Bazen son yazým diye niyetlenirken.

Bazen en iyisini bu gün yazmalýyým derken.

Bazense baþlýðýný da ayarlayýp koyayým yazýnýn baþýna sonra da kuþ gibi uçuverip göçeyim bu dünyadan derken…

Ama bana tanýnan vakit sonlanmadan böyle bir þeyi yapmaya ne aklým el veriyor ne de içim ve hala yaþamam gerekenleri yaþayacaðýmý bilip sýnandýðýma vakýf ve elimden gelen tüm güçle hayatýma ve kalemime sahip çýkýyorum elbette O’nun rýzasý ve izni ile…

Düþük cümle kurma ihtimalim yok hatta çürük bile olmamalý yazdýðým herhangi bir sözcük.

Veto ettiðim iç sesim günlerdir üstüne üstük iç sesimin sürtük bir kedi gibi göðsümü týrmaladýðý ve ayarýný yapamadýðým o denklem ve de çöken mekanizma.

Ýfa ettiklerimden öte ifþa edemediklerim.

Ýtiraz etme hakkým dahi yokken yaþarken ve de yazarken elbet bir imla hatasýna dahi tahammülüm yokken.

Tahammülsüzlüðüm tavan yapmýþken ve çevremdeki herkes tarafýndan sabrýmýn sýnandýðý ve az evvel annem demez mi?

‘’Olduðun yerde sayýyorsun.’’

Ve iþte kýyametin baþlangýcý olan o somut ve de reaktif cümle üstelik çocukluðumdan beri yüzüme herkesin aralýksýz haykýrdýðý demek oluyor ki zamanda yolculuk yapmanýn zamanýdýr.

Kendimi bildim bileli hep sýnandým ve hep sýnavlara tabi oldu her anlamda üstelik.

Okumanýn verdiði mutluluk ve çalýþkan bir öðrenci olmam bile yetmedi çevremdekilere.

Yaramaz bir çocuktum ama aklý baþýnda bir öðrenci ve özellikle lisede iken matematikte ve fizikte özel ders aldým ve her nasýlda bu hep yüzüme vuruldu.

Benden hiçbir þeyi esirgemeyen ailem ve öðretmenlerim ve ben üniversiteyi derece ile bitirdiðimi dahi fark etmedim elime tutuþturulan derecem ve takdir belgemi ben nasýl görmezden geldim? Elbet sebepleri vardý bunun çünkü kep giydiðim gün törene sadece annem gelmiþti o da ancak kýsa süreliðine babamýn yattýðý yoðum bakým ünitesini bir süreliðine býrakýp da ve ben hayatýmýn en mutlu gününde nasýl içime akýttým gözyaþlarýmý.

Uzun bir süre ise kendimi hep yetersiz gördüm öyle ki geri zekâlý olduðuma yürekten inanmýþtým üstelik Ýngilizce tedrisat ile eðitim veren kurumlarda almýþ olsam da diplomamý asla kendimi zeki ya da baþarýlý olarak görmedim ta ki…

Ek olarak üniversitede okurken asla tadýný çýkarmadým üniversite hayatýnýn.

Aklýma nereden estiyse iþi gücü býrakýp pedagojik formasyona kayýt yaptýrdým ve ders esnasýnda elime tutuþturulan bir testi baþtan savma doldurdum ve ertesi gün elime bu sefer aldýðý not tutuþturuldu alkýþlar arasýnda ve kâðýtta yazan o rakam: 131

Neyin nesiydi bu sahi?

Yaþým deðil doðum tarihim deðil sýnýf numaram hiç deðil ve sorduðumda bölüm baþkaným gülümseyerek yanýtladý:

‘’IQ’un kýzým.’’

Üstün zekâlý olduðuma dair de bir güncelleme yaptý profesör.

Ne yani, kendimi yirmi beþ yaþýna yani o güne deðin geri zekâlý görmüþken bendeniz ve bende ansýzýn hâsýl olan o özgüven duygusu ve öyle bir gaza gelmiþtim ki bölümü birincilikle bitirdim ardýndan son hýzla kendimi kampa alýp bu sefer yüksek lisansý derece ile kazandým.

Bunlar baþarý olarak addedilen faktörler ve sunumlar ama hayatýma yansýma olumlu anlamda olmadý iþte çünkü ben de herkesten üstün performans bekliyordum elbet insan olarak.

Ýnsani özellikleriminse baþýnda geldi insan sevgim ve ben hep sevdim insanlarý:

En baþta sýnýf arkadaþlarýmý sonra iþ arkadaþlarýmý ve bir defa bile sorgulamadým sevilip sevilmediðimi çünkü ben sevildiðime öylesine emindim ki.

Kýsa geçiyorum burayý ve sayýsýz sosyal gruba girip çýktým belki de herkesten çok fazla çünkü özellikle kariyer yapmak adýna girdiðim iþlerde ve çalýþtýðým bankalarda en üst düzey mutluluðu ve sosyalleþmeyi baz aldým ve tüm arkadaþlarýma kocaman bir yanlý yaptým içimi sonuna kadar açýp da baþýma gelmeyen kalmadý.

Evet, üstün zekâm öylesine mesai yapmýþtý ki ve ben çalýþan en saf insan olarak tarihe geçtim.

En azýndan öðrencilerimin sevgisini kazandým çalýþma hayatýmda ama o kadar kýsa süreli mutluluklardý ki bunlar sonuçta Ýngilizce öðretmeni olarak çalýþtýðým kurumlarda ya yönetim ile takýþtýðýmdan ya da mesai arkadaþlarýmdan olumlu enerji almadýðým için nihayetinde de ücretli öðretmenlik yaparken bir de üstüne cepten harcadýðým ve iþte atamam yapýlacakken ansýzýn bir aksilik olup da MEB’den evraklarým geri dönmüþken…

Basit bir hayatým mý oldu?

Belki evet belki hayýr.

Ama ben hep zor bir insan olmayý becerdim bir ömür.

Duygusallýk had safhada ve zekâmla çakýþan hassasiyetin öyle ki duygusallýðýn aptallýk olarak nitelendirildiði ve…

Tüm arkadaþlarýma gönülden baðlanmýþ iken ve de hiç birinin karakterini analiz edemediðim için hep de iç dünyamý açmýþken sayýsýz sýkýntý yaþadým çalýþýrken belki de mutluluðu paylaþmada bulduðum için ve ters tepen bunca þey duygularýn ve zekânýn bir arada infilak ettiði.

Sözcüklerimse bir ömür ýsrarla beni beklemiþken.

Bir ömür de susmaya mecbur kýlýnmýþken hatta þimdi de deðiþen bir þey yok.

Belki de genetik bir suskunluk payýma düþen ve iþte suskunluðumu yazarak giderdiðim.

Bir rötuþsa kalemin diviti.

Bir rövanþsa yazdýklarým bir ömür yaþadýklarýma yansýttýðým ve ben hala lisedeki o saf ve iyi niyetli ve de geri zekâlý kýzým iþte üstün zekâlý olmama vesile olan belki de hayata sevgi ile tutunmak adýna kendimi ve zekâmý arka plana atýp da insan sevgimle týrmanmaya çalýþtýðým o ulu çýnar ve ben sevgimin de karþýlýðýný buldum ve yazarak daha da büyüdü bu sevgim. Adý mý?

Elbette Ýlahi Aþk…

Sevgimle…