Hangi düþ’ ün yerlisisin, sevgili usum ve hangi ruhun yanýp sönen mavi tesellisinde saklýsýn, benden önceki unutulmuþluðunla tavan arasýnda gezinen bir hayalet misin yoksa?

Ýçimdeki minik kedi yavrularý týrmalarken midemi ve açlýðýn hin duvarlarýnda kendimi bir bardak suyla avuturken…

Teselli babýnda sesleniyorum sana ve tecelli olan huzura dokunuyorum usulca: neresinden baksan en fazla bir saati geçmez ruhumun takýldýðý bu huzur denen bulut sonra efkârýma yenik düþer ve yeniden eriþirim önceki yaþantýma.

Bir hayatým varsa delik deþik ve yamadýðým gözyaþlarýma eþlik eden o asalet…

Hýrpani bir düþün fazlasýdýr içimde saklý onlarca rivayet.

Mevsimin tanrýsý güneþ ve unutulmuþ gülücüklerim.

Yabancýlarýn gelip geçtiði usumun koridorlarý: hem dünde saklý hem andan firar eden ve yarýnýn düdüklü tenceresinde piþmeyi bekleyen bakliyat gibi ruhumu zýmparalayýp ulaþmayý dilediðim o pürüzsüz yüzey ve mutluluðun ihbarý…

Çalýnmýþ hayallerimden sonra uzun süre kendime gelememiþ iken arpacý kumrusu gibi düþündüðüm uzun ve kat izli hayat çeþmesinden akan suyun da garantisini verdiði o gözyaþý ve iþte sular seller gibi ezberlediðim bunca dokümandan sonra iç sesimi dinleyip de kayýt altýna aldýðým duygularýn fýtratýma uyumsuzluðunu nasýl da güncelliyorum.

Ýçim ezilirken kuþluk vakti.

Uykudan firar eden rüyalarýmýn þiirlere eþlik ettiði.

Belki de ölümü düþlediðim günün yatýya kalan hüznünde büyülü sesi kuþlarýn hayatý cennete dönüþtüren o kanat çýrpýþlarý ve iþte yeniden saymaya baþlýyorum baþtan sona ezberlediðim bir metnin hayatýma renk katacaðýný düþlediðim her nüktedan cümlesinden alýntý yapýyorum sözüm ona ve hikâyemi yazýyorum yeni baþtan.

Sonlanmasý an meselesi iken kalemi fýrlatýp yapraklarý parçaladýðým.

Mutlu sona saniyeler kala ihbar edilen iç sesimden suçlanýp tutuklandýðým bir ömrün de perde arkasý belki de yazmaya cesaret edemediðim ne varsa ifþa etmekse en derindeki sýrlarý ve gizemi ve uçuþan etekleri rüzgârýn yoksa rüzgâr mý içime esen sözcüklerin büyüsüne kapýlmýþ bir gazel gibi yüreðimi titreten…

B/öldüðüm heceler.

Kafiyesi uyumsuz bir þiirden çaldýðým nakarat.

Belki de üþenmeden baþa dönüp istikrarla yâd ettiðim mazimden derleyip topladýðým hikâyeler.

Radarý ömrün elbet tutuklu kaldýðým sevginin vukuatý iken imkânsýzlýkla cebelleþip yalnýzlýðýn duvarlarýna çizdiðim resimler.

Bir patika ise az evvel adýmladýðým derken parantez açýp sorguladýðým hayatýn tokat gibi yüzüme çarptýðý yoksa baþa döner miydim ben durduk yere her þeyi es geçip de neyi deðiþtireceðimin garantisini verebilirdim içimdeki yetime?

Düþlerimin kýyýsýnda gezerken rastladým ona…

Rastladýðým aslýnda restleþtiðim kendimden bir önceki bendi artýk kaç ben saklýysa içimde ve içerlediðim kadar dýþ sese iç sesimi bu kadar seveceðim gelmezdi asla aklýma zaten akýl dediðin ne?

Arka plana itilmiþ binlerce bilgi ve duygu bildirgesi adýna alt bellek denen elbet üstü örtülü bir masa tüm kirleri kabarmýþ ve kokmaya baþlamadan iþlevine son verilmiþ…

Bellekte saklý onca hatýrat ve yankesici düþler ve zýpkýn gibi gerçekler artýk neye meyyal veriyorsa bir içimlik duygular ve düþünceler ve kýsýtlý bir zaman ayrýlmýþ iken biz insanlara mutluluk adýna.

Mutluluðun bakiyesi ise yýllanmýþ insanlar ve duygular artýk bizden birer parça olmuþken sonra da parçalara bölündüðümüz elbet uyruðu olmayan acýlar ve iç açýnýn sükûneti ile dýþa sýzan bir gülüþ gibi ya da hýçkýrýk ve gözyaþý: sinsi ve simasý tanýdýk ama görmezden geldiðimiz bekçisi akýl denen hapishanede terbiyeli çocuklar gibi sýraya girmiþ ve ellerinde okul çantasý bir örnek giyinmiþ dünün mirasý iken siyah beyaz fotoðraflarda kalmýþ mazimiz.

Taziyelerimi sunuyorum güne.

Gecenin temennisi iken birkaç satýr karalamak ve güne ermeden gece de yitmeden yazmalýyým ölü günün ruhundaki karartýdan yola çýkýp da aydýnlanmak ve aydýnlatmak adýna hayatý.

Ruhuna Fatiha okuduðum ölüler gerçi gelmeleri an meselesi ama ve ben kabirlerine gidemediðim gibi gelmelerini de temenni etmiyorum ve rüzgârsýz bir havada oynaþan perdeleri gördüm mü baþýmý yorganýn altýna sokuyorum ve Besmele çekmeden dalamýyorum uykuya.

Farazi bir iklim geceye eþlik eden aslýnda anda saklý farklý mevsimler ve uðultusu rüzgârýn susup da yaðmurun þýkýrtýsýna tanýk oldum mu derin bir nefes çekip içime oh, diyorum ve mis gibi kokan toprak kokusuyla kendimden geçiyorum oysaki inþaat halindeki þehrin ortasýnda kokan ne toprak var ne de eþlik eden yaz yaðmuru ve yaþaran gözlerimi silip saksýdaki çiçeði de okþadýktan sonra her þeyi kendi haline býrakýyorum ve kendi halinde bir insan olmanýn meali iken sessizliðim kulaðýmý çekip tahtaya vuruyorum ve el ayak çekilmiþken ortalýktan ses etmeden yürüyorum mutfaða.

Huzurunsa siluetine kolay kolay rastlanmýyor bu yüzden bekliyorum o günü hani huzuruna çýkacaðým günü Yaratan’ýn…

Hasretin uzantýsý belki de kýyama duran iç sesim elbet hasret çektiðim dünümde sýðýndýðým o sakin liman.

Varla yok arasý mutluluða ise perde çektiðim.