Diþlerimin tekerlek izi yoksa düþlerimin mi demeliydim ve sözcükler bozguna uðramýþ sessizlikse insaný bozguna uðratmýþ…

Bir düþ’ ün çeperinde yalpaladýðým bir de diþlediðim elmanýn kan izinde ölümle oynaþtýðým ve tembel bir mevta olmanýn izdüþümünde varsa yoksa hayatý sorguladýðým.

Bir minvalse dün.

Bir anýtsa gün.

Bir de enkazýn tozu dumana kattýðý ya da tozun içinde kaldýðý ve toz konduramadýðým mutluluða nasýl da uzak olduðum su götürmez bir gerçek iken ve sulu sepken gözlerimde çaðlayan ýþýltýnýn hüsrana uðrattýðý.

Göðün neferi mehtap suskun.

Kaygan zeminde s/üzülen yýldýzlarýn tutulmuþ nutkundan arakladýðým bir imleç ya da þaþkýn bir ünlem ve genzimi yakan duman ruhun telaþla vücudu terk ettiði belki de tam tersi: az ileriye gidip de ruhun bedene duyduðum özlem ve iþte Araf’ta bestelenen nice hayat nice gizem.

Bir renk.

Bir seda.

Semada saklý sevdalandýðým hülya ve rozetim kayýp indinde saðdýcýmýn solumda saklý aþkýn yitik kelamý bitik selamý…

Þairler artýk aþka koyulmadan ve ruhlar kaybolmadan, esen rüzgâra atýfta bulunan semazen bulutlar kulvarýnda öncü dününde adeta ölü gömücü aryalar kundaklanan…

Ey, insanlýk.

Ey, güzel insaným.

Ey, güzel kalmaya baþ koyduðum yýllarýn döngüsü ve zamanýn merhalesi hele ki yok mu o kum saati…

Saatlerden kaç?

Günlerden ne?

Nabzýný alamadýðým bir nida ise soluduðum ve sessizliðin rakýmýnda ansýzýn kaybolduðum…

Ýþleyen sayaç nasýl da açgözlü.

Doymak bilmedi ölümün gerçek yüzü ve o ölümcül sarsýntýlar insan ikliminde saklý zamansýz vedalar.

Mevsimden ýrak mutluluk: mutluluktan uzak nidalar ve süzgün edalar ve yalvaran gözlerle bakan karanlýðýn içinde saklý simalar.

Sinyali duyulmayan ve siren sesleri susmayan…

Ah, hazaným.

Ah, yurdum, evim, hanem, sýcak ocaðým ve kutsal topraklý can vataným.

Bir armaðansa yaþam eziyete mi dönüþmeliydi bir gecede yitik selamýn nabzýný alamadýðýn yalnýzlýðýn içimde kalan ukdesi ve el ele veren insanlar ve aileler ve tüm sevdiklerimiz ansýzýn göçen edilgen nameler seyrine doyum olmayan sema ayaðýmýzýn altýndan kalan zemin ve dünya ve toprak…

Toprak mahsulleri ölümün, toptan göç mevsimine eþlik eden yaralý nidalar ve dilinden yüreðinden Besmeleyi düþürmeyen dualarý ile hayata tutulan insanýn, vatandaþým, kardeþlerim, yolcularýn eþliðinde bir yola baþ koymuþken ansýzýn çöken yollar ve ansýzýn hâsýl olan obruklar ve düþen kayalar ve kayan zemin ve çöken çatýlar…

Hazýrlýksýz ölüme yakalanan on binlerce insan ve yüz binleri bulan yaralý insanlar bir akis bir akýþ bir alkýþ deðil asla hýnca hýnç kaçýþan ve Rabbine tutunan günlerce göçük altýnda kalýp hayatta kalmak için kederiyle kaderiyle cebelleþen nicesi.

Niteliði ve niceliði ölüm.

Nidalarý suskun.

Yarýna namzet bir sunum ve dünde kalan bir hacim aslýnda haczedilmiþ aslýnda nakledilmiþ aslýnda varken yok edilmiþ ve iþte yoktan var eden yüce Huda ve melekler korurken masum canlarý ve nice bedeni ve nice bebeði ve çocuðu ve kadýný ver erkeði ve annesi ve babasý ve evladý ve komþusu ve halasý ve dayýsý ve kuzeni ve ninesi ve dedesi göçük altýnda kalan ve kalorifer peteðinden damlayan su ile hayatta kalan.

Renkler solgun.

Hüzün serkeþ.

Mevsim yaralý.

Kan izi katledilmiþ bedenler ansýzýn ölüme yakalanan ve de Rabbi ol dedi mi, günlerce aç susuz yaralý kurtarýlmayý bekleyen bedenler.

Dualarýn gücü ve doðanýn tahribatý aslýnda kaderin izi aslýnda kederin sesi aslýnda aslý astarý olmayan hurafelerden uzak ve kadere yakýn ve iþte hayatý güncelleyen ve de vadesi dolanlar.

Bir veda dahi edemeden gidenler ve el ele hayatlarýný yitirenler.

Annesi kayýp çocuðu yaralý.

Bedenler kaskatý ruhlar evhamlý hayat geliþ gidiþlere þerh düþen ve de rest çeken bir endam ki bir eda ki bir veda ki ansýzýn son bulan ve kumunu yitiren o kum saati.

Sözcükler yorgandan taþmýþ ruhlar bedenden firarda.

Mevsim telaþlý insanlarsa düne talaþ döken.

Hüviyeti olmayan bedenler ve nefesini acý içinde içine çekenler ve son kez dýþa verenler.

Günler yaylým ateþine tutulmuþ ve gecenin sönük ferinde bir yitim bir yatýr bir satýr belki de kederin katýr inadý.

Ah, sayýklayan mevsim.

Ah, nidalarý suskun þu yaralý neslin.

Bir þiir deðil bir nesir hiç deðil bir hayatsa hiç ama hiç aslýnda hiçlik makamýnda yaþanan var olma savaþý aslýnda nutku tutulan sýrlarla dolu ayna iç bükey ve dýþ bükey ve soyut gölgeler ansýzýn firar eden ve silik sözcükler kanla yýkanan ve evrenin neferi umut ve yaþam iksiri sevgi ve iþte yitip giden nicesi: ölüm hem yakýn hem uzak: binalar tuzak ve haneler, ailelerin sýðýndýðý mabedi ve yuvasý ansýzýn onlara mezar olan…

Avutamýyorum artýk kendimi.

Bir savunma mekanizmasý hiç deðil.

Avurtlarý çöken çekincelerim ve ben artýk bende ve kendimde deðilim çünkü ben bir bitimim bir yitimim ve ben makamýnda sayýklamýyorum da ne adýmý ne mutluluðu ve hayallerim soldu ansýzýn ki bir anda solan ve sönen hayatlarýn ve ateþin yanýnda ne ki benim eften püften hayallerim ve þiirlerim ve hikâyelerim ne ki ansýzýn sonlanan hazin dolu gerçek yaþam öykülerinin yanýnda…

Dünüm mü günüm mü yoksa bir içgüdü mü solan…

Mevsim mi ýrak yoksa ölü nefsim mi hali hazýrda bana tuzak…

Renkler solgun ve ben aslýnda her birimiz neferiyiz acýlarýn ve umuda dair yolculuklarýn çoðu nasýl da bir gecede son buldu.

Kader böyle buyurdu ve rýza gösterdi madem ve iþte matemle son bulan masallar.

Ýçime kapandýðým ömrüm henüz bitmedi henüz sonlanmadý benim hikâyem ama söndü ateþ sustu evren ve melekler korudu masum bedenleri ve yaralý ruhlarý ve semazen yürekleri Rabbim korudu ve O, mademki ‘’ol’’ dedi ve iþte geldi ölüm vakti ve iþte geldi mucizevi kurtuluþlarla nice insan beklenmedik anda hayata döndü kurtarýcýlarý yine insan ve Allah’ýn izniyle bedenler ölüme yakýnken dirildi ve nasýl da dingindi deprem altýnda kalan depremzedeler nasýl da ümitle ve heyecanla ve yaþama sevinci ile bakýyorlardý gözlerine kurtarma ekiplerinin ve kurtarýcýlarýnýn elbette gerçek kurtarýcýlarý yine ve sadece Allah iken…

Verdiðimiz kayýplarýn ve ebediyete intikal eden tüm depremzedelerimize Allah’tan rahmet diliyorum ve de tüm yaralýlarýmýza acil þifalar ve geride kalanlara sabýr diliyorum.

Baþýn sað olsun can memleketim, sevdalandýðým Türkiye’m…