Düþ salkýmlarý…

Hani sessizliðin nirengi noktasýnda saklý büyü gibi.

Düþ pekmezi olansa hayatýn savruk ritmi:

Yetindiðin kadar mutlusun, azizim ve yetemediðinden öte baþýný her koyduðunda yastýða mademki barýþýksýn vicdanýnla.

Huzurun kanatlarý var mý?

Varsa kelebekler huzurun sarnýcýnda saklý bir ýþýk mý?

Günü söndüren su gibi ve geceye tutulduðun bazense nutkunun tutulduðu ve iþte baþa dönüp telaþla doldurmak yýllarýn arasýný harcýnsa umut ve sevgi bazen bocaladýðýn illa ki de sabit tuttuðun Ýlahi rotandan sapmadýðýn kadar sadýksýn madem Rabbine.

Gecenin yüzü suyu hürmetine devþirme gölgelerden kaçýp da uzaða bazense dinmek bilmeyen bir siren sesi ve iþte efkarýnla yüzleþtiðin neminde gözlerinin, yolunun her kesiþtiðinde yarýnlara dokunma arzusu harcadýðýn nefesle eþlik etmek illa ki evrenin kalp sesine.

Mahcup hayallerin kayrasýnda, mevzu bahis iken ölümün ön sözü ve dinginliðe duyulasý özlem.

Öznemin üstünü örttüm ve özverimle bir bir sýraladým harfleri bazen suskun bazen þaþkýn ve gürültülü bir göz yaþý efkârýn týnýsýndan firar eden bir isyansa sancýlý mevsimin doðumu ile müjdelendi mutluluðun varýþý.

Düþ iskeletim.

Harcýmsa huzur ve aþkýn asaleti.

Gökte kayýp üç beþ kuþun kanat sesi.

Diviti tükenmiþ meðer bulutlarýn bense dibine vurdum acýlarýn.

Göðsüme saplanan bir þarapnel parçasý adeta kýrýk hecelerden en keskini iken aþk.

Evrelerinde umudun bazen içine düþtüðüm balçýðýn isyaný bense kalp gözümle görebilmekteyim her insanýn içinde saklý olasý o çocuðu ve masumiyeti.

Bak, yine kýpraþtý içimdeki seyyah sözlük oysaki en derine en sonuna saklamýþtým ben aþkýn itirafýný.

Aþikâr yalnýz.

Aþikâr aþka âþýk.

Aþikâr özlemin çalkantýsýnda ruha çekilen perdenin uçuþtuðu bir duvar dibi isyaný gibi saksýya verdiðim suyu tek seferde içine çeken toprak:

Geldiðimiz.

Gideceðimiz de yine toprak.

Hayat ise un ufak olmuþ þehla gözlerinde Þimal Yýldýzýnýn baþým her sýkýþtýðýnda kendime göðün tepesinde bulduðum.

Az evvel çaldý kapým.

Oysaki dündü yüzüme çarpan son kapý.

Açmaza her düþtüðümde açýp kapadýðým kalp gözüm ve inhisarýnda duygularýn bazen soluksuz kaldýðým.

Her kaçýþ.

Aslýnda baþa dönmekse.

Her baþ veren umutsa öykümüze eþlik eden bir hare ise.

Nidalar sonlanmak bilmeyen ve göðün kalp çarpýntýsýnda yeryüzü inlerken.

Þimdi tehir ediyorum gülüþlerimi.

Tarýyorum dalgalý saçlarýmý ve rüzgâra teslim ediyorum ruhumu.

Gövdem ise göçebe bir kuþ gibi bekliyor göç vaktini ama erken olduðunu biliyorum ve yalvarýyorum Rabbime.

Ýçime çeke çeke.

Ýçimi çeke çeke.

Bir içimlik de deðil üstelik yazdýklarým en çok zirveye çýkýp kuþ bakýþý arþýnladýðým arþý.

Hüzünse minvali mevsimin bense kopan yerinden dikiyorum hislerimi.

Muadilimse yaþýn rahmeti her gök delindiðinde biliyorum da cevap bulmayan aidiyet sorumun nerede sonlandýðýný.

Üstümü örten.

Genzimdeki sözcükleri tek bilen.

Þüphesiz kimsesizliðimi yok bildiðim varlýðýmsa katýksýz ihbarý dünümün ve andaki mevcudiyetim ile aldýðým yol önümde uzanan hem daha da çok yolum var kendime ulaþmaya.

Þehre veda ediyor güneþ aslýnda tüm þehirlere.

Yaralý yüreðinde kuþlarýn zuhur ediyor fasýlalar ve fýsýltýlar.

Uyumadýðým kadar beni uyanýk tutansa iç sesim ve iþte rüzgarýn baskýn çýktýðý.

Geceyi terk ediyorum bir sonrakine kadar ve içimdeki ayracý da atýyorum ve iþte ait olduðum yerdeyim üstelik bir ömür ötelenmiþken beni bensizliðimle ve günahýmla sevabýmla katýnda kabul eden.

Her hazan böyleyim ben hele ki içimdeki mevsim aralýksýz hazana denk düþmüþken…