Ben...
Mavi göklere kol uzatmýþ,bir aðaç olmalýydým,
Topraktan özgürce fýþkýran su,
Bir balýk olmalýydým gölde,telli ,pullu ,yosunlu.

Ben...
Þiir olmalýydým tüm dillerde,
Ozanlar beni çalmalýydý,gurbet ellerde,
Dudakta duygusal bir öpücük,
Bir böcek ki, benekli,þirin,küçücük...
Bir tablo olmalýydým duvarda,
Bir gonca ki, renk renk açmalýydým kýþta ,baharda...

Ben...
Ak bulutlarý göðüsleyen görkemli bir kuþ,
Kör bir göze yerleþmiþ,mutlu bir bakýþ,
Neyleyim ki,kendimce dar bir dünya kurmuþum,
Ýyimser bir yüreðe ,doðuþtan tutsak olmuþum...
Kýramam zincirleri,çýkamam yüze.
Bu dünya çok zor bana ,kurtulmalýyým,
Gökyüzünde ay ya da yýldýz olmalýyým l

Sevinç Güven DOÐANCAN