýný sardý. Þakir, biraz rahatlamýþtý. “Oh len!” dedi birden. Köylüler, bir an dönüp Þakir’e baktýlar. Yine birþey demediler. Þakir de haklýydý.

Osman'ý sýrtlarýna alýp köye getirdiklerinde epeyce kan kaybetmiþti. Hemen bir traktöre bindirip Reyhanlý Devlet Hastanesi'ne götürdüler. Olay tüm Arnik Ovasý'nda hemen duyuldu. Jandarma, olaya müdahale ederek Þakir'i adliyeye sevketti. Þakir, tutuklandý ve Reyhanlý Cezaevi'ne gönderildi. Osman, sürekli: “Beni bubam vurdu!” diyor baþka birþey demiyordu. Köylüler, “Kaza ile vurdu” demeselerdi epey yatacaktý Þakir. Kore gazisi olmasý nedeniyle de birkaç ay mapus yatýp çýktý. Piç Osman'ýn adý, “Topal Osman”a çýktý. Babasý ayaðýndan vurduktan sonra Topal'ýn bir yaramazlýðýna rastlanmadý. Herkes kurtulmuþtu Piç Osman'dan.

Topal Osman'ý, Reyhanlý'daki abisinin yanýna gönderdiler. Ortaokulu ve liseyi Reyhanlý'da, abisinin yanýnda okudu. Köye çok az gelip gidiyordu. Yaz tatillerinde de hemen hemen hiç gelmez oldu. Babasýyla ne düðünlerde ne bayramlarda tek kelime bile konuþmadýlar. Yýllar geçti, Topal'ýn askerlik vakti geldi. Reyhanlý Askerlik Þubesi'nden çaðýrýp muayene ettiler. Sol ayaðý topal olduðu için askere almadýlar. Sol bacaðýný çekerek sinsi sinsi yürürdü. Gözü kötülükteydi ancak babasýndan yediði fiþek aklýna gelince hemen vazgeçiyordu. Kötülük fýþkýrýyordu ruhunun derinliklerinden. Ovada ona kimse kýz vermedi.

Topal Osman, sol ayaðýndan dolayý “Sol” sözcüðüne ve içinde “Sol” geçen herþeye karþý olmaya baþladý. Nefret ediyordu bu sözcükten. Kahvehanede olsun veya baþka bir yerde, birisi “sol”la ilgili birþey söylese, hemen sol ayaðý aklýna geliyor ve oradan derhal uzaklaþýyordu. Solculara inat saðcýlarla içli dýþlý oldu. Ülkücü denilen gruplarla düþüp kalkmaya baþladý. Aradan yýllar geçti, Ecevit hükümeti döneminde çýkan bir kanunla sakatlar ve eski hükümlüler, devlet kurumlarýnda iþe alýnmaya baþladý. Topal, hemen müracaat edip bir devlet kuruluþunda iþe baþladý. Çalýþmaya baþladýktan sonra abisinin yardýmlarýyla evde kalmýþ bir kýzla evlendi. Yýllar sonra ilk defa, babasýyla kendi düðününde konuþup barýþtý. Osman ayaðýndan, karýsý Fatma da kafasýndan sakattý. Tam birbirlerini bulmuþlardý.

Topal Osman, çalýþtýðý kurumda da kötülük saçmaya baþladý. Birçok arkadaþý hakkýnda, kuruma asýlsýz þikayetlerde bulunarak ayaklarýný kaydýrdý ve yerlerini alarak yükselmeye baþladý. Bir yandan da sol görüþlü olan personelleri, bir yerlere ispiyonlamaya baþladý. Herkese ve her yere çalýþarak bir yerlere gelmeye çalýþýyordu. Muhbirlikle, yolsuzlukla, ayak kaydýrmalarla, rüþvetle kesesini dolduruyordu. Aradan zaman geçti, iktidar da deðiþti. Bir gün, bir iþ için köylüsünden rüþvet almýþ, köylüsü de kendisini ihbar etmiþti. Ýþyerinde, hakkýnda bir soruþturma açýldý ve Topal, açýða alýndý. Abisi kýratçý olduðu için kendisini kolladýlar ve Topal, bu iþten yýrtmayý baþardý. Üstelik, Kumlu þubesine de þef vekili olarak atandý. Burada da boþ durmadý tabii. Kumlulu birçok vatandaþý, “Terör örgütlerine çalýþýyorlar” diyerek ihbar edip mapuslara týktýrdý. Mesai arkadaþlarýný da bu türden ihbarlarla iþlerinden edip, çoluk çocuklarýný periþan etti. Topal, böyle böyle göze girdi ve resmen muhbirlik yapmaya baþladý. Artýk ovada, “Ýstihbaratçý” olarak anýlmaya baþlandý. Kumlu’da herkesin korktuðu birisi haline geldi. Ýþyerindeki yolsuzluklarý gýrla giderken yazdýðý raporlarla, hakkýnda iþlem yaptýrdýðý insanlarýn sayýsýný bile bilmez oldu. Arkasýna devleti ve siyasi iktidarý almýþ, atýný yürütüyordu. Topal, sadece bu iþlerle de kalmýyor, iþyerinin malzemelerini satýp paraya dönüþtürüyordu. Kýsa sürede Reyhanlý’dan iki tane ev aldý. Aradan zaman geçti çoluk çocuða karýþtý. Haksýz kazançtan ve iftiradan o kadar çok haram yedi ki, bir yerlerinden çýkmaya baþladý. Bir karaciðer hastalýðýna tutuldu ve tüm vücudunda yaralar çýkmaya baþladý. Kokusundan kimseler yanýna yaklaþamaz oldu. Bir süre düzelip insan olur gibi olduysa da it bok yemekten geri kalmazmýþ, eski kötülüklerine devam etti. Babasýyla barýþtýktan sonra Karahöyük köyüne de gelip gider olmuþtu. Köyde kimse ona selam vermiyordu. Çünkü köylülerden aldýðý iki çift lafa, on çift daha katýp hemen bir rapor yazýyor, insanlarýn baþýný belaya sokuyordu. Kimileri için yýllarýn Piç Osman’ý, memur olduktan sonra “Osman Bey” olmuþtu. Çevresindeki bu yalaka ve þakþakçýlar, kendisini þiþirip þiþirip göklere çýkarýyorlardý. Amma bir fýrsatýný bulsalar, o anda canýný alýrlardý.

Biberlilerin Þakir, köyünde çiftçilik yapýyor, kendi halinde sade bir hayat sürüyordu. Halâ çok seviliyor ve sayýlýyordu. Hiç kimseye, “Bu topal benim oðlum.” demezdi. Kahvehanelerde birçok kere oðluna sövüldüðünü duymuþtu da namus belasýna sesini çýkarmamýþtý. Topal'ýn yüzünden kahvehanelere de gidemez olmuþtu. Duvar diplerinde, evinin havuþunda kendi baþýna oturur dururdu. O yýl pamuklar iyi olmamýþtý. Bir hastalýk gelip tüm pamuklarý vurup gitmiþti. Herkes periþan oldu. Masraflarýný dahi çýkaramadýlar. Þakir de periþan oldu. Birçok çiftçi, cücükçülerin (tefecilerin) kucaðýna düþtü. Amik Ovasý'nda birçok toprak aðasý, çiftçiliðin yanýsýra cücükçülük de yapar, çiftçilerin kanýný sömürürlerdi. Yine birçok çiftçiden açýk senet alarak faize para verdiler. Bu paralarla köylüler, borçlarýný ödeyip gelen yýlda da pamuklarýný ektiler.

Topal Osman, bolca para biriktirip dolar yapmýþtý. Þakir’e de tarlasýný ekmek için para gerekiyordu. Osman'a haber salýp biraz para istedi. Osman, bir hafta sonu Karahöyük köyüne gelerek babasýný ziyaret etti. Biraz hoþbeþten sonra babasýna: “Sana ne kadar para lazým?” diye sordu. Þakir: “Tarlanýn masrafýný karþýlayacak kadar.” dedi. Topal: “Sana bir, dörtyüz milyon veririm ama karþýlýðýnda senet alýrým.” dedi. Þakir'in yüreðine kurþun gibi iþledi bu laf. Öz be öz oðlu, kendisinden senet istiyordu. Topal, babasýnýn zoruna gittiðini anlayýp: “Almazdým amma hanýmýn zoruyla alýyorum.” diyerek yalan söyledi. Babasý, inanmadý ama zorda kaldýðý için senet imzalamayý kabul etti. Cücükçünün eline düþmektense, kendi oðlundan ödünç almak daha iyiydi. Senedi imzalayýp parayý aldý. Topal, senedi cebine koyarken: “Pamuk zamaný paramý alýrým. Yoksa tarlaya haciz koydururum, haberin olsun.” dedi ve güldü. Anasýyla babasý, bunu bir þaka olarak algýladýlar ve onlar da güldüler. Piç Osman, yýllarýn kinini bu senetle kusacak ve intikamýný alacak gibi görünüyordu. Unutmamýþtý, babasýnýn sol ayaðýna sýkýp da kendisini sakat býraktýðýný. Kalktý, sol ayaðýný çeke çeke yürüdü gitti.

Topallýn karýsý da kendisi gibi sinsi ve kinciydi. Sol ayaðýnýn öyküsünü Topal’dan dinlemiþ, için için kayýnpederine kin güdüyordu. Topal Osman, evine gelince senedi karýsýna verdi, karýsý da iyi bir yere sakladý. Pamuk zamanýný öyle bir beklemeye baþladýlar ki sanki çok uzaklardan bir sevdikleri gelecek de hasret gidereceklerdi. Pamuk zamaný bir gelsin hele, görecekti Biberlilerin Þakir. Topal, hemen bir avukata danýþýp dört yüzmilyon liralýk bir senedin icraya verilmesi halinde ne kadar faiz getireceðini öðrendi. Masraflarla birlikte üçyüzellimilyon lira daha getiriyordu, bu senet. Kendisine yeni bir araba almak için hemen hesap yapmaya baþladý. Karýsý da intikamýný aldýrmak için sürekli fiþekliyor, ne yapýp edip senedi icraya vermesini istiyordu Topal’dan.

Amik Ovasýnda, herkes iþinde gücündeydi. Kimisi pamuk suluyor, kimisi çapasýný yaptýrýyor, kimisi amelyelere yer hazýrlýyordu ve mevsim gelip çattý. Urfa’dan gelen amelyeler pamuk toplamaya baþladýlar. Biberlilerin Þakir’in tarlasýndaki pamuklarý da toplayýp harallara doldurdular. Þakir, pamuklarý Reyhanlý’ya götürüp fabrikaya verdi. Bir miktar avans alýp geri kalaný için de iki ay sonrasýna çek aldý. Aldýðý avansý bir kýsým borçlarýna verdi. Kooperatiften aldýðý kredi borcunu da kapatýp bu yýl tüm borçlarýný temizlemek istiyordu. Gece gündüz uyumuyor, borçlarýný düþünüyordu Þakir. Topal, her hafta sonu gelip gidiyor, geliþmeleri yakýndan takip ediyor ancak paradan, puldan, senetten hiç mi hiç sözetmiyordu. Aradan iki ay geçti, Þakir, çekini tahsil etti. Tüm borçlarýný ödeyip evine döndüðünde, ondan mutlu hiç kimse yoktu belki de. Ovadaki tüm pamuklar toplanmýþ, amelyeler memleketlerinin yolunu tutmuþlardý. Diðer köylüler de cücükçülerden aldýklarý paralarý ancak ödeyebilmiþlerdi. Hattâ kimileri kapýsýndaki ineklerini de satarak borçlarýný kapatabilmiþlerdi. Faize para veren cücükçüler de bu yýl köþeleri dönmüþlerdi.

Topal Osman, bir hafta sonu karýsýyla birlikte Karahöyük köyüne geldi. Akþama kadar yiyip içip oturdular. Anasý, döne döne hizmet etti geliniyle oðluna. Evlerine dönmek üzere kalktýklarýnda Topal, babasýndan parasýný istedi. Þakir, neredeyse gülecekti. Nasýl olmuþ da bu borcunu unutmuþtu? Piyasaya olan borçlarýný ödemiþ, elinde bir kuruþ para kalmamýþtý. Düþündü kaþýndý: “Sen yabancý deðilsin. Senin paraný gelecek yýl versem olmaz mý?” dedi. Topal, parasýný almaya kararlýydý: “Olmaz. Pazartesiye bana para lazým. Bul buþur, ver benim paramý.” dedi dayattý. Kapýnýn önüne çýkýp topal ayaðýna ayakkabýsýný geçirirken: “Ödemezsen icraya vereceðim senedini.” dedi ve sinsi sinsi yürüdü. Firik karýsý da Topal'ýn koluna girip iyice sokuldu fýsýldaþarak yürüyüp gittiler. Þakir'i bir düþüncedir aldý. “Nerden bulup ödeyeceðim ben þimdi bu parayý? Þimdiye kadar benim evimin önüne icra memuru gelmedi. Elalem ne demez? Öleyim daha iyi benim için.!” dedi kendi kendine. Yattý amma uyuyamadý. Sabaha kadar yatakta bir o yana, bir bu yana beþik gibi döndü durdu.

Biberlilerin Þakir'in oðlu Topal Osman’dan borç para aldýðýný tüm köylü biliyordu. Zamanla dilden dile yayýldý ve tüm ova halký duydu bunu. Þakir'in tek korkusu milletin diline düþmekti. Zaten millete dedikodu malzemesi lazýmdý, bu da onlar için bulunmaz bir fýrsattý. Dün geceden beri düþünüyor, bir çare arýyordu. Cücükçüden alýp ödese, cücükçüden aldýðý parayý birkaç yýlda anca öder, batar giderdi. Baþka birinden borç istese, zaten kimsede para yoktu. Bu piçin eline düþmektense birkaç dönüm tarla satýp kurtulmak daha iyiydi. Þakir, ellibeþ yaþýndaydý ama kendini yüzon yaþýnda hissediyordu þimdi. Ýnþaat iskelesi gibi birden çöküvermiþti. Oðlunun bu yaptýðýný bir türlü kabullenemiyor, kendi kendine: “Vay be. Sen Kore'lere git, oralarda gavurla mücadele et, gel Amik Ovasý'nda yuvaný yurdunu kur, kendi ç….ünden düþen bir piçle baþedeme. Olacak iþ deðil.” diye söylenip duruyordu. Sabahýn köründe evden çýkýp vurdu kendini tarlalara doðru. Köyün içinden geçerken hiçbir yere bakmadý. Birinci sigarasýndan bir tane çýkarýp yaktý. Yine kendi kendine: “Vay avradýný s….imin piçi vay! Borcumu ödemezsem senedimi, icraya verirmiþ, tarlama haciz getirirmiþ, vay kahpe dölü vay! Seni doðuranýn da …….” sövüp sayýyordu. Sinirinden þapkasýný çýkarýp çýkarýp giyiyordu. Aðzýna giren tütün kýrýntýsýný “Tuh len!” deyip tükürdü. Sanki piç Osman'ýn yüzüne tükürüyordu. Karahöyük köyüyle Uzunkavak köyünün arasý birkaç kilometreydi. Uzunkavak, bir tablo gibi yemyeþil görünüyordu karþýda. Tarlasýna gelince durdu. Uzun uzun baktý. Kenarýndan birkaç dönümünün satýlmýþ olduðunu düþündü birden. Hemen yanýna gelecek olan yabancýyý düþündü. Kaç yüzyýllýk ata topraðý satýlacak mýydý þimdi? Helva gibi olmuþ topraðý çiðneyerek tarlanýn içine doðru yürüdü. Pamuk çöplerini çiðneye çiðneye bir arkýn baþýna gelip durdu. Þapkasýný ve ceketini çýkardýktan sonra oturup bir sigara daha yaktý. Eline aldýðý bir pamuk çöpü ile topraðý kazarak düþüncelere daldý. Ne darda, zorda kalmýþtý da ata topraðýnýn bir karýþýný bile satmamýþtý. Herkes sýkýldýkça birkaç dönüm tarla satýp yemiþ, oðlunu evlendirmiþ, kýzýný çýkarmýþtý ama Þakir asla bir metre bile yer satmamýþtý… Birden aklýna bir fikir geldi Þakir’in. Yüzü birden gevþedi. Ýçinden: “Tarlayý satmaktansa bu gavvatýn öteki ayaðýna da sýkýp, gidip mapus yatar çýkarým.” dedi ve baþýný sallayarak bu fikrini onayladý. Ayaða kalkýp tarlanýn içinde gezindi. Sonra dört bir tarafýný dolaþarak anýlarýný tazeledi. Az mý emek vermiþti bu tarlaya? Herkesin gözü bu tarladaydý zaten. Öyle verimliydi ki taþ eksen yeþerir cinsinden. Pamuðu kaldýr, buðdayý ek. Buðdayý kaldýr, darýyý ek. Hiçbirine yok demez, yeþertirdi. Bu tarla, Kore cephesi gibi bir Emek cephesi olmuþtu Þakir'e. Gündüzleri çapacýlarýn baþýný beklemiþ, geceleri su sulamýþ, çok emek vermiþti bu tarlaya. Tamtamýna yetmiþ dönümdü bu tarla. Evi, malý, mülkü, geçmiþi, geleceðiydi Þakir'in. Nasýl satabilirdi topraðýný? Gözlerinden yaþ geldi birden. Elinin tersiyle gözyaþlarýný sildi, burnunu çekerek topladý kendini. Arkýn baþýna geldi tekrar. Ceketini, þapkasýný alýp topraðýný çýrptý, giydi ve tekrar yola çýktý.

Köyün mallarý da bu tarafa doðru geliyordu. Demek köylüler uyanmaya baþlamýþtý. Her sabah uyandýklarýnda mallarýný köyün meydanýna toplar, sýðýrcýya teslim ederlerdi. Þakir, nereye ve kime gittiðini bilmeden Uzunkavak'a doðru yürüdü. Mezarlýðýn yakýnýndaki çeþmeye geldiðinde yorulmuþtu. Elini yüzünü yýkayýp oturdu ve bir sigara daha yaktý. Her sabah karýsýnýn ýsýtýp getirdiði bir bardak sütü içmeden asla sigara yakmazdý. Bu, aç karnýna içtiði üçüncü sigaraydý. Bu piç, Þakir'in baþýna kimbilir daha neler getirecekti? Biraz dinlendikten sonra kalkýp tekrar yürüdü. Hasat sonrasý Amik Ovasý bomboþ kalmýþtý. Oysa pamuk zamaný binlerce amelye gelir, kadýn, erkek, çocuk, araba, at, eþek olurdu ovanýn her yerinde. Ruhu sýkýldý birden Þakir'in. Sanki yeryüzünde tek baþýna kalmýþ gibi bir duygu egemen oldu içine. Dertleþecek birisini arýyordu. Az ileride solda Deli Ali'yi gördü. “Selamünaleyküm Ali Aða.” diyerek selamladý Ali'yi. Deli Ali: “Aleyküm selam Þakir Aða. Zabah zabah nereye böyle? Hele gir içeri biraz soluklan.” diyerek söðüdün altýna davet etti. Deli Ali'nin evinin önündeki selvi söðüt, pek güzel gölgelik verirdi. Yapraklý dallarý yerlere kadar eðilmiþ, Japon geyþasý gibi selamlardý gelenleri. Deli Ali buraya bir tahta masa ve birkaç tahta sandalye koymuþtu. Sabahtan akþama kadar burada oturur, çayýný kahvesini içerdi. Söðüdün üstüne konan kuþlar, sabahtan akþama kadar konser verirlerdi sanki Deli Ali'ye. Kuþ sesleri adeta insanýn ruhuna masaj yapar, yumuþatýr, rahatlatýrdý. Deli Ali, zayýf uzun boylu bir adamdý. Yeþil kurbaða gibi gözleri hemen dikkat çekerdi. Yýllar önce Ýskenderun'dan gelip yerleþmiþti Uzunkavak'a. Artýk Amikli olmuþtu. Zaten Amik’te kimlere yer yoktu ki Deli Ali'ye olmasýn.

Þakir, Deli Ali’yle birlikte bahçeden içeri girip söðüdün altýndaki sandalyelerden birine çöktü. Deli Ali, karýsýna seslenerek: “Gýýz! Çabuk iki gayfe yap getir!” dedi. Karýsý: “Tamam Ali Aða!” diye cevap verdi. Deli Ali, “aða” sözcüðünden büyük keyif alýrdý. Karýsý da ona hep böyle hitabederdi. Deli Ali, zamanýnda çok gün görmüþ birisiydi. Ýskenderun’da yemiþ içmiþ, hayatýný yaþamýþ, tüm varlýðýný bitirince de çoluðu çocuðu toplayýp Uzunkavak'a kaçýp gelmiþti. Köyün hem bekçiliðini, hem de muhbirliðini yaparak geçinip gidiyordu. Sinsi bir adamdý Deli Ali. Hem köylüden geçinir, hem de köylüyü ihbar ederdi. Herkes, onun yanýnda birþey söylemeye korkardý. Ne duyarsa hemen karakola gidip söylerdi çünkü. Deli Ali, hemen ne kadar pamuk çýktý, kime verdin, ne kadar para aldýn gibi sorularla Þakir'i yokladý. “Borç harç kaldý mý bu yýldan?” filan, altýný üstünü sordu Þakir'e. Sanki herþeyi biliyordu da Þakir'in yarasýný deþiyordu. Þakir aslýnda dertleþecek birini arýyordu ama o kiþi Deli Ali deðildi. Öylesine cevaplar verip geçiþtirdi. Kahvesi geldiðinde bir sigara daha yaktý Þakir. Deli Ali: “Gayfaltý etmedinse birlikte edelim Þakir Aða. Ben de yemedim inan ki.” dedi. Þakir, yok mok dedi ama acýkmýþtý da. Aç karnýna sigara içmekten dili zehir gibi acýmýþtý. Deli Ali'nin karýsý o sýrada kahvaltý sofrasýný getirip masaya koydu. Tam onlar kahvaltý edecekken Þakir gelmiþti anlaþýlan. Taze tandýr ekmeði, Kuseyr zeytinyaðýna konmuþ keþ, yeþil zeytin, biber salçasý ve tuzlu yoðurt vardý sofrada. Deli Ali, tandýr ekmeðinin yarýsýný bölüp Þakir'in önüne koydu ve “Buyur Þakir Aða. Allah ne verdiyse yiyelim.” diyerek sofraya buyur etti. Sessizce yemeye baþladýlar. Köyde birçok evin önünde tandýr bulunurdu. Fýrýndan pek ekmek almazlar, bu tandýrlarda kendileri tandýr ekmeði ve biberli ekmek yapýp taze taze yerlerdi. Ali'nin karýsý, çaydanlýðý da getirip masanýn üstüne koydu. Bardaklarý doldurduktan sonra bir kenara dikilip bekledi. Deli Ali, bir yandan kahvaltýsýný yapýyor, bir yandan da Þakir'in derdini anlamaya çalýþýyordu. Þakir, sýr vermemek için lafý döndürdü dolaþtýrdý. “Ahmet bu yýl da aday mý gene?” diye sorarak konuyu Uzunkavak muhtarý Ahmet Kerreoðlu'na getirdi. Deli Ali: “He. Gene adaymýþ diyorlar. Karþýsýnda Araplardan, güçlü bir aday var ama gene de Ahmet þanslý diyorlar. Ahmet'in yüzü yumuþak. Arap, Türk, Kürt demeden herkesin iþini yapýyor. Verirlerse ondan verirler bu sefer de. Amma ben bu sefer Ahmet'e vermeyeceðim. Araplara vereceðim. Görsün bakalým! Bana bakmýyor Þakir Aða!” dedi yeþil gözlerini pörtleterek. Þakir, hafifçe gülümsedi. Deli Ali'nin karýsý, baþlarýnda bekleyip çaylarý bittikçe doldurdu. Kahvaltýlarýný yapýp bitirdiklerinde de hemen tepsiyi alýp götürdü. Geri gelip masayý sildi. Tekrar çay demlemek için çaydanlýðý da alýp gitti. Amik Ovasýnýn büyüðü küçüðü, misafire son derece saygý gösterir, hürmette kusur etmezlerdi.

Deli Ali, tütün tabakasýný çýkarýp kaçak tütünden iki tane sigara sardý. Birini Þakir'e verdi, diðerini kendisi yaktý. Deli Ali, biraz da köylüleri þikayet etti Þakir'e. Onlar da bakmýyorlardý Ali'ye. Deli Ali, atmýþ yaþýndaydý ve hiçbir iþ yapmýyordu. Beþ çocuðunu, köylülerin verdiði unla, bulgurla geçindiriyordu. Çocuklarý, yaz aylarýnda pamuk çapasýna ve pamuk toplamaya giderlerdi. Hasat sonrasýnda da afara yapýp satarlardý pamuklarý. Kýt kanaat geçiniyorlardý. Köylüler, Deli Ali'ye acýrlar ama bir o kadar da sevmezlerdi. Çünkü Deli Ali, yediði çanaða sýçanlardandý. Haindi. Köylülerin her bir yaptýðýný, silahýný, býçaðýný, kavgasýný, dövüþünü hemen karakola bildirirdi. Yemin billah ederdi ama çoðu kez onu karakolda görürlerdi. Uzun uzun köylüleri de þikayet ederken karýsý, yeni demlediði çayý getirip masaya býraktý. Deli Ali, demliðin kapaðýný açýp kaþýkla bir karýþtýrdý çayý. Sanki bir an önce çöksün de içelim diye acele ediyordu. Deli Ali'nin evinin önünden bir su çýkardý ki buz gibi. Herkes bu çeþmeden su doldurur, götürürdü evine. Uzunkavak ve Karahöyük köylüleri, tuzlu su içmekten býkmýþtý. Deli Ali’nin þansýndan olsa gerek evinin önünden çýkan su, son derece tatlý ve yumuþaktý. Evinin kenarýnda tarlasý olanlar da sondaj vurmuþlar ancak ayný tatlýlýkta suyu bulamamýþlardý. Deli Ali, bardaklarý doldururken: “Çay da çay olmuþ ha!” dedi. Amik Ovasý'nda herkes, Suriye’den gelen kaçak çayý içerdi. Deli Ali de kaçak tütünüyle beraber hep bu kaçak çaydan içerdi. Deli Ali, tüm Amik Ovasý’nýn sýrlarýný bilirdi ama hiçbir þey bilmiyormuþ gibi davranarak köylülerden bilgi alýrdý. Þakir'den de birþeyler öðrenmek istiyordu ama Þakir'in birþeyler anlatmaya hiç niyeti yoktu. Kendi derdine düþmüþ, kurttan kuþtan yardým ister gibi bir hali vardý. Deli Ali, ne yaptý ne ettiyse bugün Þakir’i konuþturamadý. Þakir, söðüt aðacýnda cývýldaþan kuþlarýn sesini dinleyerek çayýný bitirdi ve: “Bana müsaade Ali Aða.” diyerek kalktý. Deli Ali: “Benim bir iþim yok Þakir Aða. Oturalým.” dedi ama Þakir: “Saðol Ali Aða. Kesene bereket, atana rahmet. Köye gelirsen bize de buyur. Beklerim.” dedi ve tekrar yola çýktý. Þapkasýný gözlerinin üstüne indirip ellerini arkasýna baðladý ve dalgýn dalgýn, Kumlu'ya doðru yürüdü.

Þakir, köyüne dönmeyi düþünmüþtü ama ayaklarý onu Kumlu'ya doðru götürdü. Kumlulular ile Reyhanlýlar arasýndaki husumetten dolayý Kumlu, Turgut Özal’ýn döneminde ilçe yapýlmýþtý. Ancak hiçbir zaman köy olmaktan kurtulamamýþtý. Bir muhtar belediye baþkaný vardý, baþka da bir þeyi yoktu.. Güneþ, iyice yükselmiþ, ovayý ýsýtmaya baþlamýþtý. Amik Ovasýnda geceleri hafif bir esinti olurdu ancak dik inen güneþ, sabahtan akþama kadar ovayý yakar kavururdu. Þakir, adýmlarýný biraz hýzlandýrdý. Ahmet Yesevi Camisi’nin yanýndan geçerek çarþýya ulaþtý. Kahvehaneye gelip dutun altýndaki masaya oturdu ve bir çay söyledi. Aslýnda çaya doymuþtu ama yine de bir çay içmesi gerekiyordu. Az ilerideki söðüdün altýnda da birkaç kiþi oturmuþ iskambil oynuyor, birbirlerine baðýrýp duruyorlardý. Kumlulular, hergün sabahýn köründe kahveye gelir, hemen yerlerini kapar ve sigarasýna oyun oynarlardý. Ortalýða, dürümcü Uður’un seyyar dükkanýndan çýkan kebap kokularý yayýlmýþtý. Kumlu'nun meþhur dürümcüsü Uðun, sabah erkenden dükkanýný açar, közlerin ortasýna bir kuyruk yaðý atýp ortalýðý iþtah açýcý bir kokuya boðardý. Þiþman, ince býyýklý, güler yüzlü bir adamdý. Herkese ana avrat söverek þaka yapar, dürüm satardý. Herkes alýþmýþtý onun þakalarýna. Rüþvanlýlarýn Recep de dükkanýný yeni açmýþ, ekmek dolabýna ekmekleri diziyordu. Fýrýncýlar, erkenden piþirdikleri ekmekleri, bakkallarýn önüne býrakýr giderlerdi. Bakkallar, darabalarýný büyük bir gürültüyle kaldýrýp dükkanlarýný açarlar, sonra da ekmekleri sayarak ekmek dolabýna dizerlerdi. Biberlilerin Þakir, oturduðu sandalyenin önüne bir sandalye daha çekip ayaðýný uzattý. Bir elini de oturduðu sandalyenin arkalýðýna koyup yine dalgýn dalgýn etrafa bakmaya baþladý. Kahveci Þakir’i seyrediyordu. Onun bu düþünceli haline baktý baktý ve: “Ne o Þakir abi'? Karadeniz’de gemilerin mi battý?” diye sorarak düþüncelerini daðýttý. Þakir, birden silkinip “Yok yav!” dedi ve oturuþunu düzeltti. Kolunu masaya koyup çayýný yudumladý. Çayýný bitirdikten sonra parasýný masaya býrakýp Recep'in dükkanýna doðru yürüdü. Dükkana girip çay, þeker aldý, çýktý. Kumlu'nun içinde yürüyen bir canlý cenazeydi sanki. Uzunkavak'ý tam ortasýndan yarýp köyüne doðru yürüdü. Uzunkavak'tan çýkýnca biraz oturup dinlendi. Bir sigara yakýp içti, tekrar kalkýp yürüdü. Eskisi gibi deðildi Þakir. Son günlerde çabuk yoruluyordu. Yaþlanmaya da baþlamýþtý artýk.

Evine geldiðinde elindeki çayý, þekeri mutfaða býrakýp dýþarý çýktý. Asýrlýk sulfato aðacýnýn altýndaki masasýna gelip tahta sandalyesine oturdu. Karýsý, sütünü ýsýtýp masasýna koymuþ, tekrar yatmýþtý. Þakir, soðumuþ süte bakýp “Ýçsem mi acaba?” diye düþündü. “Aman.” deyip vazgeçti. Karýsý biraz sonra uyanýp kalktý. Dýþarý çýkýnca Þakir'i gördü. Yanýna gelip: “Ne o Þakir Aða? Kayboldun gittin. Neredeydin? Sütün de soðumuþ.” dedi. Þakir: “Kumlu'ya gittim.” dedi dilinin ucuyla. Sigara paketini ve çakmaðýný masanýn üstüne koymuþ, sigaranýn birini söndürüp diðerini yakýyordu. Karýsý birþeyler daha soracak oldu ama vazgeçti. Keyfi yoktu Þakir'in. Konuþasý yoktu bugün. Karýsý: “Aç karnýna bu sigara nereden çýktý? Birþeyler getireyim de ye. Açsýn.” dedi. Þakir: “Uzunkavak'ta birine misafir oldum. Orada yedim. Hele gel otur.” dedi. Karýsý bir sandalye çekip oturdu. Kocasýnýn neye sýkýldýðýný biliyordu aslýnda. Þakir: “Seni Reyhanlý'ya göndereyim de þu oðlanla bir de sen konuþ. Þimdi nereden bulup da vereceðim ben bunun parsýný? Söyle, gelecek sene verelim.” dedi. Karýsý: “Gideyim ama bakalým beni dinler: mi?” dedi umutsuzca. Þakir: “Sen git, hazýrlan. Ben de minibüse haber vereyim, gelip alsýn.” diyerek kalktý. Çarþýya gidip minibüste bir kiþilik yer ayýrttý ve gelip evden almasý için þoförü tenbihleyip geri döndü. Yarým saat sonra minibüs evin önüne geldi. Þakir, karýsýný bindirdikten sonra þoföre: “Yengeni bizim Osman'ýn evine kadar götürüver.” dedi. Þoför: “Sen merak etme Þakir emmi. Havuþun önünde býrakýrým. Ne zaman dönecek yenge?” diye sordu. Þakir: “Yarýn sabah döner.” dedi. Þoför, Þakir'in karýsýna dönüp: “Yenge. Sen duraða kadar yorulma. Ben sabah gelir, seni evden alýrým.” dedi. Þakir, minibüsün kapýsýný kapatýp eliyle selamlayarak yolcu etti. Belki parayý gelecek yýla alýr da ben de tarlamý satmaktan kurtulurum diye ümitlenerek çeþmenin yanýna geldi. Elini yüzünü yýkayýp peþkire silindi. Tekrar gidip masaya oturdu. Kafasýnýn içi karmakarýþýktý. Kalkýp eve geldi. Yatak odasýnýn duvarýnda asýlý duran tek kýrma tüfeði ve fiþekliði alýp dýþarý çýktý. Oturup tüfeði temizlemeye baþladý. Yýllar öncesine gitti birden. Osman'ý vuruþunu, Reyhanlý Cezaevinde yatýþýný, topal kalan bacaðý, her þeyi… Yine bu tüfeðe iþ düþecek gibiydi. Yýllarca Kore harbinde çarpýþan Þakir, þimdi bir döle teslim olmuþtu adeta. Yok. Þakir, bu piçi mutlaka vurup gebertecekti. Hele avradý bir gelsinde ne olacak bakalým, bir gösündü önce. Tüfeði temizledikten sonra götürüp yerine astý. Ýyice sýkýlmýþtý. Kalkýp büyük oðlunun evine gitti. Gelini kendisine çok saygýlýydý. “Baba, baba” diye etrafýnda dört döner, hürmette kusur etmezdi. Þakir, kendi evinde bile bulamadýðý huzuru gelininin evinde bulurdu. Öz kýzý gibi severdi bu gelinini. Ne zaman sýkýlsa doðruca onun yanýna giderdi. Gelini, her zamanki gibi: “Hoþgeldin baba. Buyur içeri geç.” diyerek güler yüzle karþýladý. Þakir, içeri girerken: “Çocuklar yok mu kýzým?” diye sordu, gözleriyle torunlarýný aradý. Gelini: “Buralarda oynuyorlar, þimdi gelirler.” dedikten sonra: “Anam nasýl, iyi mi?” diye sordu. Þakir: “Ananý Reyhanlý’ya saldým, Osman'ýn yanýna.” dedi. Gelini, durumu bildiði için daha fazlasýný sormadý. “Ben sana bir kahve yapayým baba.” diyerek mutfaða gitti. Þakir, sabaha kadar uyumamýþ, dönüp durmuþtu. Uykusu geldi ve kanapenin üzerine uzandý. Gelini kahveyi getirdiðinde horlamaya baþlamýþtý bile. Gelini, sessizce kapýyý çekip çýktý.

Topal Osman, kurumun Kumlu þubesinde çalýþýyordu ama Reyhanlý'daki evlerinden birinde oturuyordu. Akþam evine döndüðünde anasý, oturup konuþtu. “Oðlum, babanýn durumunu biliyorsun. Elinde yok, avucunda yok. Üzüntüsünden sabaha kadar uyumadý. Ne yapacaðýný bilmiyor. Osman'a söyle de onun parasýný gelecek sene verelim. Yoksa tarlanýn birkaç dönümünü satmak zorunda kalacaðým. Ata topraðýdýr, yabancýya gitmesin.” diyor. Senin durumun iyi oðlum. Seneye verelim senin paraný.” dedi. Topal, anasýný dinledi ama kimseye acýdýðý yoktu. “O, bana pamuktan sonra vereceðim demiþti. Versin benim paramý. Ben arabamý yenileyeceðim.” dedi. Anasý: “Parasý olsa vermez mi oðlum? Elindeki bütün para borçlarýna gitti. Sen onun oðlusun. Etme böyle. Biz sana vermeyeceðiz demiyoruz ki. Gelecek sene de senin paraný vereceðiz.” diyerek ikna etmeye çalýþtý. Topal: “Gelecek seneye kalýrsa ben senedimi yenilerim.Üçyüzelli milyon fark koyarým üstüne.” dedi. Anasý: “Babandan faiz mi alacaksýn oðlum? Ne olur bir sene idare etsen? Baban zaten iyice sinirlendi. Bak, elinden bir kaza çýkar, baþýna iþ gelir sonra.” deyince Topal, birden sinirlendi. O anda babasýnýn kendisini ayaðýndan vuruþu aklýna geldi, delirdi, kudurdu iyice. “Ya faiziyle öder, ya da yarýn senedi götürüp icraya koydururum!” dedi ve çýktý gitti odadan. Þakir'in karýsý, o gece oðlunun evinde yattý ama sabaha kadar gözünü bile kýrpmadý. Sabah erkenden kalkýp giyindi. Sessizce evden çýkýp minibüs duraðýna geldi. Minibüse binip köyün yolunu tuttu.

Eve geldiðinde Þakir'i, aðacýn altýnda oturmuþ, bekler buldu. Þakir, karýsýn geldiðini görünce hemen ayaða kalktý. Dikkatlice yüzüne baktýðýnda herþeyi anladý ve bir anda bütün ümitleri kayboldu. Karýsý aðýr aðýr yürüyerek gelip masaya çöktü. Olup bitenleri anlattýktan sonra Þakir'in beti benzi attý. Öfkeyle ayaða kalktý ve: “Bu avradýný s…..imin, ölümü benim elimden olacak!” deyince karýsý da ayaða kalktý: “Sakýn bir delilik etme Þakir Aða. Gel otur. Birkaç dönüm tarla satar ödersin. Elini kana bulamaya deðmez. Ver parasýný, ne hali varsa görsün.” dedi. Þakir, sulfatonun altýnda bir o yana, bir bu yana gidip geliyordu. “Vay anasýna! Yüzde yüz cücük istiyor gavvat! Gücükçüler bile yüzde on'la çalýþýyor ülen! Vay kahpe dünya vay!” diye baðýrdý. Birkaç volta daha attýktan sonra: “Bu piç, benden intikam alýyor. Bu, o topal bacaðýnýn intikamýný almak istiyor benden. Bunun kini hiç çýkmadý içinden. Anlaþýldý gayri.” deyip tekrar oturdu. Bir sigara daha yakarken: “Satarým birkaç dönüm, veririm bu itin parasýný.” dedi.

Tüm Amik Ovasý'nda böyle bir evlat yoktu herhalde. Oldum olasý kimse sevmezdi bu piçi. Kimlere kötülük etmemiþti ki? Nice arkadaþlarýnýn ekmeðiyle oynayýp çoluðunu çocuðunu açlýða mahkum etmiþti. Nicelerini kýþýn ortasýnda doðuya sürgün ettirmiþti. Çalýþtýðý kurumda müdür olacaðým diye amirlerine ne sütler, yoðurtlar, peynirler taþýyýp, yaðcýlýk etmiþti yýllarca. Bunun için çok çaba sarfetmiþti ama geçmiþteki rüþvet olayýndan dolayý dosyasý kirliydi. Baþaramamýþtý müdür olmayý. Þakir, tek kýrmayý alýp höyüðe doðru yürüdü. Karýsý endiþelenmiþti ama elinden birþey gelmiyordu. Tarihi Karahöyük, bir uygarlýðýn sembolü olarak orta yerde dimdik ayaktaydý. Þakir, tüfeði doðrultup höyüðün üstündeki kara taþa niþan aldý ve ateþ etti. Sanki taþ deðil de Piç Osman'dý ateþ ettiði. Tam isabet ettirmiþti. Boþ fiþeði çýkarýp yenisini doldurdu. Ayný yere bir kez daha ateþ etti. Bu defa taþýn hemen yanýna isabet etti ve küçük bir toz bulutu kalktý yerden. Höyüðün oradan Afrin'e doðru yürüdü. Toprak yoldan çýkýp durdu, Afrin'i seyretti. Kenarlarýndaki yýlgýn aðaçlarý yemyeþildi. Kamýþlar, otlar Afrin Nehrinin dekoruydu adeta. Etrafta atlar, koyunlar yayýlýyordu. Afrin, Terzihöyük'e doðru sessizce akýp giderken Þakir, düþünüyordu. Acaba bu piçin istediði paraya senedi yenilemeli miydi, yoksa cücükçüden mi para alýp verseydi? Cücükçü daha hesaplýydý kendisine göre. Topal, yüzde yüz koyuyordu üstüne. Bu ova birgün yýkýlýrsa faizcilik yüzünden yýkýlacaktý zaten. On lirasý olan, hemen bankaya cücüðe yatýrýrdý bu ovada. Yoksul da faizle uðraþýrken ömrünü bitirirdi. Gücü yeten yeteneydi. Kim kimi yerse hesabý yapýlýyordu bu ovada.

Þakir, ikindi vakti evine döndü. Yine aðacýn altýndaki masaya oturdu. Karýsýnýn getirdiði yemekten, zorla da olsa bir iki lokma yedi. Peþinden hemen sigarasýný yaktý. Karýsý, sofrayý kaldýrdýktan sonra demlediði çayý alýp getirdi ve bir sandalye de kendisi çekip oturdu. Þakir, çayýný yudumlarken karýsýna: “Tarlanýn birkaç dönümünü satýp bu itin parasýný verelim. Ben þimdi muhtarýn yanýna gideceðim. Bizim tarlaya bir müþteri bulsun.” dedi. Karýsý, tarlanýn satýlacaðýna üzüldü ama Þakir'in, Osman'a kötü birþey yapmayacaðýna da sevinerek: “Satarsan sat Þakir Aða. Ver þunun parsýný kurtul.” dedi. Þakir: “Tanýdýk birini bulsak da þartlý satsak daha iyi olur. Ýlerde param olursa tarlamý geri almak istiyorum.” dedi. Karýsý: “Öyle birini nereden bulacaðýz ki? Herkes aldýðý malý geri verir mi?” dedi Þakir'e. Tarla satmak Þakir için o kadar zor birþeydi ki bunlarý söylerken içinin yaðlarý eriyordu. Sanki namusunu kirletiyormuþ kadar aðýr geliyordu Þakir'e. Çayýný isteksizce içtikten sonra yavaþça yerinden kalktý ve muhtarla konuþmak üzere aðýr aðýr yürüdü gitti.

Þakir'in beþ dönüm tarla satmak istediðini, kýsa sürede tüm ova halký duydu. Zaten bir çay tabaðý kadar küçük olan ovada, ostursan duyulurdu. Alýcýlar gelip gitmeye baþladýlar ancak gelenlerin çoðu cücükçüydü. Cücükçüler de tarlanýn tamamýný almaya çalýþýyorlardý. Topal Osman da tarlanýn satýþa çýktýðýný duymuþ, yýllarýn intikamýný almanýn mutluluðunu yaþýyordu. Aslýnda it gibi korkardý babasýndan. Yampiri Yumpiri yürürken hep babasýnýn sýktýðý fiþeði düþünmüþ, intikamýný almak için ne yeminler etmiþti için için. Þakir, tarlanýn satýþa çýktýðý günden beri yemeden içmeden kesilmiþ, güneþte kalmýþ kaya tuzu gibi erim erim eriyordu. Kumlu'da, Reyhanlý'da, Kýrýkhan'da, tüm köylerde, kahvehanelerde, evlerde, iþyerlerinde hep, Topal'ýn babasýna yaptýðý konuþuluyor, Topal'a lanetler yaðdýrýlýyordu. Bir süre sonra tarlanýn beþ dönümü satýldý. Þakir, o gün öldü öldü dirildi. Karýsý: “Lanet olsun böyle döle. Cümle aleme rezil etti bizi.” diyerek günlerce aðladý. Ama Topal Osman, hiç utanmadý, arlanmadý, sýkýlmadý.

Þakir, birgün parasýný vermek için Osman’ý çaðýrttý. Topal, karýsý ve çaðýrmaya gidenler çýkýp geldiler. Þakir, tamamý dörtyüzmilyon lira olan banknotlarý birer birer saydýktan sonra: “Al paraný, ver senedimi!” diyerek Topal’a uzattý. Topal, bir paraya, bir da babasýna baktýktan sonra: “Sen benim paramý zamanýnda vermedin. Ben þimdi bu senedi icraya versem yediyüzellimilyon alýrým senden. Yediyüzmilyon ver, senedini vereyim.” deyince Þakir çýldýrdý. “Senin ananý avradýný” diyerek fýrlayýp yatak odasýna doðru koþuyordu ki karýsý önüne geçti. Hemen köylüler de kalkýp Þakir'i tuttular. Þakir, sövüp saydýktan sonra sýrf, elini kana bulamadan defolup gitsin diye yediyüzmilyonu verip senedini aldý ve Topal'ý da karýsýný da s….tir etti evinden. Topal’la karýsý, sinsi sinsi giderlerken Þakir, arkalarýndan: “Seni evlatlýktan reddediyorum. Bundan sonra gözüme görünme! Anam avradým olsun vurur gebertirim seni!” diye baðýrdýktan sonra karýsýna ve köylülere dönüp: “Cenazeme bile koymayacaksýnýz bu piçoðlu piçi!” dedi. Köylüler bile dayanamayýp: “Senin gibi evlat olmaz olsun. Lanet olsun ülen sana, bir daha bu köye ayak basma.” diye baðýrdýlar arkasýndan. Sakinleþinceye kadar da Þakir'i yalnýz býrakmadýlar.