Mutsuzum,

 

Mutsuzsun,

 

Mutsuz…

 

Hangi tekil þahýsta çekersen çek,

Ayný anksiyete karþýlýyor insaný.

Yeþilini artýk yitirmiþ bir ormanýn

Antidepresan almýþ uyuz aslaný.

 

Sensin aynalardaki bezmiþ þahýs,

Bu daðýlmýþ saçlar, belirgin göz torbalarý,

Uykusuzluk mu yoksa obezite mi sorunun,

Yoksa geçmiþin bir türlü silikleþemeyen ruhlarý mý?

 

Hep mi yaðmur yaðsýn,

Çiçekler açmasýn mý hiç?

Üþüyelim mi yaz kýþ,

Bir kere bile dinlemeyelim mi övgü ya da alkýþ?

 

Herkes ister sevilmeyi,

Hadi sevilmekten de vazgeçtik,

Bir nebze olsun takdir edilmeyi,

Takdiri bir puanla kaçýrmýþ olsa da

Zarif bir þekilde teþekkür edilmeyi.

 

Ama ne zerafet var bu çaðda ne de nezaket,

Varsa yoksa kabalýkla tütsülenmiþ vahþi þiddet!

Sokaklardan, caddelerden, evlerden

Yanýk kokusu gibi yükselen o keskin hiddet!

 

Kadýna, çocuða, hayvana ve dahasý dünyaya,

Merhameti unutmuþ bu zihniyet,

Kýnanmýyor da artýk,

Kokuþmuþ çöp yýðýnlarýndan ibaret.

 

Her kafaya kazýnmýþ,

Her deriye yapýþmýþ,

Her beyne iþlenmiþ,

Her yürek katledilmiþ,

Bir sen deðilsin terk edilmiþ.

 

Tekil çoðul tüm çekimlerde ayný serzeniþ;

 

Mutsuzuz,

 

Mutsuzsunuz,

 

Mutsuzlar…