Bir yakamozun çýðlýðýna uyandým.

Gecede saklý sýra dýþý bir rüzgârdým

Ötekileþtirildiðim dipsiz bir kuyu oysaki ben insandým

Ýsyanýmý dindirdiðim

Ýnfaza saniyeler kala gözlerimi açtýðým

Yerli yersiz gürleyen nidalar

Aþkýn haþmetine baþ koyup hayatý adýmlayanlar…

Bir heves etmiþim ki sevmelere.

Nefesimi ise boþa harcamýþým.

Ölü nefsimin önünde saygýyla selamlýyorum içimde saklý kalmýþ masumiyeti ve ben dünyanýn kirlerine ne bulaþtým ne de niyet ettim bulaþmaya. Üstüme bulaþan kini ve kiri soðuk suyla yýkayýp hamt ettim.

Düþlerim vardý bir zamanlar düþündüðümden de fazlaydý sevdiklerim.

Marazi duygulara kapýlanlar öyle ki þeytana dahi pabucunu ters giydirenler benimse ayaklarým çýplak ruhumla firar etmiþtim bedenimden ve yüreðim illa ki teftiþte.

Haraç mezat sevenler düþ iklimleri iken kundaklanan ve gerçeklerin görmezden gelindiði.

Þerit deðiþtiren bir insan bir duygu bazen tutulan nutku evrenin.

Çalakalem yaþamaktan öteydi benimki ki bir ömür kalem elimde hep dans etmiþtim.

Öðrenciliðim bitse de kimliðimi yitirmedim.

Öðretmenlik yapmayý býrakmýþ olsam da bildiklerimi öðretmeyi þiar edinmiþtim.

Methiyeler yaðdýran kimi insan ve sýrasýný savarcasýna hayatýma girip çýkanlar.

Ýzafi bir dehlizde peyda olan karanlýk belki de karartma gecelerinde tokalaþtýðým içimde sönmek bilmeyen o fener.

Feri kaçmýþtý kimi insanýn gözünün ve özünden sapmýþtý da.

Kayrasýnda yalnýzlýðýn hamt ettim ve kaybettiðim kadar hayatta aldýðým her dersi not ettim yine de hata yapmaktan geri durmadým çünkü sevmekti benim en büyük hatam bir de eþlik etti mi güven duygum…

Yýldýzlar kaydý gitti bir bir bense kaybolmaya yüz tutmuþken samanyolunda unvanýmý da saklý tuttum: Þimal Yýldýzýydým gecenin, þiar edindiðimse rahmet ve Ýlahi dokunuþlarý sevginin illa ki aþkla hemhal olduðum bazen tutuklu olduðum hayatta açýlýrken zindan kapým kýsa süreliðine de olsa turladýðým dünya denen dergâh.

Dergâhýmdý dünya evet.

Deliþmen rüzgârýydým duygularýn elbet kaçýnýlmaz.

Metazori bir tutukluluk deðildi bu bilakis baþ koymuþtum sevmeye ve kendi zindanýmda yaþamaya.

Harala gürele severken insanlar bir o kadar sevgisizlikten yakýnan ya da haraç mezat yaþayanlar ve sevginin d/okunuþunda ansýzýn sayýklayanlar.

Sevgiydi þerh düþtüðü kâinatýn ilk insanýn yaratýldýðý günden bu yana ve özlemi idi insanlarýn olasý huzura ve ne yazýk ki bu dünyada asla var olmayan ve þükürler olsun ki maneviyattý yetiþen ve bizler kýyama durdukça ve Rabbe dönük yüzümüzle izinden gittiðimiz iyilik ve elbet yaratýlmýþ en mükemmel insan iken Peygamber Efendimiz, kim oluyorduk da birilerine ahlak dersi veriyorduk?

Öðretiler ve öðrenme gayesi ile yaþayanlar.

Öðrenci ve öðretmen birlikteliði ve iþte yaþamýn merkezinde yanýp sönen o devasa ýþýldak.

Renkten renge girenler.

Rengi olmayanlar.

Kül renginde isyanlar.

Tozpembe bildiðimiz yaþam ve yaþamanýn adý çileye dönüþürken ve de çil yavrusu gibi daðýlan sevdiklerimiz hatta tüm insanlar.

Ýmgeler saklýydý satýr aralarýnda ve imalar.

Ýmha edemediðim bir kötülük ve öyle bir furya ki yaþamak ve bizler tutunmaya çalýþtýkça hayata elimizde kalan derken bir kulp bulup da insanlar öfkelerini kinlerini üzerimize bindirirken sevgiydi illa ki kan kaybeden bazen kan kýrmýzý isyanlar ve insanlýðýn da sevginin de dibi gördüðü.

Örtülü ödenek gibi iken çoðu insan.

Önsezilerimiz bizi uyarýrken ön sözü çoktan yazýlmýþken romanýn hatta romanlar yazýlmýþ iken bizlerdir deryada saklý o tek damla hatta çiy tanesi.

Bazense çið çið birbirini yiyenler ve gýybetin baþ tacý olduðu: masumiyetin ve masum insanlarýn itibar görmediði çünkü yalanlardý baþköþeye kurulan ve bizler cefa çekerken sefasýný sürüyordu insanlar hayatýn.

Ýnsan olmak ve insan kalmak.

Ýnsanlýðýn zedelendiði ve iman gücünden baþka neye tutunabilirdik ki ve neye tutunduk haricinde? Elbet iman gücümüzden aldýðýmýz güç ve sevgiyle eþleþen yüreklerimiz asýlý olduðumuz kadar küreklere bazense bir kürek mahkûmu gibi Ýlahi Adaletini yolunu gözlediðimiz bir de kendi dünyamýzda korunmayan adalet duygusu ile yargýsýz infaza kurban gidenler ve ölen masumlar ve çocuklar ve þiddet gören kadýnlar ve de nicesi.

Bir manevi baský ve psikolojik savaþla mücadelemizin sürdüðü: manevi baský ve mobbing denen illet yüzünden de pek çok insanýn canýnýn yandýðý.

Sadece bu gün olan da deðil.

Yarýn olmaya meyleden.

Yarýndan evvel dünden sonra ve andaki mevcudiyetimiz.

Bir sabah uyandýk ki her þey sonlanmýþtý, dememek için elimizden geleni yapýp azýnlýkta kaldýðýmýz kadar da canýmýzýn yandýðý.

Mükemmel deðildik elbet hiç birimiz ama her birimiz ayrý bir deðerdik: bazen tevazu yüklü bazense burnu Kaf daðýnda ve Allah’ýný bilen her insanýn olmasý gerekeni yaptýðý ve af dilediði…

Yüce Mevla bile kulunu baðýþlarken biz kimdik de birbirimizi töhmet altýnda býrakýp yalanlarýmýza herkesi inandýrýyorduk?

Ne sadece bu gün.

Bir de kayýtsýz kaldýðýmýz dünden bu yana yarýnlarý da kapsayan bir mecrada saklý tutulasý iyi niyet ve içten sevginin de yerlerde süründüðü çünkü bizler sevdiðimiz kadar da fazlaydýk bu dünyaya ne de olsa sevgi de dostluk da zaman aþýmýna uðramýþtý en azýndan miladi takvimde ve günümüz dünyasýnda yaþanan lakin vakit az kalmýþken ve de hesapta diðer dünya da var iken geç deðildi asla da olmalýydý çünkü bizler sadece kendimiz için yaþamýyorduk bilakis insanlýk adýna verilen mücadele.

Ýnsanýn olduðu her yerde gam var/dý madem.

Mademki Allah var gam yoktu ve iþte bizi yoktan var edene teslimiyetimizle baþ koyduðumuz yoldan da dönüþ yokken: erken ya da geç ne fark ederdi ki hele ki kaderimize yazýlmýþ iken bir kez.