M. NÝHAT MALKOÇ

Kur’an, âlemlere rahmet olarak gönderilen son elçinin, Cebrail vasýtasýyla getirdiði, hayatý çepeçevre kuþatan bir hayat kitabýdýr. Birileri onu hayatýn dýþýnda tutmaya çalýþsa da, o; hayatýn en merkezi noktasýndadýr. Zaten onun olmadýðý her yer karanlýktýr, virandýr.

Kur’an, zemherilerde içimizdeki buzlarý eriten, içimizi sýmsýcak eden bir aðustos güneþidir. “Ýnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn’’ hakikatini her dem kulaðýmýza fýsýldayan bir hocadýr. Onun içinde sonsuz sýr ve hikmetler vardýr. Zira o hidayet ve hikmet pýnarýdýr. O, nisyandaki insana hakkýný ve haddini bilmeyi öðretir. Gönüllerimizi imar ve ýslah eder o…

O, insanlýðý karanlýktan çýkarýp nura kavuþturandýr, ahlakýmýzý ziynetlendirendir, noksanlarýmýzý tamamlayandýr. Amellerimizin bize yoldaþ olacaðý zor vakitlerde kabirlerimizi aydýnlatan nurdur. O bir ýþýk deryasý, bir inci ýrmaðýdýr. Rabbanî terbiyenin esaslarý onun her satýrýnýn süsüdür. O Kur’an ki âlemlere rahmet olan Hz. Muhammed(sav)’i inþa etmiþtir.

Kur’an-ý Kerim, maddenin çarklarýnda pörsüyen ruhlarýmýzý diriltendir. Rýzayý ilahiye götüren sýrat-ý müstakimdir. Onun girmediði gönüller gerçekte birer harabeden farksýzdýr.

Kur’an, hazýr bilgiler veren ansiklopedik bir eser deðil, bilginin yollarýný öðretendir. O, kendini Kur'ân öðrenmeye ve öðretmeye adayan “Ashâb-ý Suffa”nýn gözünün nuru, gönlünün sürurudur. O, bir ayaðý cennet üzerinde olan, çelikten saðlam gönül köprüsüdür.

Kur’an, insanýn fýtratýna en uygun hayatý öngörendir. O, vahiy eksenli bir hayatýn temel dinamiðidir. O, kalplerde sevgiye dönüþendir. Ýnsanlýðýn kutlu yürüyüþünün kýlavuzudur.  Varlýðýn ruhudur. O iki cihan saadetini saðlayan mutluluk ve kurtuluþ reçetesidir. Onun gölgesine sýðýnmayanlar, cehennemî ateþlerde kavrulmaya mahkûmdur.

Kur’an hayatýmýzý idame ettirmemizde bize yoldaþlýk eder. O bizim hayat rehberimizdir. O, doðruyu eðriden ayýrandýr. O, darda kaldýðýmýzda bize güç verendir. Þairin dediði gibi “Doðrudan doðruya Kuran’dan alýp ilhamý/Asrin idrakine söyletmeliyiz Ýslamý”

Kur’an, ruhumuza hayat iksiri üfleyendir. O, çekilmez yürek sancýlarýný dindirendir. Çölleþen gönüllerimizi yeþerten rahmet damlasýdýr o… Bizi hayatýn dik yokuþlarýndan alýp selamet düzlüðüne çýkarandýr. Ýçimizden akýp giden, bengisu hükmünde olan duru ýrmaklarýn bembeyaz köpüðüdür. Ruhlarýn mana yoksulluðunu zenginliðe çevirendir. Puslu havalarda önümüzü görmemizi saðlayan rahmanî bir ýþýldaktýr. Sönmeye yüz tutmuþ gönül ocaðýný imanýn çýrasýyla harlayandýr. Tükenmemiþliðin, diriliþin delilidir; gönül bacamýzdan tüten dumandýr. Yalnýzlýðýn ruhumuzu kýskývrak yakaladýðý demlerde bir dost tebessümüyle gelip kapýmýzý çalandýr. Manayla aramýzda engel olan, sýmsýký kapatýlmýþ gönül perdelerini açandýr.

Bir hayat kitabý olan Kur’an, bazen vahþileþebilecek kadar ileri gidebilen insaný frenleyen ilâhî bir mekanizmadýr. Zira iman, insaný insan eder. Vahiyden beslenmeyen ruhlarýn içi boþtur. Böyle bir ruha sahip kiþilerde manevî derinlik aramak beyhude bir uðraþtýr.

Kur’an, hayatý þekillendirendir. Onu evimizin en güzel köþesine, en yüksek yerlere asmak yetmez. Onu anlamadan, derinliðine inmeden, körü körüne okumak da kâfi deðildir. O anlaþýlmak içindir. Dünya, aslýnda güneþin deðil, onun etrafýnda dönmektedir. Mananýn kökü onda saklýdýr. Bu derin mana köküne inmeden hayattaki her þey sýð ve yüzeysel kalacaktýr.

Kur’an Þairi Mehmet Akif, ahir zamandaki müminlerin Kur’an’la iliþkisi hususunda acý ve isabetli bir teþhiste bulunuyor: “Ya açar Nazm-ý Celil’in bakarýz yapraðýna/Yahut üfler geçeriz bir ölünün topraðýna” Oysa Rabbimiz bizi bu konuda uyarýyor: “Ey inananlar, hep birden Allah’ýn saðlam ipi olan Kur’an’a sýmsýký sarýlýn. Hani hatýrlayýn Allah’ýn size verdiði o nimeti ki sizler birbirinizle düþmandýnýz da Allah onunla kalplerinizi uzlaþtýrdý da siz de bu sayede kardeþ oldunuz. Oysaki içinde ateþ dolu bir çukurun tam kenarýndaydýnýz. Ýþte doðruyu bulasýnýz diye delillerimizi böyle açýklamaktayýz.” (Ali Ýmran Suresi Ayet 103)

Kur’an, dünyanýn malýna mülküne tamah etmeyen müminlerin en büyük gönül zenginliðidir. Allah’ýn mübarek elçisi Peygamber Efendimiz onu þöyle tanýtýr: “Kur’ân öyle bir zenginliktir ki, artýk onun ötesinde bir fakirlik ve onun dýþýnda bir zenginlik yoktur.”

Kur’an, hayata hayat katandýr. Kur’ansýz bir hayat basit bir canlý organizmadan ibarettir. Ýnsan hayatýn, Kur’an da gönüllerin ýþýðýdýr. Ýnsansýz dünya nasýl anlamsýzsa imansýz ve Kur’ansýz ruh da öyle anlamsýz ve boþtur. Bedeni ayakta tutan ruh, ruhu da ayakta tutan iman ve Kur’an’dýr. Bu iki hayatî unsurdan mahrum bedenler aslýnda ceset hükmündedir.

Kur’an manevi bir ziyafet sofrasýdýr. Bu sofraya oturanlar ruhlarýný doyururlar. O, kalplerimizin çýrasýdýr. Ondan mahrum kalpler karanlýða mahkûmdur. Bu mübarek kitap, cahiliye toplumundan, insanlýðýn iftihar tablolarý diyebileceðimiz “ashab-ý güzîn”i çýkarmýþtýr.

Kur’an, sözlerin en üstünüdür; ilahî kelamdýr; üslubu en veciz olandýr, mevsimler içinde ilkbahardýr, kalplerin taze baharýdýr. Dünya yaþlansa da o her geçen gün daha da gençleþmekte ve zindeleþmektedir. Bu sancýlý çaðýn kýskacýnda daralan gönüller ancak onun ruhanî ve nuranî ikliminde inþirah bulur. Onun hadimi olmak dünyanýn hâkimi olmaktan çok daha muteberdir. Zira Kur’an, Halik’tan mahlûklarýn en þereflisine yazýlan ilahî bir mektuptur. O, ummanlarý bile içine alan bir ummandýr. Gönlü hasta olanlarýn þifasýdýr.

Kur’an, terbiye eden, iyiye, güzele ve hayra ulaþtýrandýr. Ashab-ý Kiramý insanlýðýn medar-ý iftiharý yapan odur. Ýçimize inþirah neþvesi katan, ruhumuzu fethedendir. Ýnsanlýðý küfrün karanlýklarýndan kurtarýp imanýn aydýnlýðýna kavuþturandýr. O, hiçbir þeyle deðiþilmeyecek kadar kýymetli, okundukça çoðalan, zamanla gençleþen ahiret sermayemizdir.

O Kur’an ki, hedef kitlesi insan olan bir kitaptýr. Onun manasýný hakkýyla anlamak, kullarýn boyunlarýnýn borcudur. Bu, Allah’ýn da kullar üzerindeki mühim bir hakkýdýr.

Çaðýmýzýn en büyük kâbusu olan “stres” denen zehrin, panzehiridir Kur’an… O, Allah tarafýndan muhafaza altýna alýnmýþtýr. Vaktini onunla dolduranlar hiçbir zaman can sýkýntýsý çekmezler. O, bu uçsuz bucaksýz gaflet çölünde yolunu þaþýranlara en doðru kýlavuzdur, bir hidayet kaynaðýdýr. O, iman açlýðý çeken ruhlarý doyurur. Sýðýndýðýmýz kurtuluþ adasýdýr yüce Kur’an… Onun sýrlarýný keþfettikte ve derinliðine vardýkça gerçek huzura kavuþacaðýz.

Ýçimizdeki çölleri yeþerten bereketli yaðmurdur Kur’an… Onun gül yüzlü nefesinin deðdiði her yerde bolluk ve bereket vardýr. Onun rahmet iklimindeki dallar yeþerir, sonra da meyveye durur. Kur’an, dünyevî emellerin doluþtuðu, harap olmuþ ruhlarý imar ve inþa eder.

Gözümüzü ve gönlümüzü doyurandýr o… Karanlýklarýmýza ýþýktýr. Aðýr kýþlarýn ardýndan gelen güneþ yüzlü bahardýr. Gönlümüzün Himalaya’sýdýr, içimizde sýralanan daðlarýn geçit verdiði noktadýr. Ruhumuzdaki lambanýn fitilini ateþleyen kývýlcýmdýr. Zifiri karanlýklarý delen bir ýþýk huzmesidir. Umudunu yitirenlere umuttur. Zihnî yorgunluklarýmýzý alýp götüren sükûnetgâhtýr. Hayatýn dik yokuþlarýnda soluðu kesilenlere taptaze soluktur.

Kur’an-ý Kerim’i, sevilmeye ve ibadet edilmeye en çok layýk olan Rabbimizin biz kullarýna Cebrail aracýlýðýyla gönderdiði bir mektuba benzetebiliriz. Biz onu okudukça aramýzdaki muhabbeti derinleþtiririz. Fakat ne yazýk ki toplumumuzda sevgiliden gelen bu mektubu okuyamayanlar da var. Bu, sevgiliyle olan baðýmýzý zayýflatan bir durumdur.

Kur’an, Hakk’ýn muradýný layýkýyla anlatan ilâhî bir kelamdýr. Onun muhatabý, hayatýn öznesi olan insandýr. Bu yüzden onu okumak yetmez, anlamak ve hayatýmýza tatbik etmek de gerekir. Zira vahiy terbiyesinden geçmeyen ruhlar ham kalmaya mahkûmdur. Rabbimizin buyurduðu gibi, Kur’an insanlarý uyaran bir hidayet rehberidir: “Ey Habibim, bu öyle bir kitaptýr ki insanlarý uyarman, inananlara öðüt vermen için sana indirildi.” (Araf Suresi Ayet 2)

Kur’an çorak gönüllere yaðmur misali yaðýp onu yeþertendir. Bir harfine on ecir verilendir. O paha biçilemeyen manalardan mürekkep bir inci tanesidir. O, dünya sevgisiyle ayarý bozulmuþ gönüllerimizi tamir eden ve ziynetlendirendir. Hattatlarýn asýrlar boyu yazmaktan haz aldýðý, müzehhiplerin el emeði, göz nuruyla süslediði, hafýzlarýn dilleriyle ekip biçtiði, gönüllerine iþlediði, hayata hayat katan ilahî kelamdýr Kur’an… Onun manasý ve sureti, kalplere nakýþ nakýþ iþlenmeye layýktýr. Kalpler ancak bu mana ve suretle dirilebilir.

Kur’an, baðýþlanma umudunu kaybedenlere umuttur. Sayfalardan gönüllere akan rahmet ýrmaðýdýr. Bu ýrmakta yýkanan ruhlar dünyevî kirlerinden arýnýr. O, rahmanî bir soluktur. Bu ilahî solukla soluklananlarýn soluðu hayatýn dik yokuþlarýnda bile kesilmez.