Düþlerim maðdur; kimliðimde saklý o mazlum rütbeyi de ellerimle silip tozunu alýp baþýmýn üstüne yerleþtiriyorum ve günüm geceye karýþýyor týpký yaþlarýma eþlik eden cilalý sözcükler gibi.

Yüreðimin astarý yok, Kafka ve ah, o insanlar: astýðý astýk kestiði kesik.

Sanýr mýsýn ki sözcükler dökülürken ben huzura kavuþuyorum, Kafka?

Öncesinde evet. Ya, son zamanlarda?

Zaman aþýmýna uðrayan dostluklar illa ki zamanla bitmesi mi lazým dostluðun?

Hani, hani, kanaviçeler ördüðüm: kanýmýn renginde nicesi bense kalýbýmýn adamý olmaya meylediyorum.

Gerçi cüssemle nasýl bir kalýp çýkaracaksam sonuçta gücüm de bedensel kudretim de bir yere kadar ve ben, ruhumu teminat gösterip yüreðimi de zimmetlemiþken sözcüklere yalýn ayak koþuyorum.

Ne efkârdýr dinen ne hayallerim.

Gerçi hýzýný kesti hayal dünyam ama…

Ývmesi yukarýya dönük bir duygu ise an itibari ile sýrtýmý sývazlayan ve iþte tanrýsal bir taarruz yüreðin dipçiði ile vurulduðum aslýnda kalemimle zehri akýtýp hoþluklar derlediðim.

Zamlý tarifesi insanlarýn isyanlarýnýn ve zanlarýn havada uçuþtuðu.

Düþünüyorum da.

Yoksa üþeniyor muyum gerçek manada?

Öyle ya, fiziksel anlamda kime yeter gücüm þükür ki erkek deðilim yoksa nice olurdu halim…

Racon kesen þehir kabadayýlarý. Trafikte yol vermeyen ya da kaþýnýzdan gözünüzden rahatsýz olan.

Teyakkuzda geçerken hayat ve insanlar tutarsýz yaþarken elbet tutumlu deðilim sevgide ve alabildiðine daðýtýyorum duygularýmý ve sevgimi bol keseden üstelik hazýra dað da dayanýyor çünkü içimde tükenmek bilmeyen bir kaynak var.

Kimi insan saçýna kaynak yaptýrýyor kimi bankalar sayesinde kaynak arayýþýna girip kredi çekiyor ya da kaynak yaratmada baþka metotlara baþvuruyorlar bense bir kere baþ koymuþken hayata iyiden ve güzellikten yana aralýksýz baþa sarýyorum filmi ve sonunu bilsem bile farklý bir son beklediðimden midir nedir, umut ediyorum baþka bir duraða eriþeyim feraha çýkayým diye.

Melodiler var aralýksýz çalan kulaðýmda.

Kulaklarým uðulduyor bazen ama tansiyon kaynaklý bir semptom deðil sadece beni ananlar kulaklarýmý çýnlatýyor ve onlar beni iyi ansa anmasa da hali hazýrda bekliyorum ve de tetiðe basýlý elim bazen teklese de iç sesim bazen takla atan bir kuþ gibi önce kanat çýrpýyorum sonra en alçak dala tüneyip beklemeye baþlýyorum.

Neyi beklediðimi ben dahi bilmezken…

Zýpkýn yiyen bir yunus gibi bazen þen sesler çýkarýyorum vurulduðumun da farkýnda olmadýðým ve ansýzýn görüyorum ki uzatmalarý oynuyor ruhum bedenim.

Saðdýcý olduðum hayat, Kafka ve bil ki senin yaþadýðýn çaða özeniyorum. Kapý duvar iken kimi insan bir de kilit vurmuþlarken dillerine öyle ki bir selamýn karþýlýðýný almadýðým gibi baþýma gelenin de haddi hesabý yok.

Kilitli çekmecesi kalbimin.

Bazen içimin kýyýldýðý.

Bense severek ve yazarak kýyama duruyorum illa ki.

Metazori de deðil hiçbir duygum.

Melankolik hiç deðil en azýndan bir süreliðine gamlandýðým akabinde bir detayda mutlandýðým kýsaca nice gel-git içimde devinen devasa bir aparat bense müstakil yaþantýmda muhatap olmadan da fazlaca insanlarla ve hayatla ara ara dolanýyorum usumun koridorlarýnda kimsenin de görmediði ve duymadýðý.

Caným bu gün defalarca yandý farklý kiþilerdi yüreðimdeki yangýna benzin dökenler üstelik çoðunu tanýmýyorum bile ve mikado çöpleri gibi duygularým daðýlýyor sonra usulca onlarý toplayýp benliðimi yeniden inþa etmek adýna masanýn baþýna oturuyorum ki eþref saatim belki de evhamlý varlýðýmdaki kasýrganýn ardýndan saðlam ne kaldýysa.

Kýrgýn düþlerimden inþa ettiðim devasa bir gemide yolculuk benimki, sevgili Kafka.

Kaptan köþkünde oturmadýðým ve de sefasýný süremediðim bir yolculuk ve asla dümeni gelen talepler doðrultusunda kýrmýyorum.

Gemim su alsa da kovalarca suyu boþaltýyorum denize olmasý gereken yere ve can yeleði sýrtýmda ne de olsa gemideki tek mürettebat benim: hem kaptan hem miço üstelik tek yolcu da benim ve aralýksýz töhmet altýnda iken yaþantým boyunca düþünmüyor da deðilim hani gemiyi terk etmeyi ama…

Ama içim öyle yanar ki ben gemiyi terk etsem ve gemi denizin dibini boylasa ki defalarca dibi görmüþ biri olarak bunu düþünmek dahi kanýmý donduruyor.

Muteber bir iklim olmalýyým ben ve de insan.

Muktedir olan Rabbime her gece yakarýyorum bana yardým etsin diye öyle ki bazen Rabbimden ne isteyeceðimi bilemezken asla da geri çevirmiyor beni akabinde ve gelen yardým nereden geldiðini bilmediðim ve ansýzýn öylesine mucizeler hâsýl oluyor ki.

Ben en küçük asal sayýyým ve de asil.

Bazense yutan sayý/eleman: etkin olan yürek sesim ve çarpýntým edalý bir güzellikse beni bekleyen zaten bende mevcut olan her þey için hamt ediyorum ve bazen gözüm öylesine kör oluyor ki severken…

Kadýn-erkek fark etmeden sevdiðim insanlar hatta dünümde kalmýþken çoðu ve sözcüklerde dokuduðum o kýrmýzý halýyý ayaklarýmýn altýna serip adeta resmigeçit yapýyorum sözcüklerin önünden ve külliyesinden rastlaþtýðým hangi duygu ise kalemin de vidalarýný sýkýp daha da disipline ederken kendimi ve yazma gücümü ve derken olupbittiye geliyor her þey hatta herkes.

Gecenin endamýna yenik düþtüðümse aþikâr, Kafka týpký senin de geceleri nöbet tutup kalemle olan birlikteliðinde yine bizlere tercüman olan yine senken.

Ben olmaný güzel bir tarafý var elbet ne de olsa kendimi aþmak adýna çabalýyorum konu ne olursa olsun. Ayyuka çýkan yazma sevdam ve yalnýzlýðým ve iþte yüreðin perçemine konan yýldýzlar gibi geceyi deþtiðim ve konan kelebekler gibi kelebek ömürlü yazýlar ve þiirler yazýp çizdiðim.

Ve benim bir çizgim var, sevgili Kafka: çok ince bir çizgi ve de sýnýrlarým var ve iþte kimseye izin vermiyorum o çizgiyi geçecekse eðer hele ki sýnýrlarým ihlal edildi mi göz gözü görmüyor.

‘’Hayatta ya tozu dumana katarsýn ya da tozu dumaný yutarsýn.’’(Alýntý)

Hayatýn aslýnda bundan ibaret olduðunu da geç anlamýþken elbet tozu dumana katýyorum çünkü ben ve doðrularým vazgeçilmez bir ikiliyiz.

Hayatta nasýl ki tek doðru var ve de dümdüz bir çizgi ve iþte haybeden uðraþtýðým addedilse de kimi insan tarafýndan ben asla ödün vermiyorum deðerlerimden ve doðrularýmdan.

Bir ikindi vakti demlenmiþken sözcüklerle ve günlerdir dertlenmiþken biliyorum da kaderin asla deðiþmeyeceðini ama ben üstüme düþeni yapmakla mükellefim konu ne olursa olsun akabinde tevekkül edip Rabbime sýðýndýðým.

Bir göl durgunluðunda belki de ettiðim yemin.

Bazense bir rüzgâr gibi hoyrat ve sýra dýþý.

Efkârýn bam teline bastýðým ve ayýrdýna vardýðým insan izlekleri.

Hayatýn defolu yüzü, kalplerin de karanlýðý ve tamah ettikleri her ne ise uzaðýnda olmayý seviyorum da karanlýðýn ve ihtimallerin ve bir ýþýksa bana tutulan biliyorum da o ýþýðýn seçilmiþ en þýk ihtimal olduðunu peþi sýra gerçeðe dönüþme ihtimali ile bir bir sekiyorum sözcüklerde ve afrasýný tafrasýný dinlemeden insanlarýn duymazdan gelip baðdaþ kuruyorum tavaf ettiðim evrende bazen Araf’ta kalmýþçasýna kendimi eksik ve noksan hissetsem de kanayan yaralarýmý daha çok seviyorum.

Çünkü tüm o yaralar ve yanýlmýþlýklar deðil mi ki beni ben yapan ve sevgi iklimini yaþayan yüreðimi de dinç tutan üstelik dinmeyen o yaþa ve neme borçlu iken yaþadýðým hayatý ve tüm yazdýklarýmý.

Sensiz ve sessiz geçen bir günün özeti idi kaleme aldýðým, Kafka ve malum olduðu kadar makul olan tek þey de bu iþte: sevdalandýðým yazma maceram hýz kesmeden bana eþlik ederken ve de beni bana daha da yakýn kýlarken üstelik bir ömür uzaðýnda kaldýðým her þeye herkese de deðerken ve yeterken…